Είναι επάγγελμα ή δεν είναι το νοικοκυριό; Η μεγάλη μάχη των γυναικών

Με τη Σίσσυ Χρηστίδου ή με την Αντελίνα Βαρθακούρη; Είναι η επάγγελμα ή δεν είναι το νοικοκυριό; Μιας και λύσαμε όλα τα άλλα μας προβλήματα, ήρθε ο καιρός να «φαγωθούμε» μεταξύ μας οι γυναίκες, στηρίζοντας τη μια ή την άλλη άποψη.

Μια μητέρα σήμερα καλείται να ανταπεξέλθει σε πολλούς και ποικίλους ρόλους, συνδυάζοντας τη φροντίδα και ανατροφή των παιδιών, την οργάνωση του σπιτιού, την επαγγελματική της ζωή (όταν εργάζεται) και, πολλές φορές, τη συναισθηματική στήριξη των μελών της οικογένειας. Παράλληλα, πρέπει να διαχειρίζεται τις προσωπικές της ανάγκες, την κοινωνική της ζωή και την ψυχική της ευημερία, προσπαθώντας να ισορροπήσει όλους αυτούς τους ρόλους με απόλυτη αφοσίωση. Η σύγχρονη γυναίκα μάνα καλείται να είναι ταυτόχρονα εργαζόμενη, νοικοκυρά, ψυχολόγος, παιδαγωγός, αφήνοντας στην άκρη τον εαυτό της.

Διαβάστε επίσης: Τι μισθό αξίζει η δουλειά μιας μητέρας; 

Οι μητέρες που έχουν τη δυνατότητα να είναι νοικοκυρές και να φροντίζουν τα παιδιά τους κάνουν μια επιλογή που απαιτεί εξαιρετική αφοσίωση και σκληρή δουλειά, κάτι που πολλές φορές υποτιμάται ή παραβλέπεται από την κοινωνία. Η καθημερινή φροντίδα του σπιτιού, η οργάνωση, η φροντίδα των παιδιών και η συναισθηματική υποστήριξη που προσφέρεται στην οικογένεια είναι ένα εξαιρετικά απαιτητικό έργο, το οποίο συνήθως δεν αναγνωρίζεται ως εργασία, παρά το γεγονός ότι συνεπάγεται τεράστια υπευθυνότητα και κούραση.

Όταν τα οικονομικά επιτρέπουν σε μια μητέρα να επιλέξει αυτόν τον ρόλο, είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε ότι αυτή η επιλογή, αν και μη αμειβόμενη, έχει αξία και αντικείμενο σπουδαιότητας. Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι, κάθε μέρα οι νοικοκυρές εργάζονται ασταμάτητα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, διαχειριζόμενες τον προϋπολογισμό, την καθαριότητα του σπιτιού, την εκπαίδευση και την ανάπτυξη των παιδιών, και τις ψυχικές ανάγκες όλων των μελών της οικογένειας. Χωρίς πολλές φορές να ακούνε ένα ευχαριστώ! Πολλές φορές η κοινωνία τις βλέπει ως «άεργες», λησμονώντας την αξία της δουλειάς που προσφέρουν.

Η συνεισφορά των μητέρων που παραμένουν στο σπίτι είναι πραγματικά ανεκτίμητη, και ο κοινωνικός διάλογος θα πρέπει να προσανατολίζεται σε μια μεγαλύτερη αναγνώριση αυτής της δουλειάς και των προσπαθειών τους. Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε ότι η επιλογή να μείνει κανείς στο σπίτι για να φροντίσει την οικογένεια δεν υποδηλώνει αδυναμία ή έλλειψη φιλοδοξιών. Αντίθετα, δείχνει μια έντονη δέσμευση στην οικογένεια και την κοινωνία, που δεν θα πρέπει να υποτιμάται, αλλά να αναγνωρίζεται και να εκτιμάται στο ίδιο επίπεδο με οποιοδήποτε επαγγελματικό έργο.