5 γιαγιάδες στην καραντίνα: τι ήταν αυτό που τους έλειψε περισσότερο;

Τέτοια περίοδο πριν έναν χρόνο, βγαίναμε από το πρώτο το «καλό», το σκληρό, το ανοίκειο lockdown και ήμασταν ακόμα «μουδιασμένοι», δεν ξέραμε καλά- καλά πώς να επιστρέψουμε στην καθημερινότητα του έξω κόσμου και πώς να διαχειριστούμε τον ιό. Έναν χρόνο μετά, βρισκόμαστε στην φάση των εμβολιασμών και ελπίζουμε να τελειώσει το συντομότερο.

από τη Χρυσούλα Σπυράτου 

Αυτόν τον έναν χρόνο, ήρθαμε σε επαφή με πρωτόγνωρες καταστάσεις και αποκτήσαμε μία νέα καθημερινότητα, ορίσαμε την κανονικότητα με νέους τρόπους, δεχτήκαμε και ενσωματώσαμε στη ζωή μας πολλά πράγματα που μέχρι πρότινος μας ήταν εντελώς άγνωστα, όπως η μάσκα, οι βιντεοκλήσεις, η εξ αποστάσεως διδασκαλία και πολλά ακόμα.
Με μία λέξη, προσαρμοστήκαμε.

Όσο όμως κι αν αποδεχτήκαμε την αναγκαιότητα όλων αυτών, κάποια πράγματα ήταν πιο δύσκολο να τα αποδεχτούμε και να συμφιλιωθούμε με αυτήν την ιδέα, όπως το να μείνουμε μακριά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Αναφέρομαι κυρίως στις γιαγιάδες και τους παππούδες μας. Τον τελευταίο χρόνο οι γιαγιάδες και οι παππούδες αναγκάστηκαν να μείνουν μακριά από τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Μιλήσαμε με κάποιες γιαγιάδες οι οποίες εξαιτίας του κορωνοϊού είχαν πολύ καιρό να δουν τα εγγόνια τους και συνειδητοποιήσαμε πως η καθεμία το βίωσε με διαφορετικό τρόπο.

1. «Ήμουν σε απομόνωση περίπου έναν ολόκληρο χρόνο λόγω του κορωνοϊού και είναι ένας χρόνος τον οποίο κανείς δεν μπορεί να μου φέρει πίσω. Στερήθηκα την οικογένειά μου έναν χρόνο». Κυρία Κατερίνα
2. «Αυτό που μου στοίχισε περισσότερο ήταν που έχασα τα πρώτα γενέθλια της εγγονής μου. Είχαμε να ιδωθούμε 5 μήνες συνολικά. Βέβαια, ευτυχώς μου είχαν μάθει να χρησιμοποιώ το κινητό για βιντεοκλήσεις- επειδή δεν μένουμε κοντά- οπότε την ημέρα των γενεθλίων της μικρής, κάναμε μια βιντεοκλήση για να το γιορτάσουμε. Δεν λέω ότι είναι το ίδιο αλλά από το τίποτα… Ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα το είχαμε περάσει όλο αυτό αν δεν είχαμε και τα κινητά». Κυρία Αλίκη«Σαν πρώην δασκάλα, η κόρη μου μού ζήτησε να βοηθάω τα παιδιά με την εξ αποστάσεως διδασκαλία. Εμείς ήμασταν από τους τυχερούς που μέναμε μαζί οπότε δεν «στερήθηκα» καθόλου την οικογένειά μου. Θα έλεγα μάλιστα ότι ήμουν και αρκετά πολυάσχολη, γιατί το πρωί όσο είχαν εξ αποστάσεως διδασκαλία τα είχα το νου μου, ενώ παράλληλα μαγείρευα και το απόγευμα τα βοηθούσα στο διάβασμα. Λίγο με τον υπολογιστή τα βρήκα σκούρα αλλά αυτό το αναλάμβαναν τα παιδιά». Κυρία Μυρτώ
3. «Προσωπικά αυτό που μου έλειψε περισσότερο ήταν το να τα έχω μες το σπίτι μου, να παίζουν, να χασκογελάνε, να καθόμαστε μαζί να φάμε… Απλά πράγματα. Και κυρίως το να τα αγκαλιάζω. Είχαμε βρεθεί ορισμένες φορές αλλά πάντα από μακριά, τα είχα δίπλα μου και δεν μπορούσα να τα σφίξω στην αγκαλιά μου. Αυτό με ζόρισε πολύ…». Κυρία Ειρήνη
4. «Ζω σε γηροκομείο και γενικά έχω συνηθίσει και μου αρέσει εδώ. Από τότε που μπήκαμε σε καραντίνα, το προσωπικό εδώ ήταν πολύ προσεκτικό με τα μέτρα ασφαλείας και προσπαθούσε να μας κάνει να περνάμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Αλλά από εκεί που τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου πέρναγαν κάθε εβδομάδα να με δουν, τώρα είχα κάνει πόσο καιρό να τα δω… Δεν έχω παράπονο βέβαια γιατί κάναμε βιντεοκλήσεις συνέχεια και όταν εμβολιάστηκα, μαζευτήκαμε στο σπίτι του γιου μου και γιορτάσαμε τα γενέθλιά μου. Με μάσκες μεν, αλλά όλοι μαζί». Κυρία Σοφία