Πώς η απώλεια της μητέρας μου με βοήθησε να γίνω καλύτερος γονιός

«Ήταν καλοκαίρι, ήταν μάλιστα από τις πολύ ζεστές μέρες που όλοι τρέχουν στις παραλίες, αλλά εγώ ήμουν σπίτι με την κοιλιά μέχρι το λαιμό γιατί από μέρα σε μέρα θα γεννούσα. Εκείνη την ημέρα, Πέμπτη ήταν νομίζω, με είχε πιάσει μια διαολεμένη επιθυμία να πάω στην αποθήκη και να ψάξω να βρω, ανάμεσα σε ό,τι σαβούρα μπορεί να είχε μαζευτεί εκεί, κάτι κουτιά με αναμνηστικά. Ήθελα οπωσδήποτε πριν τον ερχομό του γιου μου να βρω αυτήν την φωτογραφία της μαμάς μου που κοιτά κατάματα τον φακό με ένα πλατύ χαμόγελο.

Έχασα τη μητέρα μου ξαφνικά στα 20 μου σε ένα αυτοκινητιστικό. Ήταν πολύ νέα και εγώ δεν είχα τελειώσει καλά- καλά τη σχολή μου. Δεν λέω ότι άμα την έχανα πιο μετά θα μου ήταν εύκολο, ποτέ δεν είσαι έτοιμος να χάσεις τους γονείς σου, αλλά ένιωσα ότι την έχασα πολύ απότομα και «βίαια». Και μετά την απώλειά της, μπήκα στο τρυπάκι να αρχίσω να σκέφτομαι όλα αυτά που δεν θα κάνω ποτέ με τη μητέρα μου- δεν θα με δει ποτέ να αποφοιτώ από τη σχολή, δεν θα με βοηθήσει να διαλέξω νυφικό, δεν θα γνωρίσει τα παιδιά μου.

Και επειδή ο επιμένων νικά, μετά από πολύ ψάξιμο, βρήκα αυτήν την φωτογραφία. Την οποία πήγα και κορνίζαρα και την επόμενη μέρα την έβαλα στο δωμάτιο του γιου μου να τον περιμένει να έρθει. Αυτή η φωτογραφία ήταν ένας τρόπος να «γνωρίσει» τη γιαγιά του. Εγώ από την άλλη κοιτώντας την φωτογραφία κάθε μέρα αναλογιζόμουν πόσο ρευστή είναι η ζωή, ότι τη μία μέρα είσαι έγκυος, περιμένεις το παιδί σου και έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου και την άλλη φεύγεις…

Από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι θα είμαι πολύ ενεργή μαμά. Δυσκολεύτηκα να μείνω και έγκυος, οπότε όταν βγήκε θετικό το τεστ, σχεδόν αυτόματα άρχισα να φαντάζομαι όλα όσα θα κάνω με το παιδί μου. Από τα πρώτα του χρόνια, ήμασταν αυτοκόλλητοι- από βόλτες σε πάρκα και παιδικές χαρές μέχρι επισκέψεις σε μουσεία, παιδικές θεατρικές παραστάσεις, μπάνιο στην θάλασσα.

Κάθε Χριστούγεννα φτιάχναμε κουραμπιέδες, μελομακάρονα και μερικές φορές και δίπλες, τρώγαμε έναν σκασμό γλυκά, δίναμε άλλα τόσα σε φίλους και φυσικά κάναμε μία κουζίνα μπάχαλο, αλλά το ευχαριστιόμασταν… Το ευχαριστιόταν και ο ίδιος και εγώ ευχαριστιόμουν με την ευχαρίστησή του. Ακόμα και τις πιο «βαρετές» μέρες περνάγαμε χρόνο μαζί. Θα παίζαμε με πλαστελίνες, θα ζωγραφίζαμε, θα παίζαμε με τα αγαπημένα του αυτοκινητάκια και δεν με ένοιαζε καθόλου να κάθομαι επί δύο ώρες οκλαδόν, θα παίζαμε κρυφτό και κυνηγητό και δεν με ένοιαζε που μετά τα πόδια μου θα ήταν πέρα από κουρασμένα, ενίοτε και γρατζουνισμένα.

Απολάμβανα κάθε στιγμή του να είμαι γονιός γιατί πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου αυτήν την σκέψη… ότι δεν θα είμαι πάντα εκεί για αυτόν. Και κυρίως το ότι δεν θα ξέρω πότε θα έρθει η στιγμή που δεν θα είμαι πια μαζί του. Παραμονεύει πάντα αυτή η σκέψη στο μυαλό μου. Μπορεί να τον δω τελευταία φορά μία συνηθισμένη Δευτέρα που θα πάει σχολείο, που θα του πω «τα λέμε το μεσημέρι» και μπορεί αυτή η στιγμή που απέχει μόλις λίγες ώρες, να μην έρθει ποτέ. Ακούγεται- και είναι- αγχωτικό, ίσως και ψυχοπλακωτικό.

Με τα χρόνια όμως έμαθα να βλέπω την άλλη όψη του νομίσματος. Η σκέψη αυτή πια λειτουργεί για εμένα ως υπενθύμιση να απολαμβάνω κάθε στιγμή με τον γιο μου, να προσπαθώ να κάνω την κάθε μας ημέρα ξεχωριστή ώστε μεγαλώνοντας να θυμάται μια παιδική ηλικία με πολλή αγάπη και χαρά, ακόμα κι αν δεν είμαι εγώ πια εκεί μαζί του. Και να έχει και απτές «αποδείξεις» αυτών των στιγμών, αναμνηστικά και φωτογραφίες μαζί από κάθε στιγμή, ακόμα και αν είναι κάτι χαζό φαινομενικά.
Πάνω από όλα όμως αυτό που μου έμαθε η ξαφνική απώλεια της μητέρας μου είναι να μην θεωρώ δεδομένη καμία στιγμή που είμαι με τον γιο μου. Να είμαι εκεί, παρούσα, και να αφήνω στην άκρη το κινητό, τις υποχρεώσεις, έστω για να περάσω ένα λεπτό με τον γιο μου. Να απολαμβάνω τις μικρές χαρές της καθημερινότητας και να είμαι εκεί για να ακούω το γέλιο του και να του σκουπίζω τα δάκρυα, όταν κλαίει». Λουκία