H No1 συμβουλή για ευτυχισμένα και επιτυχημένα παιδιά – Απλή αλλά και δύσκολη

Ποιος γονιός δεν έχει βάλει τις φωνές στο παιδί του; Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι όλοι οι γονείς φωνάζουν στα παιδιά τους κάποια στιγμή, όσο συνειδητά και εάν προσπαθούν να κρατήσουν την ψυχραιμία τους.

«Ακόμα και οι καλύτεροι γονείς, αυτοί που έχουν τις καλύτερες προθέσεις, θα το χάσουν πού και πού», λέει στο CNBC η κλινική ψυχολόγος Jazmine McCoy.

Όταν αυτές οι στιγμές δεν είναι συχνές, τότε δεν προκαλούν μόνιμη ζημιά στη σχέση με το παιδί, ειδικά εάν ο γονιός ζητήσει συγγνώμη για την υπερβολική αντίδρασή του, σημειώνει η ειδικός, που έχει και η ίδια τρία παιδιά.

Αλλά εάν πρόκειται για κάτι χρόνιο, που γίνεται διαρκώς, μπορεί να επηρεάσει τον δεσμό του παιδιού με τον γονέα, προειδοποιεί.

Η ψυχολόγος παραδίδει μαθήματα σε γονείς, για το πώς μπορούν να συνετίσουν τα παιδιά τους χωρίς να καταφύγουν στις φωνές. Και τονίζει πως όταν κρατούν την ψυχραιμία τους στις δύσκολες καταστάσεις, βοηθούν την συναισθηματική νοημοσύνη και την αυτοπεποίθηση των παιδιών τους, συμβάλλοντας έτσι ώστε να γίνουν πιο ευτυχισμένα και πιο επιτυχημένα κατά τη διάρκεια της μετέπειτα ζωής τους.

Οι επιπτώσεις των φωνών

Τα παιδιά στα οποία οι γονείς τους φωνάζουν διαρκώς είναι πιθανότερο να εμφανίσουν προβλήματα συμπεριφοράς, χαμηλή αυτοεκτίμηση και κατάθλιψη, έδειξε έρευνα του 2013 που δημοσιεύτηκε στο Journal of Child Development.

«Εάν αυτή είναι η δυναμική σας με το παιδί σας και δεν υπάρχουν πολλές άλλες θετικές αλληλεπιδράσεις, αυτό θα επηρεάσει τον δεσμό, κάτι που στη συνέχεια επηρεάζει τις συμπεριφορές», σημειώνει η McCoy. «Γιατί τα παιδιά που νιώθουν πιο συνδεδεμένα μαζί μας και αισθάνονται ότι τα στηρίζουμε, θα τα πάνε καλύτερα. Θα γίνουν πιο επιτυχημένα, ευτυχισμένα κτλ».

Ετσι και αλλιώς, οι φωνές δεν είναι πολύ αποτελεσματικές εάν στόχος του γονέα είναι να διορθώσει την κακή συμπεριφορά του παιδιού του, τονίζει η ψυχολόγος. Και αυτό γιατί πυροδοτούν μια αντίδραση στρες στον εγκέφαλό του, προκαλώντας νευρικότητα, η οποία με τη σειρά της εμποδίζει την ικανότητα του παιδιού και να μαθαίνει και να αναπτύσσεται, έχουν δείξει έρευνες.

«Πρέπει απλά να θυμόμαστε πως όταν φωνάζουμε, τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν πραγματικά. Είναι στρεσαρισμένα και όταν είμαστε στρεσαρισμένοι δεν μαθαίνουν. Με κάποιο τρόπο πηγαίνει κόντρα στον τελικό μας στόχο», σημειώνει η McCoy.

Γιατί φωνάζουν οι γονείς
Για κάθε γονιό, η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι είναι διαφορετική, αφού για παράδειγμα κάποιος μπορεί να γίνει έξαλλος με την ακαταστασία, την ώρα που κάποιος άλλος δεν δίνει καμία σημασία.

Όμως οι γονείς έχουν περισσότερες πιθανότητες να καταφύγουν στις φωνές όταν ήδη νιώθουν αβοήθητοι, αγχωμένοι, απογοητευμένοι, εξαιτίας της δυσκολίας που αντιμετωπίζουν στην προσπάθειά τους να ισορροπήσουν τις ευθύνες τους σε δουλειά και οικογένεια.

Αυτό που προτείνει η McCoy είναι να ψάχνει κανείς μέσα του για να κατανοήσει ποια είναι η ρίζα των συναισθημάτων του και ποιες συμπεριφορές τον κάνουν να χάνει την ψυχραιμία του. Αυτό μπορεί να βοηθήσει την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε μία παρόμοια κατάσταση.

Όταν οι γονείς νιώθουν την ανάγκη να φωνάξουν «θα πρέπει να προσπαθήσουν να κάνουν μία παύση και να σκεφτούν κάποια φράση που να βοηθά», λέει η ψυχολόγος. «Μπορώ να κάνω ένα διάλειμμα. Μπορώ να κάνω μία παύση. Μπορώ να αντιμετωπίσω ό,τι προκύψει», είναι μερικές τέτοιες φράσεις.

Μην ξεχάσετε να ζητήσετε συγγνώμη
Εάν κάποιος δεν μπορέσει τελικά να διατηρήσει την ψυχραιμία του, αυτό που θα κάνει στη συνέχεια έχε μεγάλη σημασία για τη διατήρηση ενός ισχυρού δεσμού με το παιδί του. Το να ζητήσει συγγνώμη είναι «εξαιρετικά θεραπευτικό» και για τις δύο πλευρές, σύμφωνα με την McCoy.

«Νομίζω ότι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να ακούσει ένα παιδί από τους γονείς του είναι: ‘Συγγνώμη… Και εγώ προσπαθώ και δεν είμαι τέλειος’», λέει η ψυχολόγος.

Όμως, η συμβουλή της προς τους γονείς είναι να είναι ξεκάθαροι για τι ζητούν συγγνώμη. «Εξηγήστε στα παιδιά σας ότι είναι δική σας ευθύνη να παραμείνετε ήρεμοι, όχι δική τους», λέει, καθώς με αυτό τον τρόπο οι γονείς μπορούν να διδάξουν την καλή συμπεριφορά στα παιδιά τους.