«Το παιδί μου κόλλησε κορονοϊό και η τάξη του μπήκε σε καραντίνα. Αλλά το πιο δύσκολο ήταν να αντιμετωπίσω τους άλλους γονείς»

Μια μαμά αφηγείται στο all4mama.gr, πως βίωσε την ασθένεια οτυ παιδιού της με κορονοίό. Αφότου αντιλήφθηκε ότι  το περνά ήπια, όπως για η υπόλοιπη οικογένεια, άρχισε να αγωνειά για την αντίδραση των υπόλοιπων γονιών, μην την περάσουν σαν κάποια ανεύθυνη, που δεν τηρούσε τα μέτρα. Ωστόσο βρέθηκε μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη: δέχθηκε ένα κύμα συμπαράστασης κι αγάπης.

«Οι δύο πρώτες μέρες της σχολικής χρονιάς ήταν γλυκόπικρες, όπως έπρεπε. Άλλωστε, αυτή είναι η πρώτη χρονιά που και δύο παιδιά μου (τεσσάρων και έξι ετών) θα πηγαίνουν στο σχολείο!

Και η πρώτη φορά από τότε που γίναμε γονείς, που δεν θα τα φροντίζουμε όλη την ημέρα, αφού τη μισή θα την περνούν στο σχολείο. Μάλιστα συζητούσαμε για το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά, λέγοντας φράσεις όπως "το τέλος μιας εποχής.." και "αλλαγή παιχνιδιού!"

Μετά ήρθε η τρίτη μέρα της σχολικής χρονιάς, όταν η εξάχρονη κόρη μου ξύπνησε με πυρετό. Αποφασίσαμε ότι και τα δύο παιδιά πρέπει να μείνουν στο σπίτι, για να είναι ασφαλή. Λίγες ώρες αργότερα τα test αποκάλυψαν τα άσχημα νέα: η κόρη μου, και μόνο η κόρη μου, ήταν θετική στον Covid-19. Η τάξη της έκλεισε. Και για εμάς άρχισε η περίοδος της καραντίνας. Ένα προς ένα όλα τα μέλη της οικογενείας μας ασθένησαν: ναι, ακόμη και οι εμβολιασμένοι ενήλικες αρρώστησαν.

Η εμπειρία ήταν, όπως θα περίμενε κανείς, πολύ δυσάρεστη. Το χειρότερο, ωστόσο, δεν ήταν η ασθένεια, που μοιάζει με γρίπη, και παρότι είχαμε ελαφρά  συμπτώματα. υποφέραμε όλοι, ούτε το βάρος του να βρισκόμαστε σε κατ' οίκον περιορισμό με δύο μικρά (και τελικά είχαν πλήρως αναρρώσει) παιδιά. Ούτε το κόστος, που για ό,τι χρειαζόμασταν έπρεπε να μας το παραδίδουν στο σπίτι.

Το χειρότερο μέρος του να ασθενήσει το παιδί μου με κορονοϊό, ήταν το απρόβλεπτο και έντονο αίσθημα ντροπής. Μόλις έγινε γνωστό  ότι κανένας στην οικογένειά μου δεν ασθένησε  βαριά από τον ιό, οι κοινωνικές συνέπειες άρχισαν!

Για αρχή, μια ολόκληρη τάξη, η πρώτη είχε κλείσει και είχε απομακρυνθεί μετά από μόλις δύο ημέρες. σχολείο - μια μεγάλη απογοήτευση για τα παιδιά και τους γονείς, συν έναν τεράστιο πονοκέφαλο για τον δάσκαλο και το σχολείο. Και την ευθύνη την έριξαν σε εμάς!  Ήταν δικό μας λάθος, είπαν!

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ο θυμός. Πώς θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό; Κάναμε τα πάντα σωστά, τηρώντας όλους τους κανόνες. Δεν είχαμε ταξιδέψει, δεν είχαμε οικογενειακές επισκέψεις. Διάολε, δεν είχαμε καν καλέσει κάποιο παιδάκι να παίξει με τα δικά μας στο σπίτι μας. Δεν πρέπει να είμαστε εμείς!

Με κυρίευσε η επιθυμία να μάθω πώς εκτέθηκε η κόρη μου στον ιό. Ήταν το κοριτσάκι που την αφήσαμε να αγκαλιάσει στην παιδική χαρά το Σάββατο; Αν και φορούσε μάσκα. Ήταν όταν την πήγα σε κάποιο μαγαζί και την άφησαν να επιλέξει ρούχα για την πρώτη ημέρα στο σχολείο; Εξαντλημένη, παραιτήθηκα από το γεγονός ότι δεν υπήρχε ιχνηλάτηση. Δεν μπορούσα να ξέρω...

Οι υπόλοιπες οικογένειες της τάξης, ωστόσο, αφού αναγκάστηκαν να βρουν ποιος θα φροντίσει τα παιδιά τους στο σπίτι και να μπουν στην χαοτική διαδικασία της εξ αποστάσεως μάθησης, εξακολουθούσαν να αναζητούν απαντήσεις. «Ποιος απρόσεκτος βλάκας ήταν υπεύθυνος για αυτή την ταλαιπωρία;» Τους φαντάστηκα να λένε, καθώς περπατούσα στο διαμέρισμά μου με πιτζάμες για πέμπτη συνεχόμενη μέρα. Αυτός ο φόβος μου έγινε πυρετός όταν οι γονείς ξεκίνησαν στο ομαδικό chat της τάξης, να συνομιλούν προκειμένου να ανταλλάξουν συμβουλές για το πού θα εξεταστούν. Στη συνέχεια άρχισαν να δημοσιεύουν τα αρνητικά τους αποτελέσματα. (Για την ιστορία, όλοι οι άλλοι ήταν αρνητικοί, ευτυχώς)

Άρχισα να ανησυχώ μήπως η σιωπή μας εμφανιστεί ως ένδειξη ενοχής. Και ήξερα ότι δεν θα αργούσε αυτή η στιγμή, όταν, κατά τη διάρκεια ενός πρωινού μαθήματος Zoom, άκουσα ένα παιδί να ρωτά ποιος ήταν αυτός που αρρώστησε - μια ερώτηση που ευτυχώς ο δάσκαλος χειρίστηκε γρήγορα και με λεπτότητα.

Παρ 'όλα αυτά, ήταν σαφές ότι βρισκόμασταν σε στενό κλοιό και ήταν ένα πολύ άβολο. Για το μεγαλύτερο της εβδομάδας, υπέφερα από τη γνωστική ασυμφωνία του να νιώθω αναγκασμένος να ζητήσω ειλικρινά συγγνώμη από σχεδόν ξένους για μια κατάσταση που ήταν εντελώς πέρα ​​από τον έλεγχό μας. Η αμυντική αφήγηση κυλούσε στον εγκέφαλό μου και κυριαρχούσε σε κάθε συνομιλία και τηλεφώνημα που είχα με τους στενούς φίλους και τα μέλη της οικογένειάς μου. Ωστόσο, ένιωσα μια συντριπτική επιθυμία να μοιραστώ την πλευρά μου της ιστορίας με τους γονείς που είχαν επηρεαστεί περισσότερο από την κακή μας τύχη. Χρειαζόμουν κατανόηση και απαλλαγή ευθυνών. Ήθελα να ξέρουν ότι δεν ήμασταν μια απρόσεκτη οικογένεια που κυκλοφορούσε χωρίς μάσκες σε γεμάτο μετρό. Ό,τι προσέχαμε όσο μπορούσαμε και τηρούσαμε τα μέτρα.

Ως εκ τούτου, αποφάσισα ότι πρέπει να το πούμε στην τάξη. Τουλάχιστον έτσι δεν θα είχαμε την αφόρητη αμηχανία της κατάστασης. Ο σύζυγός μου διαφώνησε, φοβούμενος το χειρότερο σενάριο - ότι θα δεχόμασταν μια ψυχρή υποδοχή από τους άλλους γονείς και ότι η κόρη μας θα μπορούσε ενδεχομένως να στοχοποιηθεί επειδή ήταν το «παιδί Covid». Ζήτησα από τη δασκάλα να σκεφτεί τη συζήτηση που είχα με τον σύζυγό μου (περίεργο, το ξέρω) και τους φόβους μας ότι όλα αυτά ήταν πολύ άβολα και για την κόρη μας. Εξάλλου, το να ζητήσουμε από το εξάχρονο παιδί μας να επιστρέψει στο σχολείο και να κρατήσει μυστικό ολόκληρο το θέμα του Covid, θα ενίσχυε μόνο την αντίληψη ότι εμείς κι αυτή, πρέπει να ντρεπόμαστε.

Αφού το συζήτησα με τον άντρα μου για μερικές ακόμη μέρες, προχώρησα στην αποκάλυψη. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την αίσθηση ανακούφισης που νιώσαμε όταν μας πλημμύρισαν οι υποστηρικτικές απαντήσεις. Γονείς που δεν είχαμε ακόμη την ευκαιρία να συναντήσουμε προσφέρθηκαν να μας φέρουν είδη παντοπωλείου και πολλοί μας στήριξαν λέγοντας πόσο σημασία είχε η υγεία και η ανάρρωση της οικογένειας και να μην σκεφτόμαστε  την  ταλαιπωρία τους. Ήταν απίστευτα γενναιόδωροι και μας έκαναν σαφές ότι θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο εύκολα στη δική τους οικογένεια.

Έχοντας τώρα επιστρέψει στο σχολείο, μετά τη δοκιμασία, αναρωτιέμαι γιατί τρέφω τέτοιους φόβους ότι θα κριθώ. Ήταν οι δικές μου ανασφάλειες και οι δικοί μου φόβοι; Μήπως μας πουν ΄ποτέ φερθήκαμε ανεύθυνα απέναντι σ' έναν ιό που έχει πάρει πολλές ζωές; Σκέφτομαι επίσης το γεγονός ότι αυτή η πανδημία, αν και φοβερή  από κάθε άποψη, έφερε ξανά στο προσκήνιο κάποια έννοια του κοινού καλού. Τουλάχιστον εκεί που ζω, ήρθαμε πιο κοντά. Ελέγξαμε τους ευάλωτους γείτονές μας αν ήθελαν κάποια βοήθεια.

Και όταν ήρθε η ώρα για να περάσει η οικογένεια μου αυτή την ασθένεια, η απάντηση από την κοινότητα ήταν η ακριβής επιβεβαίωση της ενσυναίσθησης και της αλληλεγγύης που χρειαζόμουν.

Χαίρομαι που η κόρη μου, μου το έδειξε αυτό! Δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να ντρέπεται!"