Παιδική υπερκινητικότητα: ποιος είναι ο ρόλος της διατροφής

H παιδική υπερκινητικότητα αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή θέματα συζήτησης μεταξύ των γονέων μικρών παιδιών και μαθητών του δημοτικού. Τα συμπτώματά της συχνά περιγράφονται σαν νευρικότητα, επιθετικότητα, μειωμένη ικανότητα συγκέντρωσης, αυξημένη κινητική δραστηριότητα.

Στην πραγματικότητα, η υπερκινητικότητα είναι μία διαταραχή συμπεριφοράς η οποία εμφανίζεται στο 2-5% των νεαρών παιδιών σχολικής ηλικίας και τα επηρεάζει σε ποικίλο βαθμό. Κάνει την εμφάνισή της πριν την ηλικία των 7 χρόνων, έχει διάρκεια ίση ή μεγαλύτερη των 6 μηνών και χαρακτηρίζεται από την εξακριβωμένη απουσία πνευματικής ασθένειας ή πνευματικής καθυστέρησης.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η υπερκινητικότητα οφείλεται πιθανά σε έναν συνδυασμό συγκεκριμένων γενετικών, περιβαλλοντικών, νευρολογικών και βιοχημικών παραγόντων.

Μια από τις πιο διαδεδομένες θεωρίες για το ρόλο που παίζει η διατροφή του παιδιού στην υπερκινητικότητα είναι η κατανάλωση ζάχαρης και των πηγών στις οποίες βρίσκεται (συμπεριλαμβανομένων των γλυκών, αναψυκτικών με ζάχαρη).
Οι επιστήμονες ερευνούν αυτή τη θεωρία σχεδόν έναν αιώνα (από το 1920) αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις. Το 1984, στα πλαίσια ενός συνεδρίου στην Αμερική με θέμα 'Δίαιτα και συμπεριφορά: Μία πολυδιάστατη εκτίμηση' αναφέρθηκε ότι η ζάχαρη δεν επιδεινώνει την υπερκινητικότητα ή τυχόν προβλήματα συμπεριφοράς στα παιδιά.
Πολλοί μάλιστα ερευνητές υποστηρίζουν ότι η κατανάλωση ζαχαρωτών αν μη τι άλλο, ηρεμεί τα παιδιά. Έτσι, μετά από έρευνες, το FDA κατέληξε το 1986 στο ότι δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις ότι η κατανάλωση ζάχαρης προκαλεί αλλαγές στη συμπεριφορά φυσιολογικών παιδιών ή ενήλικων.

Μια ακόμα θεωρία θέλει τα συντηρητικά που χρησιμοποιούνται, στα τεχνητά χρώματα και στα τεχνητά αρώματα των τροφών να είναι υπεύθυνα για την παιδική υπερκινητικότητα. Το 1980, Συμβουλευτικές Επιτροπές στην Αμερική κατόπιν επίμονων ερευνών, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε απόδειξη για κάποια σχέση μεταξύ τεχνητών προσθέτων και υπερκινητικότητας ή ικανότητας μάθησης των παιδιών.

Επίσης, συνεχείς έρευνες έχουν αποτύχει να δείξουν κάποια σχέση ανάμεσα στην κατανάλωση ασπαρτάμης ή σακχαρίνης (τεχνητών γλυκαντικών με χαμηλή θερμιδική αξία) και την υπερκινητικότητα, γεγονός που έχει οδηγήσει τους επιστήμονες στην τακτική να μην τα εξαιρούν από το διαιτολόγιο σαν μία πάγια θεραπευτική τακτική.

Επομένως, όσον αφορά στη διατροφή που πρέπει να ακολουθούν τα παιδιά, αυτή πρέπει να αποτελείται από ποικιλία, μέτρο και ισορροπία. Από εκεί και πέρα, η παιδική υπερκινητικότητα μπορεί να διαγνωσθεί ιατρικά, κάνοντας δοκιμή με διεγερτικά φάρμακα.