Φώφη Γεννηματά η μητέρα: Ο φόβος ότι τα τρία παιδιά της θα μεγάλωναν χωρίς εκείνη
Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση
Συγκλονισμένο είναι το πανελλήνιο και όχι μόνο από τον άδικο χαμό της προέδρου του ΚΙΝΑΛ, Φώφης Γεννηματά.
Η πολιτικός που είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός στις 12 Οκτωβρίου με συμπτώματα ατελούς ειλεού και μετά από εξονυχιστικές εξετάσεις είχε διαπιστωθεί, ότι είχε υποτροπιάσει η βασική της νόσος, παρουσίασε ραγδαία επιδείνωση χθες το βράδυ και στις 12:00 το μεσημέρι άφησε την τελευταία της πνοή.
Το 2008 διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, βγήκε νικήτρια, αλλά πριν λίγο καιρό το... θεριό επέστρεψε. Πάλεψε γενναία αλλά έχασε αυτή την άνιση μάχη. Η ειρωνία είναι ότι πέθανε την ημέρα που έχει καθιερωθεί στην καταπολέμηση του Καρκίνου του Μαστού (25 Οκτώβρη).
Άφησε έτσι ορφανά τα τρία παιδεία της. Την 23χρονη Αιμιλία, την οποία είχε αποκτήσει από τον πρώτο της γάμο, και τον 16χρονο Γιώργο και την 15χρονη Κατερίνα που έφερε στη ζωή με τον δεύτερο σύζυγό της.
Η Φώφη Γεννηματά ήταν μια υπερδραστήρια γυναίκα, αλλά πάνω από όλα ήταν μητέρα. Πάντα ξέκλεβε χρόνο, από τις πολλές υποχρεώσεις της για να αφιερώσει στα παιδιά της. Και πάντα είχε το άγχος να είναι υγιής και να μην μεγαλώσουν αυτά, όπως εκείνη, που στερήθηκε νωρίς τους γονείς της (ο Γιώργος και η Κακια Γεννηματά είχαν φύγει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα από την ίδια ασθένεια, σε ηλικία 55 και 54 ετών αντίστοιχα).
Εδώ με τη μεγάλη της κόρη, Αιμιλία στην αποφοίτηση της το 2019
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην θυμάται καν πώς είσαι»
Η δυναμική πολιτικός είχε μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε το 2008 σε συνέντευξή της στην εκπομπή «Μεσάνυχτα», του Alpha με την Ελεονώρα Μελέτη. Μάλιστα είχε αποκαλύψει τις σκέψεις που έκανε για τα παιδιά της και το πώς θα ζούσαν την απώλειά της.
Τα λόγια της συγκλονίζουν: «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα. Να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μην γνωρίσει το χάδι σου. Με έπιανε τρόμος στη σκέψη ότι τα παιδιά μου που απέκτησα με τόσο κόπο και προσπάθεια θα μεγάλωναν χωρίς εμένα»!
«10 χρόνια προσπαθούσα να γίνω μητέρα»
Σε άλλη της συνέντευξη στον Άρη Καβατζίκη στο "Πρωινό", είχε αποκαλύψει την προσπάθεια της να γίνει μητέρα. «Όταν ήμουν 22 χρονών στον πρώτο μου γάμο, μας είπαν ότι δεν θα κάνουμε παιδιά, μας το απέκλεισαν. Είπα ότι δεν το βάζω κάτω, δεν υπάρχει περίπτωση, δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς παιδιά και ξεκίνησα έναν πάρα πολύ μεγάλο αγώνα που κράτησε 10 χρόνια και τελικά ήρθε η Αιμιλία στη ζωή μας και τα άλλαξε όλα.
Αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι, αρχίσαμε να ψάχνουμε την διαδικασία και τότε έμεινα έγκυος στην Αιμιλία. Ήταν η τελευταία προσπάθεια εξωσωματικής που κάναμε. Μετά, τα άλλα δύο μου παιδιά ήρθαν φυσιολογικά. Είναι από τα περίεργα που συμβαίνουν στη ζωή».
«Έχουμε μια οικογενειακή ιστορία με τον καρκίνο, δεν είναι μόνο προσωπική»
«Η μητέρα μου αρρώστησε πρώτη, ήταν 44 ετών, έζησε 10 χρόνια πολεμώντας τον καρκίνο, δεν σταμάτησε σχεδόν καθόλου να κάνει θεραπείες, ήμασταν συνέχεια στα νοσοκομεία και ενώ αντιμετωπίζαμε αυτό το πρόβλημα με τη μητέρα μου, δυστυχώς στην πορεία αρρώστησε και ο πατέρας μου. Νομίζω ότι επηρεάστηκαν και οι δύο πάρα πολύ από αυτή την εξέλιξη. Τους χάσαμε μέσα σε 7 μήνες και τους δύο.
Μετά από αρκετά χρόνια, όταν ήμουν εγώ 44 ετών, αρρώστησα επίσης και μετά από λίγα χρόνια η αδερφή μου. Αλλά δόξα τω Θεώ, είμαστε εδώ, είναι όλα καλά. Η πρώτη αντίδραση όλων των ανθρώπων είναι «γιατί σε μένα;», είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αλλά αν μείνεις σε αυτή την αντίδραση δεν θα τη βγάλεις καθαρή στο τέλος. Πρέπει να κάνεις το επόμενο βήμα, να φύγεις γρήγορα από αυτή τη λογική. Αν έμενα στο γιατί σε μένα, δεν θα είχα 3 παιδιά και ίσως να μη ζούσα σήμερα».
«Μαθαίνει κανείς να ζει κάτω από αυτές τις συνθήκες»
«Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχει νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου. Εγώ δεν έζησα ποτέ έτσι. Τα μικρά μου παιδιά δεν είχαν καταλάβει, αργότερα μιλήσαμε γι’ αυτό. Μια από τις δυσκολότερες στιγμές ήταν όταν μετά από το χειρουργείο χρειάστηκε να μιλήσω στην Αιμιλία, η οποία ήταν τότε 9,5 ετών. Στα παιδιά πρέπει να λες την αλήθεια και την είπα».
