Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου γράφει: το bullying για τα κιλά μου μετά τη γέννα, η δυσκολία του θηλασμού & η ανάγκη για υιοθεσία!

Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, η Πηνελόπη Αναστασοπούλου γράφει στο all4mama για τη μητρότητα μέσα από τα δικά της μάτια και εξομολογείται όσα ονειρεύεται για τις κόρες της:

"Πάντα πίστευα ότι ήμουν γεννημένη για να γίνω μαμά και τα κατάφερα. Έκανα δύο υπέροχες κόρες. Έχω ανησυχίες, κοινωνικές ευαισθησίες και προβληματισμούς και έχω την ανάγκη να λέω σε όλες τις γυναίκες ότι δεν είναι μεν εύκολο- αλλά είναι υπέροχο- να είσαι μαμά.

Οι μαμάδες είναι για μένα οι ηρωίδες μου. Δίνουν τη ζωή τους και το σώμα τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και τους αξίζει να γιορτάζουν τη σημερινή μέρα.

Ειδικά οι μαμάδες που δεν έχουν βοήθεια… Είναι πολύ δύσκολο. Μου ραγίζει η καρδιά. Πρόσφατα, είδα και μια κοπέλα που δεν της έλειπε τίποτα. Έμενε σε ένα 5άστερο ξενοδοχείο με τον άντρα της και είχε δυο παιδιά: ένα μωρό και ένα μεγαλύτερο παιδάκι. Ο άντρας της έτρωγε στο πρωινό και αυτή ήταν ατημέλητη, κατάκοπη και έτρεχε πάνω κάτω πανικόβλητη, γιατί έκλαιγαν και τα δύο της παιδιά ταυτόχρονα. Ήθελα να της πω «μπορώ να κάνω κάτι για σένα;», αλλά έκλαιγε και το δικό μου παιδί και δεν μπορούσα.

Έχω πάρα πολύ μεγάλο σεβασμό στη μητέρα. Θεωρώ, όμως, ότι υπάρχει λάθος ή λίγη πληροφόρηση στο ζήτημα του θηλασμού. Υπάρχει μεγάλη παραπληροφόρηση όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο μια γυναίκα μπαίνει στη διαδικασία- μετά τη γέννα - να θηλάσει το μωρό της. Για το τι μπορεί, τι δεν μπορεί να κάνει, πόσο καιρό χρειάζεται και τι διαδικασία πρέπει να ακολουθήσει για να τα καταφέρει τελικά. Γιατί η διαδικασία για να κατεβάσ!ει γάλα  μία μητέρα μπορεί να κρατήσει πολλές μέρες.

Μια νέα μαμά οφείλει να συναντήσει μια μαία ή να μιλήσει ενδελεχώς με το γιατρό της, να διαβάσει και να ψάξει για να είναι σωστά ενημερωμένη για το τι θα αντιμετωπίσει όταν θα φέρει το παιδί της στη ζωή.

Όταν γέννησα, στον δικό μου όροφο, ήμουν η μόνη θηλάζουσα μητέρα. Κι αυτό με θλίβει πάρα πολύ. Γιατί οι ίδιες οι οικογένειες περνούν λάθος μηνύματα. Μπαμπάδες, μαμάδες, πεθερές λένε «αν πονάς άστο, δεν πειράζει». Αυτό που λέω εγώ είναι «να ενημερώνεστε πριν γεννήσετε».

Για να μπορέσω να δουλέψω αυτή τη στιγμή στο θέατρο- επειδή η δουλειά μου λειτουργεί με σεζόν- παίρνω το παιδί μου μαζί με τη μητέρα μου και πηγαίνουμε στη Θεσσαλονίκη κάθε Παρασκευή. Θηλάζω πριν φύγω από το ξενοδοχείο αν το παιδί θέλει. Αν δε θέλει υπάρχει πρόβλημα! Γιατί τότε θα πρέπει να βγάλω παραπάνω γεύματα. Βγάζω γάλα κατά τη διάρκεια της παράστασης, με διαλείμματα, και επιστρέφω το γάλα μου μέσα σε παγοκύστες στο σπίτι για να φάει την επόμενη μέρα όταν λείπω. Δεν είναι εύκολο σε καμία περίπτωση και σέβομαι απόλυτα έναν άνθρωπο που θα σου πει «αυτό εγώ δεν μπορώ να το κάνω». Γιατί έχω φτάσει πολλές φορές στο σημείο να αναρωτηθώ «πώς θα το κάνω αυτό;». Όμως, για τα παιδιά μου δεν έχω πει ποτέ «δεν μπορώ».

Πέραν του θηλασμού και των δυσκολιών στη δουλειά μου θέλω να «φωνάξω» για το bullying που κατά καιρούς δέχομαι για τα κιλά μου στη δουλειά.

Έχω ακόμα 8 κιλά, τα οποία κρύβω με μεγάλη προσπάθεια, γιατί στη δουλειά μου χρειάζεται να το κάνω. Γιατί ανεβαίνω πάνω σε μια σκηνή, γιατί φοράω κοντά ρούχα, ρούχα χωρίς μανίκια. Εφευρίσκω διάφορους τρόπους. Φοράω βολάν στα μανίκια για να μη φαίνεται η κατακράτηση υγρών στα χέρια, φοράω δύο καλσόν και κορσέ για να μπορώ να βάλω ένα στενό ρούχο που απαιτεί η παράσταση. Θέλω να πω στις γυναίκες που έχουν ένα σώμα που δεν επανέρχεται μέσα σε ένα μήνα – γιατί υπάρχουν γυναίκες που επανέρχονται μέσα σε ένα μήνα- ότι όλες αυτές οι φωτογραφήσεις που γίνονται για τα παιδικά προϊόντα με μοντέλα που χαμογελούν και δεν έχουν μαύρους κύκλους, ούτε έχουν χαλαρή κοιλιά και είναι αδύνατα, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και δε θα πρέπει να είναι αυτό το σημείο αναφοράς τους για να νιώθουν άσχημα με τον εαυτό τους. Οι κοινωνικές απαιτήσεις, το πώς μας βλέπει ο περίγυρός μας και το τι ο περίγυρός μας θεωρεί φυσιολογικό είναι ένα θέμα και η πραγματικότητα είναι ένα άλλο.

Αν είχα μια μεγάλη οικονομική άνεση θα ήθελα πολύ να υιοθετήσω ένα παιδί. Κι αν δεν κάναμε δικά μας παιδιά, είχαμε κουβεντιάσει με τον άντρα μου το ενδεχόμενο υιοθεσίας. Είχαμε αποφασίσει να το κάνουμε παρόλο που ξέραμε ότι ήταν δύσκολο. Είναι ιερό να πάρεις, να μεγαλώσεις και να θυσιαστείς για ένα παιδί που δεν το έχεις γεννήσει εσύ.

Όπως και να έχει το πράγμα, ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο θέλει χρόνο. Χρόνο από τους γονείς και αγάπη. Ούτε παιχνίδια, ούτε ακριβά πράγματα, ούτε το τέλειο καρότσι, ούτε την τέλεια κούνια στην οποία δεν κοιμάται τον πρώτο χρόνο καθόλου.

Θέλω τα κορίτσια μου να είναι ευγενικά, φιλεύσπλαχνα και να γνωρίζουν την καθαρότητα στους ανθρώπους. Θέλω να αγαπάνε, να σέβονται και να είναι ευχαριστημένες με αυτά που έχουν, να κάνουν πολύ μεγάλα όνειρα και να δουλεύουν για αυτά. Να μάθουν να είναι πειθαρχημένες στα ταλέντα τους και να αγαπούν τη μαμά τους".

Διαβάστε επίσης: Η Κατερίνα Ζαρίφη γράφει στο all4mama & συγκινεί: "Μάνα όχι, αλλά παιδιά ναι"!