Μεγαλώνοντας έναν έφηβο, καλοκαίρι και την περίοδο του κορoνοϊού

Σίγουρα το να μεγαλώνεις παιδιά προσχολικής ηλικίας- ή και δημοτικού- εν καιρώ lockdown- κορoνοΐού είναι μία αρκετά μεγάλη πρόκληση με πολλές δυσκολίες. Tο να μεγαλώνεις εφήβους; Παιχνιδάκι… Φυσικά και αστειεύομαι… Με πρόχειρους υπολογισμούς, δεν ξέρω αν είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο, σίγουρα όμως είναι και αυτό μία πρόκληση άλλου είδους, με λιγότερο ίσως προφανείς δυσκολίες από ότι στην παραπάνω περίπτωση.

από τη Χρυσούλα Σπυράτου 

Έρευνες έχουν δείξει ότι οι έφηβοι ολοένα και περισσότερο (συγκεκριμένα κατά 34% περισσότερο) αναζητούν υποστήριξη για προβλήματα ψυχικής υγείας κατά τη διάρκεια της «χρονιάς της απομόνωσης».

Θα περιγράψω παρακάτω μια πραγματικότητα με την οποία μπορείτε πολλές μαμάδες εφήβων να ταυτιστείτε…
Η εικόνα που έχει ο έφηβος γιος/ η έφηβη κόρη σας για το γυμνάσιο και το λύκειο είναι το να μπαίνουν σε ένα Webex, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους (μπορεί στο ενδιάμεσο να ρίξουν και έναν υπνάκο), ενώ παράλληλα μπορεί να μιλούν με τους φίλους τους, να είναι στο κινητό, στα social media, στον υπολογιστή και γενικά οπουδήποτε αλλού πέραν του «σχολείου». Τελείωσαν ακόμα μια τάξη που «πέρασε και δεν άγγιξε». Και ήρθε το καλοκαίρι… Νέος γύρος ξάπλας, αδράνειας, περνώντας όλη την ημέρα στο Netflix, στο TikTok, στο Instagram… Κάπως έτσι είναι η νέα πραγματικότητα της εφηβείας, της εφηβείας του κορoνοϊού.

Αυτό το σκηνικό σίγουρα φέρνει εικόνες σε πολλές από εσάς και, όπως κάποιες μας έχουν εκμυστηρευτεί, έχουν νιώσει και «υπεύθυνες» ή και «ένοχες» που δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να αποτρέψουν τα παιδιά τους να έχουν μια τέτοια καθημερινότητα.

Φοβούνται πως την περίοδο που κανονικά το παιδί ανεξαρτητοποιείται και μαθαίνει σιγά- σιγά να στέκεται στα πόδια του, αυτό αντ’ αυτού είναι κλεισμένο στο σπίτι με την οικογένεια του. «Πώς μακροπρόθεσμα μπορεί να διασφαλιστεί η ανάπτυξη ενός υπεύθυνου ενήλικα; Πώς θα είναι έτοιμος για την ενήλικη ζωή;» διερωτάται μια αναγνώστρια.

Μία άλλη αναγνώστρια περιγράφει «Η καθημερινότητα του γιου μου αποτελείται από ειλικρινά δεν ξέρω κι εγώ πόσες ώρες μπροστά από μία οθόνη, μετά οποτεδήποτε μιλάμε είναι επιθετικός και το πρωί σηκώνεται με δυσκολία για να μπει στο μάθημα. Είναι διαρκώς μουτρωμένος, τα ξεσπάσματα και η συνεχής αλλαγή στη διάθεσή του έχει πια γίνει ρουτίνα… Προσπαθώ να είμαι ευγνώμων που έχουμε την υγεία μας και δεν μας λείπει τίποτα γιατί υπάρχουν και πολύ χειρότερα, άνθρωποι πεθαίνουν απ’ την πείνα αλλά όλοι έχουμε προβλήματα και καλώς ή κακώς ο καθένας ασχολείται με τα δικά του».

«Λύση» με την έννοια του να σταματήσει να συμβαίνει δεν υπάρχει και σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει κάποιος γενικός «κανόνας». Αυτό όμως που μπορείτε να κάνετε είναι να μιλήσετε. Να μιλήσετε μεταξύ σας, με άλλους γονείς με παιδιά στην εφηβεία, ακόμα και με τους καθηγητές των παιδιών σας. Θα συνειδητοποιήσετε πως αυτά τα προβλήματα απασχολούν πλέον τις περισσότερες οικογένειες, θα ανακουφιστείτε γιατί θα νιώσετε πως «δεν είμαι η μόνη».

Μία μαμά μιλώντας με την καθηγήτρια της κόρης της, η οποία εδώ και αρκετό καιρό είχε σταματήσει να παραδίδει το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών της, συνειδητοποίησε πως αυτό συμβαίνει με την πλειοψηφία των παιδιών. Οι περισσότεροι έφηβοι αλλά και οι οικογένειές τους έχουν ζοριστεί πολύ, έχουν αγανακτήσει και κατά συνέπεια έχουν παραιτηθεί από τα πάντα. «Όταν τα άκουσα αυτά, ήταν ειλικρινά απελευθερωτικό».

Επομένως, μιλήστε. Ανοιχτείτε, μοιραστείτε τις σκέψεις, τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες σας και κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξει και κάποιος άλλος που θα ταυτιστεί και ανοιχτεί με τη σειρά του. Μπορείτε επίσης σε κάθε περίπτωση να απευθυνθείτε σε έναν ειδικό ο οποίος και θα σας ακούσει και ίσως σας κατευθύνει και με μεγαλύτερη ακρίβεια.