Η ζωή με μια καταθλιπτική μητέρα...
Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση
-Η μητέρα μου είναι καταθλιπτική. Δεν δέχτηκε ποτέ να πάρει αγωγή είτε από άγνοια είτε από φόβο. Ποτέ δεν μας στήριξε, μας μεγάλωσε με ενοχές, πνιγμένη πάντα στο άγχος, με μια πλήρη ανηδονία απέναντι στην ζωή. Είμαι μόνη στα 42, ποτέ δεν έφτιαξα την δική μου ζωή, νιώθω ότι εν τέλει εκείνη το παρεμποδίζει.
Η κατάθλιψη θεωρείται ένας «εν ζωή θάνατος». Μία μητέρα που νοσεί από κατάθλιψη, αδυνατεί λόγω της ψυχικής της δυσλειτουργίας να ανταποκριθεί επαρκώς στον ρόλο της και να απαντήσει στις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού της.
Δεν το επιλέγει η ίδια, εκείνη υποφέρει. Όμως ένα από τα δεινά της κατάθλιψης είναι η αδυναμία του ατόμου να νιώσει και άρα να προσφέρει χαρά, η πλήρης συναισθηματική επιπέδωση.
Δυστυχώς, τα παιδιά που μεγαλώνουν με έναν καταθλιπτικό γονιό καταλήγουν να τον φροντίζουν και να «παίρνουν» πάνω τους την ευθύνη της κατάθλιψής του και το υπαρξιακό αδιέξοδο που καραδοκεί.
Κανένα παιδί όμως δεν μπορεί να θεραπεύσει την μελαγχολία του γονιού και εδώ έγκειται η αδικία και το παράλογο. Το παιδί παύει να είναι παιδί. Παραμελείται, δεν νιώθει ότι παίρνει την αγάπη και τη φροντίδα που δικαιούται.
Προσέξτε μια επικίνδυνη παγίδα, την προσδοκία ότι οι συναισθηματικές σας ανάγκες δεν θα καλυφθούν ποτέ, ίσως αυτός είναι ο λόγος που είστε μόνη. Μια άλλη παγίδα είναι η αυτοτιμωρία. Βαθύτερες ενοχές για την κατάσταση της μητέρας σας μπορεί να σας εμποδίζουν από το να επιτρέψετε στον εαυτό σας να αντλήσετε χαρά απότη ζωή και να χτίσετε υγιείς σχέσεις.
Τα ζητήματα αυτά θα είναι βοηθητικό να τα διαχειριστείτε με έναν ψυχολόγο στα πλαίσια μιας εκ βαθέων ψυχοθεραπείας.
Μυρσίνη Κωστοπούλου διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας-ψυχοθεραπεύτρια-ta nea
