«Μαμά μου, μανούλα μου...»: Συγκινεί το γράμμα μιας κόρης που έχει εγκλωβιστεί στη Σανγκάη εδώ κι ένα χρόνο λόγω κορονοϊού

Η υγειονομική κρίση μας βρήκε απροετοίμαστους και είχε πολλές επώδυνες επιπτώσεις στις ζωές μας. Απομάκρυνε φίλους, χώρισε οικογένειες, χώρισε μητέρες από παιδιά. "Ζήσαμε" τις λέξεις καραντίνα, εγκλεισμός και απαγόρευση. Απαγόρευση να δεις ακόμα και τους πιο δικούς σου ανθρώπους.

από την Μαργαρίτα Αργυροπούλου

Ζωντανό παράδειγμα η Νίνα Ζησιάδη, η οποία εγκλωβίστηκε στη μακρινή Σανγκάη, έγινε μανούλα και η ίδια και οι συνθήκες δεν επιτρέπουν κάποια συνάντηση με τη μητέρα της. O αποχωρισμός αυτός μάνας και κόρης σπαρακτικός.

Ο σύζυγος της Νίνας, οικονομολόγος στην ανάπτυξη επενδύσεων εμπορικών χωρών, εργάζεται για μια ιταλική εταιρεία, η οποία τον μετέθεσε στην Κίνα. Η Νίνα, που κάνει συγχρόνως το διδακτορικό της, τον ακολούθησε πριν περίπου ένα χρόνο, όταν ξέσπαγε εκεί η πανδημία. Έκτοτε δεν έχει δει, δεν έχει αγκαλιάσει τη μητέρα της, Βίκυ Ζησιάδη. Δεν βυθίστηκε στην αγκαλιά της, ούτε στην πιο δύσκολη στιγμή της, δεν άκουσε το "όλα θα πάνε καλά" από τα χείλη της για να πάρει θάρρος.

Τον Σεπτέμβρη του 2020 έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδάκι, ένα αγοράκι, χωρίς να έχει στο πλευρό της τη μητέρα της, Χωρίς να αισθανθεί το τρυφερό της χάδι μετά τον τοκετό.

Της έγραψε λοιπόν, ένα τόσο συγκινητικό γράμμα, όπου ομολογεί πόσο πολύ της λείπει και της εκφράζει την απεριόριστη αγάπη της.

"Μαμά μου, μανούλα μου,

Πάει ένας χρόνος και κάτι που δεν σε έχω αγκαλιάσει, πού δεν έχω νιώσει το μαμαδίστικο χάδι σου. Υπάρχουν μέρες που ο χρόνος παγώνει, και όλα μοιάζουν τόσο στάσιμα. Ξέρω ότι και εσύ μοιράζεσαι τα ίδια συναισθήματα και ότι για σένα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Μπορεί να μεγάλωσα απότομα αυτή τη χρονιά, που μοιάζει με δεκαετία περισσότερο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε έχω ανάγκη. Οι πρώτες άσπρες τρίχες έκαναν την εμφάνιση τους, αλλά τις αποδίδω στη σοφία που μάζεψα αυτήν την τόσο ξεχωριστή χρονιά. Όλα αυτά που μου «έλεγες» πήραν σάρκα και οστά, σε σκέφτομαι κάθε φορά και χαμογελάω μόνη μου.

Είσαι πάντα μαζί μου νοητά, με συνοδεύεις σε όλες μου τις στιγμές. Κάπου κάπου φτιάχνω και ένα καφεδάκι και προσποιούμαι ότι το πίνουμε παρέα και τα λέμε. Είναι πολύ δύσκολο να μην σε έχω κοντά μου, ιδιαιτέρως αυτόν τον καιρό. Μέρες που μοιάζουν περισσότερο με νύχτες και νύχτες που μοιάζουν περισσότερο με μέρες, έχω ανάγκη μια αγκαλιά και ένα «όλα θα πάνε καλά», από το στόμα σου μόνο. Έχεις ένα μοναδικό ταλέντο να με γαληνεύεις όταν το χρειάζομαι. Γιατί στα λέω αυτά τώρα; Γιατί αξίζεις να τα ακούσεις, δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορώ να κάνω από το να στα πω. Γι’αυτό όταν έρχονται δύσκολες στιγμές μη το βάζεις κάτω. Έχεις εμένα και είσαι άκρως σημαντική στη ζωή μου.

Η μητρότητα είναι η πιο δύσκολη «δουλειά» του κόσμου, 24 ώρες το 24ωρο, δεν υπάρχουν αργίες, μόνο υπερωρίες, πολλά δάκρυα χαράς όταν αντικρίζεις το δημιούργημά σου, αλλά και λύπης όταν νιώθεις ότι κάτι κάνεις λάθος και δεν ξέρεις πως να το διορθώσεις. Δεν υπάρχει μισθός, υπάρχει, όμως, η καλύτερη αμοιβή, ένα απλό χαμόγελο και ένα κύμα αγάπης και τρυφερότητας αρκούν για να νιώσεις ο πιο πλούσιος άνθρωπος πάνω στη γη. Γιατί για μια ψυχούλα είσαι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει, σε αποδέχεται όπως ακριβώς είσαι, με όλο το φορτίο που κουβαλάς στις κουρασμένες πλάτες σου. Δεν χρειάζεται να δείξεις άλλο εαυτό από αυτό που είσαι πραγματικά. Η δύναμη που έχεις μέσα σου ανακαλύπτεις ότι είναι η μοναδική σου παρέα, είναι αστείρευτη και είναι πάντα εκεί να σου θυμίζει ότι «το ‘χεις» όταν όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Γι’αυτό μαμά μην ξεχνάς ποτέ ότι είσαι ο πιο δυνατός άνθρωπος που ξέρω και ότι η αντοχή σου σε όλες τις αντίξοες συνθήκες ανά τα χρόνια, διαθλάστηκαν και πέρασαν μέσα μου. Είμαι τόσο τυχερή που σε έχω στη ζωή μου και ανυπομονώ να σε σφίξω στην αγκαλιά μου πιο δυνατά από ποτέ. Σ ’αγαπώ".