«Λέω συνεχώς στα παιδιά μου ότι είναι εντάξει να αποτύχουν κάποιες φορές, πρέπει όμως να αρχίσω να το λέω και στον εαυτό μου»!

Η Αθηνά είναι μητέρα δύο αγοριών και μας διηγείται μία καθοριστική στιγμή στη ζωή του μεγάλου της γιου που ωστόσο καθόρισε και την ίδια.

«Έκανα ένα λάθος πριν λίγες εβδομάδες. Έβαλα δύο ραντεβού μαζί, την ίδια ώρα, και αυτό σήμαινε ότι θα δυσαρεστούσα δύο πολύ σημαντικούς ανθρώπους για μένα. Αυτό λοιπόν, με έκανε να απογοητευτώ πολύ από τον εαυτό μου. Μίλησα για το περιστατικό αυτό σε μία πολύ καλή μου φίλη και μου απάντησε: «Έτσι είναι όλη μου η ζωή, αλλά να σου πω κάτι; Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους!». Συνέχισε λέγοντάς μου ότι είχε την τάση, παλιότερα, να χτυπά στον εαυτό της τα λάθη που έκανε, αλλά αργότερα κατάλαβε ότι δεν υπήρχε λόγος να κάνει κάτι τέτοιο. «Όταν νοιαζόμαστε για τους άλλους, μοιραζόμαστε μαζί τους στιγμές από την καθημερινότητά μας, άρα δεν υπάρχει λόγος να κριτικάρεις τον εαυτό σου γι' αυτό» μου είπε.

Ο μεγάλος μου γιος, ο Μιχάλης, σε ηλικία 1 έτους, πήρε για δώρο κάτι μαγνητάκια. Τα οποία έγιναν το πιο αγαπημένο του παιχνίδι στο σπίτι, περνούσε ατέλειωτες ώρες με αυτά κάθε μέρα. Έστησε πύργους, έκανε σπιτάκια και αυτοκίνητα βάζοντάς τα το ένα μετά το άλλο. Αν κάποια στιγμή, αυτό που είχε φτιάξει κουνιόταν και διαλυόταν, άρχιζε να φωνάζει και να κλαίει στο πάτωμα. Τώρα πια, που μεγάλωσε, δεν συμπεριφέρεται το ίδιο.

Κι αυτό γιατί περάσαμε πολύ χρόνο οι δύο μας, συζητώντας για το ότι είναι μία χαρά, κάποιες φορές, όταν κάνεις κάτι, αυτό να μην πηγαίνει όπως το θέλεις.

Και τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πάρεις μία βαθιά ανάσα και να συνεχίσεις, να προσπαθήσεις ξανά και ξανά, μέχρι να τα καταφέρεις.

Όταν πια ήμουν έγκυος στον δεύτερο γιο μου, τον Λευτέρη, ο Μιχάλης με πήρε μία μέρα από το χέρι και με έβαλε δίπλα του στο χαλί με τα παιχνίδια του. «Φτιάξε μου ένα μεγάλο σπίτι» μου ζήτησε, κοιτώντας με στα μάτια. Δεν είμαι αρχιτέκτονας αλλά έφτιαξα το πιο μεγάλο σπίτι που μπορούσα. Δεν είχα όσα κομμάτια χρειάζονταν για να μείνει σταθερό και κάποια στιγμή που προσπαθούσα να το κάνω ψηλότερο, με μία αδέξια κίνηση, το γκρέμισα. Ο Μιχάλης με κοίταξε επίμονα και μου είπε να το ξαναχτίσω από την αρχή.

Λίγες εβδομάδες μετά και ενώ είχα ετοιμάσει ήδη κιμά για να φάμε με μακαρόνια, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα σάλτσα ντομάτας. Τότε λοιπόν ξεκίνησα να κατηγορώ τον εαυτό μου, για το ότι ξέχασα να πάρω σάλτσα από το σουπερμάρκετ και για το ότι δεν μπορώ να θυμηθώ ένα απλό πράγμα. Λίγα λεπτά μετά και ενώ ήμουν ακόμη εκνευρισμένη με τον εαυτό μου, ο Μιχάλης μπήκε στην κουζίνα και άρχισε να χοροπηδά και να τραγουδά: «Μακαρόνια με κιμά, με κιμά, με κιμά». Τον κοίταξα και του είπα ότι δεν μπορούμε να φάμε μακαρόνια με κιμά σήμερα, γιατί η μαμά ξέχασε να πάρει τη σάλτσα. Ο μικρός, αντί να στενοχωρηθεί ή να αρχίσει να κλαίει, όπως περίμενα, μου απάντησε πολύ σοβαρά: «Δεν πειράζει μαμά. Μην στενοχωριέσαι!».

Μακάρι να είχα μαγνητοσκοπήσει αυτές τις απίστευτες στιγμές, ώστε να μπορώ να τις βλέπω ξανά και ξανά. Κάθε φορά, από τότε, που έχτιζε πύργους με τους μαγνήτες του και γκρεμιζόταν, του επαναλάμβανα «Ξαναπροσπάθησε, γλυκό μου αγόρι».

Κάθε φορά, τώρα που μεγαλώνει, που απογοητεύεται ή χάνει τις ελπίδες του, του υπενθυμίζω: «Βαθιά μέσα σου, αγοράκι μου, ξέρεις ότι η αποτυχία είναι καλή, όπως και τα λάθη που κάνουμε. Προσπάθησε ξανά! Είσαι δυνατός, μπορείς να τα καταφέρεις!».

Ξέρω λοιπόν, ότι κάτι τέτοιες στιγμές, έχω καταφέρει να τον κάνω να σκέφτεται όπως εγώ. Με αποκορύφωμα σήμερα, που είπε στον μικρό του αδερφό, έτσι στα ξαφνικά, να μην ανησυχεί για κάτι που έγινε και απλά να τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα. Με μιμείται και κάθε φορά που του συμβαίνει κάτι δύσκολο, όταν πέφτει ο πύργος του για παράδειγμα, παίρνει μία βαθιά ανάσα και προσπαθεί ξανά. Πια δεν απογοητεύεται με τίποτα, δεν χάνει ποτέ την ελπίδα του.

Αυτό είναι κάτι πολύ βασικό που μου δίδαξε η μητρότητα. Ότι χρειάζομαι μία υπενθύμιση, όπως ακριβώς χρειάζονται τα παιδιά μου, για μην χάνουν τις ελπίδες τους. 

Η μητρότητα με βοήθησε να αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου, ενώ παράλληλα να προστατεύω τα παιδιά μου από τις «παγίδες» της ζωής.

Θέλω να αποφύγουν να κάνουν τα ίδια λάθη που έκανα εγώ. Θέλω να καταλάβουν ότι η ταυτότητά τους δεν διαμορφώνεται με βάση τις επιτυχίες τους, είναι πολλά παραπάνω από αυτές.

Γι’ αυτό και στόχος μου είναι να κάνω τα παιδιά μου να προχωρούν στη ζωή τους, παρά τα χτυπήματα και τις δυσκολίες, που θα εμφανίζονται μπροστά τους, και χωρίς το φόβο της αποτυχίας να τους κυνηγά.