Γιατί δεν είμαι εθνικά υπερήφανη ως Ελληνίδα για την Μαρία και τον Στέφανο

Όπως δεν ξέρω ακόμα το offside στο ποδόσφαιρο, πασχίζω – εντάξει είναι νωρίς ακόμα- να καταλάβω τα winners, γιατί είναι out ένα service και πότε κάνει κάποιος ένα σωστό drop shot.  Και για να μην είμαι άδικη με τον εαυτό μου, νομίζω ότι πολλοί στην Ελλάδα είμαστε άσχετοι με το τένις. Πολλοί μάλιστα νομίζουμε ότι – εντάξει μωρέ- το να παίζεις ρακέτες στην παραλία είναι το «καλοκαιρινό» τένις, όπως το beach volley για το βόλεϊ. Αγαπημένη-όχι μόνον ελληνική- νοοτροπία. Να φέρνουμε στα μέτρα μας τα μεγάλα και τα σπουδαία για να μπορούμε να τα αντιληφθούμε.

από τη Μικαέλα Θεοφίλου

Αυτό όμως που επιτυγχάνουν ο Στέφανος Τσιτσιπάς και η Μαρία Σάκκαρη είναι τόσο μεγάλο και σπουδαίο που δεν μπορούμε να το κάνουμε δικό μας. Το ότι είναι Έλληνες στην καταγωγή, δε μας δίνει και το δικαίωμα να πιστέψουμε ότι μόλις ανακαλύψαμε ότι έχουμε μία τεράστια τενιστική κουλτούρα στην Ελλάδα και άντε να βάλουμε και εμείς το παιδί μας στον κοντινό μας Όμιλο για να μάθει να χτυπάει τα μπαλάκια και να το κάνουμε μόδα, τύπου το «νέο μας εθνικό σπορ».

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με τις μεγάλες διακρίσεις των δύο αυτών παιδιών είναι τόσο τυχαίο για μας τους Έλληνες όσο το μπαλάκι που χτυπάει στο δίχτυ και από τύχη περνάει τη πλευρα του αντίπαλου γηπέδου και πέρνουμε τον πόντο. Είμαστε τυχεροί που είναι Έλληνες γιατί είναι μια εξαιρετική διαφήμιση για την Ελλάδα του κοσμοπολιτισμού αλλά μέχρι εκεί.

Αυτό που έχουν καταφέρει ο Στέφανος και η Μαρία δεν είναι η Ελληνική τύχη. Δεν είναι το εκ παραδρομής. Το καταλάθος. Το «έτυχε, μωρέ», το απόφθεγμα του Κοέλιο για τη συνωμοσία του σύμπαντος. Είναι κάτι ολόδικό τους. Κάτι οικογενειακό. Είναι το κληρονομικό χάρισμα, το πάθος και η επιμονή που τους εμφύσησαν οι –τενίστες- γονείς τους. Είναι το ταλέντο τους και η σκληρή, πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ σκληρή δουλειά τους. Είναι η κοινή απόφασή τους από μικρή ηλικία το στέκι τους  να είναι το γήπεδο του τένις, η διασκέδασή τους το να βρίσκουν τρόπους και στρατηγικές να  αποκρούουν  και να σερβίρουν τη μικρή fluo lime μπαλίτσα, και οι κολλητοί τους- αντί για τα παιδιά της ηλικίας τους - να είναι οι γονείς τους και οι προπονητές τους. Αυτό όλο απαιτεί κόπο και μία ώριμη απόφαση παιδιών (πόσο μεγάλη αντίθεση!) να χάσουν την παιδική τους ηλικία, όπως την ξέρουμε.

Η απόφαση αυτή για ένα τόσο μοναχικό (ατομικό) άθλημα απαιτούσε και απαιτεί θυσίες στον παιδικό, και μετέπειτα νεανικό τρόπο ζωής.  Στη διατροφή τους, στην ξενοιασιά τους, στην πειθαρχία τους, στην ψυχολογία τους,  στις αμέτρητες ώρες προπόνησεις που έπρεπε να κάνουν καθημερινά, στα χρήματα που έπρεπε να επενδύσουν οι δικοί τους –γιατί το τένις είναι ένα ακριβό άθλημα κυριολεκτικά μιλώντας. Ένα δύσκολο άθλημα κυριολεκτικά μιλώντας. Και στην Ελλάδα ο μέσος Έλληνας γονιός δεν έχει τα χρήματα ούτε το χρόνο να βάλει το παιδί του σε μια τέτοια διαδικασία. Γι' αυτό όταν λέμε ότι είμαστε εθνικά υπερήφανοι ενώ δεν έχουμε τενιστική κουλτούρα είναι σαν κλέβουμε δόξα από την τεράστια και επίπονη προσπάθεια που κάνουν αυτά τα παιδιά και οι οικογένειές τους.

Εγώ, ως μητέρα λοιπόν, δε νιώθω εθνική υπερηφάνεια. Νιώθω μαμαδίστικο καμάρι και την ανάγκη να μεταφέρω στο δικό μου παιδί όλα όσα κάνουν τον Στέφανο και τη Μαρία πρότυπα  για εκείνο, στην γονεϊκή μου συνείδηση.

Γιατί, ας το αντιληφθούμε, η Μαρία και ο Στέφανος κάθε φορά που ανεβαίνουν στην παγκόσμια κατάταξη είναι για τα δικά τους όνειρα, για τις δικές τους φιλοδοξίες που ματώνουν για να πραγματοποιήσουν με αδιανόητη προσπάθεια. Έχοντας πάρει το δικό τους μάθημα από το απογοητευτικό πέρασμα από την αποτυχία για να ξανασηκωθούν και να ξαναπροσπαθήσουν και αναλαμβάνοντας την προσωπική τους ευθύνη, με συγκρότηση και προσήλωση στους στόχους τους, χτίζοντας μαζί με το δυνατό τους σώμα και μια ασάλευτη προσωπικότητα που κερδίζει καθημερινά πρώτα τον κακό τους εαυτό και μετά στο court.

Aυτά τα στοιχεία κάνουν υπερήφανους τους δικούς τους ανθρώπους. Εμάς πρέπει να μας κάνουν να τους σεβόμαστε και να τους θαυμάζουμε, κυρίως όμως όσοι είμαστε γονείς να πάρουμε την αφορμή και την αιτία για να εξηγήσουμε στα παιδιά μας γιατί η Μαρία και ο Στέφανος –κόντρα σε οποιονδήποτε εύκολα επιτυχημένο influencer και youtuber- είναι πρότυπα που είχαν την επιμονή, την υπομονή, τη δύναμη, τους στόχους για να πετύχουν. Και αν πρέπει κάτι να κάνουμε γι’ αυτούς είναι να είμαστε μαζί τους και στις νίκες και στις ήττες. Και στους άσσους και στις λόμπες. Και στα δύσκολα και στα εύκολα. Όπως θα κάναμε και για τα παιδιά μας.  Σε όποιο «γήπεδο» της ζωής και αν παίζουν...