"Η χαρά και η πικρία του να προσφέρεις"
Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση
«Η χαρά και η πικρία του να προσφέρεις»
Αυτό το διάστημα οι αποστολές της Γκιβ είναι πολλές. Όπως και τα χαρίσματα από όλες και όλους εσάς. Κι αυτό μας φέρνει ανείπωτη χαρά, που μπορούμε χάρη σε σας που χαρίζετε να δώσουμε μια ανάσα σε οικογένειες, αλλά φέρνει και μελαγχολία. Μελαγχολία γιατί μπαίνουμε σε σπίτια που τα πράγματα είναι άσχημα, δύσκολα, θλιβερά. Και σε αυτά τα σπίτια, με τις συνθήκες αυτές, συνθήκες που δύσκολα περιγράφονται, μαμάδες και γονείς πασχίζουν με όλα τους τα μέσα να μεγαλώσουν παιδιά. Όπως η αποστολή που κάναμε το προηγούμενο Σάββατο σε έναν καταυλισμό σεισμόπληκτων κάπου στην Αθήνα.
Μια μαμά, μικρή σε ηλικία, με 3 παιδάκια να ζουν σε μια παράγκα με κρύο, υγρασία και πόρους ανύπαρκτους. Μια ξυλόσομπα να ζεσταίνει με δυσκολία. Τα παιδιά σαν να μην ζουν σε αυτό το μέρος, όλο χαρά και όρεξη για παιχνίδι. Και η μάνα να μην χάνει το κουράγιό της, μα να ονειρεύεται με θάρρος. Τους πήγαμε του κόσμου τα πράγματα και μας ευχαρίστησε η μητέρα με ένα πλατύ χαμόγελο, μα όταν φύγαμε πικρία και απόγνωση έδιωξαν το αίσθημα ικανοποίησης ότι κάναμε κάτι. Γιατί τα ρούχα, τα παπούτσια, τα παιχνίδια, τα βιβλία, οι κούνιες, τα καροτσάκια κι όλα αυτά που εσείς χαρίζετε με τόση ευγένεια, ναι, μπορεί να μαλακώνουν λίγο τα αγκάθια των αναγκών, αλλά την ίδια στιγμή νέες ανάγκες γεννιούνται, νέες αντιξοότητες εμφανίζονται.
Οι δυσκολίες, η κρίση, η ένδεια χρειάζονται πολλά περισσότερα για να πάψουν και να καμφθούν. Για να γίνουν πιο εύκολες και βατές οι συνθήκες, η ζωή να γίνει πιο ανθρώπινη, πρέπει να ανεβούμε στα «Ιμαλάια». Γιατί για να εκλείψουν τα «απάνθρωπα» χρειάζεται όραμα και στρατηγική που δεν υπάρχει, ιδίως τώρα. Χρειάζονται πόροι, σε μια χώρα άπορη. Χρειάζονται άνθρωποι που μπορούν να κάνουν μια επανάσταση.
Δεν τα γράφουμε αυτά για να μειώσουμε τη σημασία της προσφοράς, της σκέψης για τον άλλο, τη γενναιοδωρία όλων σας. Δεν περιφρονούμε με τίποτα και για τίποτα αυτή την όμορφη κίνηση που εδώ λέγεται givethekids, κάπου αλλού μπορεί να λέγεται αλλιώς. Δεν αναιρούμε τη συγκίνηση που νιώθουμε κάθε φορά που εσείς χαρίζετε αγάπη με βαθιά ειλικρίνεια -γιατί αυτό χαρίζετε- και όχι από ψεύτικη φιλανθρωπία. Και εμείς την αγάπη αυτή την «οδηγούμε», τη μεταφέρουμε σε κάποια σπίτια, σε μαμάδες διαμάντια που ζουν σε βούρκους, για να ντυθούν τα μικρά τους ή να έχουν ένα παιχνίδι ή απλώς τα βασικά, τα αυτονόητα.
Ο λόγος που τα γράφουμε όλα αυτά είναι γιατί οι εικόνες αυτές μας γεμίζουν πείσμα και αποφασιστικότητα να συνεχίσουμε όσο κι αν πονάει καμιά φορά, να σταθούμε όπως μπορούμε, όλο και περισσότερο. Μαζί. Εσείς κι η Γκιβ. Να συνεχίσουμε και να κάνουμε και άλλα, ίσως και διαφορετικά. Σιγά σιγά, αργά, θα τα καταφέρουμε.
Γιατί η κουβέντα που μου είπε η μητέρα που σας ανέφερα παραπάνω δεν με αφήνει να ησυχάσω:
«Όταν κάπως αλλάξουν τα πράγματα, θέλω να μπορέσω να σπουδάσω, να περάσω στο Πανεπιστήμιο. Δεν θα το αφήσω αυτό το όνειρο»
Και εμείς εδώ στο givethekids, δεν θα το αφήσουμε το όνειρο, να είμαστε εδώ, όσο πιο κοντά της γίνεται. Και σε κάθε μαμά και οικογένεια και φυσικά στα μικρά. Στη ζωή που δίνουν, τα μικρά όλα. Μαζί σας.
Xριστίνα Κοπανά
givethekids.gr