Ζήλεια ανάμεσα στα αδέλφια: "Δεν μπορώ να επιβραβεύσω το ένα μου παιδί χωρίς να ζηλέψει το άλλο"!

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

"Έχω δύο παιδιά - ηλικίας 6 και 9 ετών - και κάθε φορά που επιβραβεύω το ένα, το άλλο νιώθει παθολογική ζήλεια. Δεν έχει σημασία αν το κομπλιμέντο είναι για κάτι μικρό, (όπως για παράδειγμα επειδή μάζεψε τα παιχνίδια του) ή κάτι μεγάλο (π.χ. να νιώσω περήφανη για τους ευγενικούς του τρόπους). Έφτασα στο σημείο να νιώθω ότι δεν μπορώ να πω τίποτα θετικό σε ένα από τα παιδιά μου, αν είναι και το άλλο παρών. Είναι φυσιολογικό; Παρακαλώ βοηθήστε!".

Αλήθεια πόσες μητέρες δεν έχουν βρεθεί σε αυτή τη θέση;


Η ζήλεια είναι η συναισθηματική αντίδραση που προκύπτει όταν νιώθουμε απειλή ότι θα χάσουμε μια ουσιαστική σχέση από ένα τρίτο άτομο. Είναι μια εντελώς φυσιολογική συναισθηματική κατάσταση που διατηρείται καθ 'όλη τη διάρκεια ζωής ενός ατόμου. Απλώς μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να την κρύβουμε και να περιορίζουμε τις αντιδράσεις μας ώστε να είναι κοινωνικά πιο αποδεκτές οι συμπεριφορές μας.

Ενώ η ζήλεια έχει συχνά μια επιθετική απόχρωση («πρόκειται να κλέψω / να πάρω ό, τι έχουν» ή «δεν αξίζουν την αναγνώριση και θα το αποκαλύψω»), είναι κινητήριος δύναμη στο να εξελιχθούμε, εργαζόμενοι σκληρότερα ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα - σε αυτήν την περίπτωση, τη γονική προσοχή και τον έπαινο.

Συμβουλές

Ως γονέας, μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε προς όφελός σας, όπως συμβουλεύουν οι ψυχολόγοι. Αφήστε το παιδί που δεν λαμβάνει επιβράβευση από εσάς να εκφράσει και να νιώσει τη ζήλεια του. Στη συνέχεια, επισημάνετέ του συγκεκριμένα γιατί επιβραβεύετε το άλλο παιδί, ώστε αυτό που ζηλεύει να πάρει παράδειγμα για να λάβει την ίδια αναγνώριση. (Π.χ.: «Ο Γιώργος δούλεψε πολύ σκληρά στις σχολικές του εργασίες την περασμένη εβδομάδα και έλαβε υπέροχα σχόλια από τον δάσκαλό του - Γιατί να μην καθίσουμε και να δούμε τι εργασίες έχεις εσύ αυτήν την εβδομάδα και να δούμε τι σε ενθουσιάζει ώστε να δουλέψεις πάνω σε αυτές;)

Ζήλεια ανάμεσα στα αδέλφια: "Δεν μπορώ να επιβραβεύσω το ένα μου παιδί χωρίς να ζηλέψει το άλλο"!

Είναι σημαντικό να δημιουργηθεί μια οικογενειακή κουλτούρα να βοηθούν το ένα το άλλο, να ενισχύσετε τη σχέση μεταξύ τους. Για παράδειγμα, μπορείτε να εφαρμόσετε μια ομαδική ανταμοιβή (δηλαδή, όλοι να βγουν για παγωτό) και να το κάνετε κάθε φορά που τα παιδιά συνεργάζονται για κάτι (όπως το να καθαρίσουν το σαλόνι).

Φυσικά, θα πρέπει να διαμορφώσετε έτσι τη συμπεριφορά σας, ώστε να λειτουργήσετε ως πρότυπα για τα παιδιά σας. Αναμφίβολα οι γονείς είναι τα πρότυπα των παιδιών, και αυτά παρακολουθούν εάν εσείς είστε αμοιβαία υποστηρικτικοί ή διακριτικά... μάχεστε μεταξύ σας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βεβαιωθείτε ότι εσείς και ο σύντροφός σας υποστηρίζεται ο ένας τους στόχους του άλλου και δείχνετε πραγματικό ενθουσιασμό όταν επιτευχθούν (οι στόχοι του). Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει φιλικός συναγωνισμός, απλώς βεβαιωθείτε ότι αντιμετωπίζετε την ήττα με ευγένεια και τη νίκη με ταπεινότητα.

Πέρα από την ομαδική εργασία, είναι ακόμα σημαντικό να περνάτε καθημερινά ίσο χρόνο με κάθε σας παιδί, έχοντας όλη σας την προσοχή σε αυτό. Δεν χρειάζεται να είναι πολύς ο χρόνος, 15 με 30 λεπτά κάθε μέρα είναι αρκετά. Αρκεί ο ένας γονέας να ακούει το παιδί και να δείχνει την αγάπη του, βοηθώντας το να αποφορτιστεί και να αποφευχθεί ο αμφιλεγόμενος ανταγωνισμός που μπορεί να νιώθει προς το αδερφάκι του.

Τέλος, αυτό που θα πρέπει να είναι αυτονόητο, είναι να βεβαιωθείτε ότι δεν δείχνετε ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιο από τα παιδιά σας. (Μερικές φορές υπάρχει μια αλήθεια για τη ζήλεια). Διατηρήστε ίσες αποστάσεις και δίκαιες συνέπειες μεταξύ των παιδιών, εξηγήστε με σαφήνεια όταν υπάρχουν τροποποιήσεις στους κανόνες (για παράδειγμα, λόγω ηλικίας ή ειδικών αναγκών μπορεί να έχει περισσότερες ελευθερίες το ένα παιδί) και μην συγκρίνετε τα δυνατά σημεία του ενός απέναντι στα αδύναμα του άλλου.

Η αντιμετώπιση της ζήλειας νωρίς και με συνέπεια, αποτρέπει το συναίσθημα αυτό να μεταμορφωθεί σε δυσαρέσκεια. Με την επιβράβευση κάθε παιδιού στον τομέα που υπερτερεί, όλοι αισθάνονται πιο αγαπημένοι.

Επιμέλεια: Μαργαρίτα Αργυροπούλου