Μάγδα Φύσσα: Εκείνη τα κατάφερε για όλους μας!

18 Σεπτεμβρίου του 2013 μια ημερομηνία που συντάραξε μια ολόκληρη χώρα και σημάδεψε μια οικογένεια για πάντα. Σημάδεψε μια μάνα που μεγάλωνε μαζί με το παιδί της και ξαφνικά βρέθηκε μόνη να έχει να παλέψει με τέρατα και να πικραίνεται με ένα γιατί.

Από τη Βέρα Πάρδου

Μια γυναίκα που προοριζόταν να γίνει σύμβολο, σύμβολο για την αξία της μάνας μέσα στην οικογένεια και μέσα στα χρόνια. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι ώστε η ιστορία να επαναληφθεί με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και να είμαστε όλοι μέρος της. Η Μάγδα, η μητέρα του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα, είναι η γυναίκα που έχασε το παιδί της μια νύχτα και από τότε μέχρι και τις 7 Οκτωβρίου του 2020 το έχανε κάθε μέρα.

Μέχρι όμως τις 7 Οκτωβρίου, γιατί εκείνη τη μέρα έμελλε να βγει η απόφαση που καταδικάζει τη Χρυσή Αυγή και όλους όσοι ενεπλάκησαν, που την κατονομάζει ως εγκληματική οργάνωση και όλο το πλήθος χειροκροτεί. Αν βρέθηκες ανάμεσα στο πλήθος γνωρίζεις το συναίσθημα, άνθρωποι όλων των ηλικιών, οικογένειες με τα παιδιά τους στους ώμους να χαμογελούν ολόκληροι και να δακρύζουν. Να τους κοιτάς στα μάτια και να βλέπεις μια ανακούφιση, να φοράμε μάσκες και για πρώτη φόρα μετά από καιρό να αναπνέουμε πιο ανθρώπινα, πιο κανονικά.

Μια μάνα χάνει το παιδί της και γίνεται σύμβολο αποκτώντας άπειρα παιδιά που κλαίνε όταν βγαίνει από την αίθουσα του δικαστηρίου και φωνάζει πως ο γιος της, ο Παύλος της, τα κατάφερε και νίκησε. Αν ρωτήσεις όμως αυτή τη γυναίκα θα προτιμούσε να μεγαλώνει μαζί με το παιδί της και να μην έχει συμβεί τίποτα από τα παραπάνω. Θα επιθυμούσε να μην τον αγκάλιαζε ποτέ στο νεκροκρέβατο και να έπιναν εκείνο τον πρωινό καφέ που της είχε υποσχεθεί. Δεν μιλάμε για κόμματα, δεν κρίνουμε πολιτικά, όχι γιατί δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε αλλά γιατί αποτελεί ύβρη στην ύψιστη απώλεια που βίωσε και βιώνει αυτή η γυναίκα.

Η ίδια μάνα που αγκάλιασε τη μητέρα της δολοφονημένης Ελένης Τοπαλούδη επειδή γνώριζε το συναίσθημα. Εκείνη η μάνα που στάθηκε μπροστά στις συγκεντρώσεις για τον Ζακ Κωστόπουλο και τον τρόπο που φέρθηκαν όλοι οι «νοικοκυραίοι». Καθώς ξέρει πως τέτοιες απώλειες δεν αναπληρώνονται, γνωρίζει πως θάνατος πραγματικός είναι μια μάνα να χάνει το παιδί της και να παραμένει ζωντανή.

Η ειρωνεία έγκειται στο γεγονός πως πολεμάμε για τα ίδια δικαιώματα από την ύπαρξη μας και δεν φαίνεται να έχουμε μάθει τίποτα. Ο φασισμός δεν πεθαίνει ποτέ, όσο απόλυτο και αν ακούγεται για αυτό χρειάζεται να γίνονται συγκεντρώσεις και να φωνάζουμε τόσο ώστε να μην έχουμε φωνή γιατί κάποιοι δεν έχουν πια ανάσα. Δεν είναι κάποιος στην κοινωνία μας αποκλειστικά αθώος, ορισμένοι τους έδωσαν βήμα, τους ψήφισαν, τους υποστήριξαν, τους έκαναν να φαίνονται «ωραίοι» και απίστευτα «άντρες». Μπορεί να μην μαχαίρωσαν εκείνη την ώρα το αδικοχαμένο παιδί, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν τοποθέτησαν το μαχαίρι στο χέρι του. Και τώρα είναι στο δικό μας χέρι να μην υπάρξουν ξανά τέτοια μαχαίρια.

Είναι 2020, η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση και οι ένοχοι φυλακίζονται. Είναι ώρα για αλλαγές, για να μην χρειαστεί να μαζευτούμε ξανά σε κανένα εφετείο, για να μην κλάψει άλλος κανείς για χαμό δικού του ανθρώπου. Για να μην φοβόμαστε τα βράδια να γυρίσουμε σπίτι μας και να χρειαζόμαστε παρέα στη διαδρομή. Γιατί επιτέλους επιβάλλεται να γίνουμε οι αισιόδοξοι και οι «χρυσοσκονάτοι» άνθρωποι σαν αυτούς που περιγράφονται στα βιβλία και μας μοιάζουν στα σημεία, ώστε να προστατεύσουμε το είδος μας και να το αγκαλιάσουμε. Ναι, πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος αλλά σε κάποιον τομέα όχι στην ανθρώπινη φύση μας, εκεί όσο και αν «πονάει» μερικούς είμαστε όλοι ίσοι.

Να παραδειγματιστούμε από τις γυναίκες της ιστορίας μας, τη Μάγδα, τη Δήμητρα Ζώρζου που παρά τις απειλές που δέχτηκε στάθηκε μαχήτρια και κατέθεσε όσα είδε εκείνο το βράδυ, την Μαρία Λεπενιώτη που διηύθυνε τη δίκη της εγκληματική αυτής οργάνωσης, την Ευτέρπη Κουτζαμάνη την πρώτη γυναίκα εισαγγελέα και εκείνη που ανέλαβε να ξεσκεπάσει τη Χ.Α. το 2013. Αλλά και από εκείνον τον πατέρα του Σαχζάτ Λουκμάν που πάλεψε και νίκησε. Ο φασισμός έχει πολλά κεφάλια και προεκτάσεις, εμείς όμως για τη ψυχή μας και την ιστορία στις 7 Οκτωβρίου του 2020 τον νικήσαμε, γίναμε πιο δυνατοί, αναγνωρίσαμε λάθη και γλείψαμε πληγές ώστε όταν δαγκώσει ξανά ο κόσμος, γιατί θα δαγκώσει, εμείς δε θα σωπάσουμε.

Σιγά μη φοβηθούμε!

Ευχαριστούμε μάνα Μάγδα!