Η Εριέττα Κούρκουλου μιλά για την απώλεια της φίλης που την πλήγωσε - Μια ιστορία που όλες έχουμε βιώσει...

Δημοσιεύθηκε στις

Όλες είχαμε αυτή τη φίλη που πέρασε από τη ζωή μας. Την "κολλητή" που περνάγαμε ώρες ατελείωτες συζητώντας τα πάντα μαζί της. Που την εμπιστευόσασταν απόλυτα. Που χαιρόμασταν με τη χαρά της και πιστεύαμε κι εκείνη το ίδιο... Που την είχαμε μέσα στο σπίτι μας no matter what... Που τη θεωρούσαμε οικογένεια! Που τελικά αποδείχθηκε... λίγη. Που μας πρόδωσε... Που δεν χάρηκε με τη χαρά μας και που δεν μας στάθηκε στα δύσκολα... Που μας παογοήτευσε, μας πλήγωσε, μας στενοχώρησε...

Που τελικά μας απελευθέρωσε... Γιατί εν τέλει δεν άξιζε όλα αυτά που δώσαμε...


Μια απώλεια "τέτοιας" φίλης βιώνει και η Εριέττα Κούρκουλου - Λάτση. Μπορεί να περνά την πιο όμορφη περίοδο της ζωής της, έχοντας αποκτήσει πρόσφατα τον γιο της, με τον σύζυγό της και συμπαραστάτη ζωής, Βύρωνα Βασιλειάδη, ωστόσο υπήρξε κι ένα "αγκαθάκι" στην ψυχή της. Μια απώλεια φίλης (;) ου σκίασε λίγο την απόλυτη ευτυχία.

Για αυτή την απώλεια μίλησε σήμερα η Εριέττα Κούρκουλου - Λάτση. "Σκέφτομαι αυτή την λέξη συχνά τις τελευταίες ημέρες.
Έχω ζήσει πολύ μικρή την απώλεια, με την έννοια του θανάτου ενός προσώπου που αγαπώ, αλλά πρόσφατα βίωσα μια απώλεια άλλου είδους.
Δεν είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός άνθρωπος, ούτε απολαμβάνω την φασαρία των πολλών. Αντιθέτως, ο κύκλος μου είναι μικρός.
Μετρώ στο ένα μου χέρι τους φίλους μου, που περισσότερο αισθάνομαι σαν οικογένεια. Είμαι σίγουρη για τις λίγες αυτές επιλογές μου και δεν περίμενα πότε, ότι σε αυτή την ηλικία, λίγες ημέρες μετά την γέννηση του παιδιού μου θα με πρόδιδε ένα από αυτά τα άτομα.
Είμαι της άποψης ότι στους ανθρώπους μας, δίνουμε τα πάντα. Ότι είναι δικό μας είναι και δικό τους… ότι χρειάζονται, στεκόμαστε βράχοι δίπλα τους.
Και όμως, κατάλαβα ότι σε αυτή την περίπτωση, αγνοούσα απλά τα σημάδια. Αγνοούσα την έλλειψη εκτίμησης και αγάπης από το συγκεκριμένο πρόσωπο.
Αγνοούσα το γεγονός ότι μπροστά στο δικό του συμφέρον και την δική του καλοπέραση, δεν υπήρχε κανένας και τίποτα.
Τα αγνοούσα όλα αυτά, ακριβώς επειδή είμαι δύσκολη στην επιλογή των ανθρώπων που αφήνω να πλησιάσουν την καρδιά μου.
Τα αγνοούσα για να μην πονέσω.
Τα αγνοούσα ίσως από εγωισμό, για να μην χρειαστεί να παραδεχτώ ότι έκανα λάθος.
Η απώλεια ενός φίλου που έγινε οικογένεια πονάει πολύ, αλλά ίσως αυτό να είναι καλό, γιατί σημαίνει ότι αγαπάμε αληθινά.
Έχοντας περάσει τα προηγούμενα τέσσερα στάδια του πένθους, γιατί αυτό βίωσα, βρίσκομαι πλέον στο στάδιο της αποδοχής και υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην σταματήσω να εμπιστεύομαι και να αγαπάω με όλη μου την καρδιά, γιατί δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από την πραγματική φιλία."

Αλήθεια πόσες ταυτιστήκατε μαζί της;