«Η ζωή μου με ένα νεογέννητο και τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν μετά τον ερχομό του μωρού μου».

Η Αγγελική, μητέρα του 5 μηνών Άρη, μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις της και τα συναισθήματά της τις πρώτες μέρες με το νεογέννητο γιο της στο σπίτι.

«Για σένα,

που περιμένεις με ανυπομονησία να έρθει το μωράκι σου στον κόσμο γράφω αυτό το γράμμα.

Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, ήμουν τόσο ευτυχισμένη που σταμάτησα να κάνω μπάνιο, σταμάτησα να φροντίζω τον εαυτό μου. Γύριζαν τόσες σκέψεις στο μυαλό μου που το μόνο που ήθελα είναι να είμαι δίπλα του και φυσικά, όση ώρα δεν ήμουν μαζί του, να ξεκουραστώ.

Πρέπει να κάνω μπάνιο και να φάω, υπενθύμιζα τον πρώτο καιρό συνέχεια στο εαυτό μου. Και πολλές φορές κατέληγα, εκείνα τα 10 λεπτά που είχα ελεύθερα, να χαζεύω στο διαδίκτυο, στην προσπάθειά μου να αποφασίσω τι θα κάνω πρώτα.

Αυτά τα «10 λεπτά ελευθερίας», όπως τα έχω ονομάσει, είχα πάντα τα μαλλιά μου πιασμένα ψηλά, γιατί ήταν λαδωμένα, το στομάχι μου γουργούριζε, γιατί ήμουν νηστική για τουλάχιστον 12 ώρες, και το μόνο που ήθελα ήταν να πάω ξανά κοντά στο μωρό μου.

Το γλυκό μου αγόρι. Είναι ζεστό και ήσυχο. Είναι το πιο ήρεμο μωρό που έχω δει. Δεν είχα όμως προετοιμαστεί για όλα αυτά τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν μετά τον ερχομό του. Δεν έγινα μητέρα επειδή ήξερα πως είναι να είσαι μητέρα. Έγινα γι’ αυτό ακριβώς, για να μάθω, να γνωρίσω τα πάντα για το μωρό μου.

Το να αποκτήσουμε παιδί με τον σύντροφό μου ήταν ένα θαύμα, κάτι απλά το φανταστικό. Μία καινούργια καθημερινότητα έχει ξεκινήσει για μας. Ό,τι έκανα καθημερινά για τον εαυτό μου, έχει αντικατασταθεί από τις συνήθειες του μωρού, το τάισμα, το άλλαγμα και τον ύπνο του. Χρειάστηκε να μπορέσω στην αρχή να αναδιαμορφώσω τα πάντα, αλλά πλέον όλα έχουν πάρει το δρόμο τους.

Ο σύζυγός μου είχε καλύτερο χρόνο προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Άφησε πολλά από τα χόμπι που είχε στον ελεύθερο χρόνο του και προσαρμόστηκε αμέσως στη νέα μας ζωή. Φυσικά και ο ίδιος δεν είχε θέμα με την εργασία του, καθώς δεν έπρεπε να αφήσει για λίγο τη δουλειά που αγαπά, όπως εγώ, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Ο σύζυγός μου φαίνεται ότι είχε αντιληφθεί από την αρχή ότι η καθημερινότητά μας θα άλλαζε μέρα με τη μέρα και οι δυσκολίες γενικά θα έρχονται και θα παρέρχονται, απ΄ εδώ και πέρα στη ζωή μας. Εγώ από την άλλη αισθανόμουν αρχικά περισσότερο φοβισμένη, ενώ τώρα, που ο μικρός είναι 5 μηνών, έχω αρχίσει να απολαμβάνω πια τις μέρες μου μαζί του.

Σε αυτό το διάστημα έμαθα πως να φροντίζω από την αρχή τον εαυτό μου, πως να ζητάω βοήθεια από τους γύρω μου, όταν τη χρειάζομαι, και πως να τη δέχομαι. Υπήρχαν φορές που ένιωθα εξαντλημένη από τις τόσες υποχρεώσεις που έπρεπε να ολοκληρώσω και με έπιαναν τα κλάματα. Αλλά κάπου, μέσα σε όλα αυτά, κατάλαβα ότι η μητρότητα είναι ένα δώρο, καθορίζεσαι από αυτή.

Κι αυτό γιατί το κορίτσι, που κάποτε ήμουν, χάθηκε και ξαναγεννήθηκε από την αρχή. Αναγεννήθηκε για να μάθει πως να είναι η μητέρα που θέλει το παιδί της.

Κάλυψα έτσι το φόβο μου με την αγάπη, την αντοχή και την φροντίδα του παιδιού μου, για να γίνω η μητέρα που θέλω για το παιδί μου: μία μαμά παρούσα, δυναμική και ενθαρρυντική απέναντί του.

Το πιο βασικό όμως που μου πρόσφερε η μητρότητα είναι η επιστροφή μου σε μια παλιά μου αγάπη, που είχα ξεχάσει, τη συγγραφή. Κατάλαβα, λίγο μετά τη γέννα, ότι νιώθω πολύ καλύτερα όταν αποτυπώνω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου σε ένα χαρτί. Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω, διοχετεύοντας εκεί όλα όσα ένιωθα και μετά επικρατούσε γαλήνη μέσα μου.

Γράφω κυρίως για να κρατήσω τις στιγμές μου με τον γιο μου και τον άνδρα μου για πάντα ζωντανές. Γράφω ιστορίες για τη ζωή μας, σαν μικρά διηγήματα και θέλω μία μέρα, διαβάζοντας τις ιστορίες, οι άλλες μητέρες να παίρνουν δύναμη και θάρρος για να συνεχίσουν.

Έχω γράψει για το θαύμα της γέννησης του γιου μου. Ιστορίες από τις πρώτες μας βόλτες, για τα πρώτα του δόντια, πόσα πολλά έχουμε ζήσει! Πότε μεγάλωσε τόσο; Νιώθω σαν να ήταν χθες που τον αντίκρισα για πρώτη φορά…»