Μια μανούλα γεμάτη περηφάνεια θυμάται το πρώτο ποιήμα των παιδιών της

Από την Ιουλία Ανωμερίτου

Διάβασα κάπου στο fb ότι στα παιδιά μας πρέπει δυο πράγματα να δίνουμε: ρίζες και φτερά.

Μου φάνηκε τότε καλό αλλά λίγο βαρύγδουπο, έκανα ένα like, δεν κάθισα να το πολυσκεφτώ.

Ήταν η στιγμή που στα χέρια μου έφτασε ένα χαρτάκι με δύο τετράστιχα. Το ένα για τον Μάκη. Τον δικό μου Μάκη. Ποίημα. Ποίημα για την 28^η Οκτωβρίου. «Να προσπαθήσετε να το μάθει σιγά σιγά, μέχρι τη Δευτέρα», είπε η κυρία μας και μια ανατριχίλα με διαπέρασε. Έγνεψα ναι και έφυγα βιαστικά για να  μην δουν τα μάτια μου που πήγαν να βουρκώσουν, για να μην με πουν γραφική «Ελληνίδα μάνα».

Ήταν η στιγμή που μια απλή ατάκα του fb απέκτησε νόημα.

 Ρίζες. Ένα τετράστιχο προς τιμήν των ηρώων του 40, ανάμεσα σε αυτούς και ο συγχωρεμένος ο παππούς μου ο Γιώργης, που μου διηγιόταν ιστορίες και τα μάτια του έβγαζαν σπίθες. Ο Μάκης δεν τον γνώρισε, δεν τον άκουσε να τα λέει. Ένα τετράστιχο για τον παππού μου τον Γιώργη και όλους τους άλλους λεβέντες του 40, χάρη στους οποίους αναπνέουμε σήμερα ελεύθεροι.

 Φτερά. Ο μικρός μου τετράχρονος Μάκης θα σταθεί μπροστά στα φιλαράκια του, μπροστά στις νηπιαγωγούς, μπροστά στις μαμάδες. Θα σταθεί μόνος του, θα θυμηθεί άραγε τα λόγια; Θα τα πει με βροντερή και καθαρή φωνή; Θα τον χειροκροτήσουν;  Σήμερα μια στροφή, αύριο πέντε, μεθαύριο ιστορία, γεωγραφία, νόμοι και ορισμοί, ζωή.

  Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα το μάθει. 10 χρόνια στην εκπαίδευση για την μαμά,  μοιάζουν τώρα τόσο λίγα. Άλλο να αναθέτεις στα λυκειόπαιδα να αποστηθίσουν κάτι, άλλο να πρέπει να βοηθήσεις τον μικρό σου θησαυρό να μάθει κάτι, το νόημα του οποίου πιθανώς δεν καταλαβαίνει.

  Θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα κάποτε διαβάσει, έλεγε πως τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα όταν τα λόγια συνοδεύονται από μουσική. Ίσως θα μπορούσα να του το πω τραγουδιστά, όπως κάνουμε με το τραγουδάκι της αλφαβήτας. Ίσως χρησιμοποιώντας μια μαριονέτα ή μια κούκλα από το κουκλοθέατρό μας που μια να δείχνει τη μαμά και μια εκείνον για να επαναλάβει τα λόγια μου. Ίσως σαν παιχνίδι, λέγοντάς το τη μία με λεπτή φωνή, την άλλη με χοντρή ή με αυστηρό ύφος.  Ίσως θα έπρεπε να το επαναλάβουμε αμέτρητες φορές κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου για να είμαι ήσυχη. Ίσως θα ήταν ακόμα καλύτερα να το συνοδεύσουμε με κινήσεις των χεριών και του σώματος, να το μάθει πιο παραστατικά.

Και σίγουρα θα πρέπει να του πω ότι αυτοί οι λεβέντες του 40 είναι σαν τα στρατιωτάκια τα playmobil. Πολέμησαν, πολεμούσαν κάθε μέρα για την ελευθερία, όπως και αυτά που σκορπίζονται σε όλο το δωμάτιο και κρύβονται στα πιο περίεργα σημεία, για να μην φυλακιστούν το βράδυ σε ένα κουτί.

Έφτασε το μεσημέρι και πήγα να τον πάρω. Στο δρόμο για το σπίτι, μου είπε το ποίημά του. Το είχε ήδη μάθει από τις σχολικές πρόβες.

«Να σου πω κι ένα τραγούδι μαμά; Μα δεν το θυμάμαι όλο…»

Ξεκινάει την άλλη μέρα, μα και πάλι ακούει «αέρα» από τον τσολιά!

Παίρνει δρόμο και δρομάκι και πηδάει το ποταμάκι, ξέρει τη δουλειά…

Πωπώ! Ο Μάκης ξέρει και τον Ντούτσε…