Η μαρτυρία μια μαμάς παιδιού με καρκίνο: Η ημέρα που ξεκίνησε ο Γολγοθάς της δικής μου ηρωίδας
Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση
Φαντάσου να σου λένε ότι το παιδί σου έχει καρκίνο. Φαντάσου να να μην μπορείς να κλάψεις, να μην μπορείς να λυγίσεις, να μην μπορείς να πάρεις ανάσα.
Μία μητέρα περιγράφει τα όσα βίωσε αυτή και το παιδί της όταν το πήγε στο νοσοκομείο για απλές εξετάσεις και τελικά έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο.
"26 Φεβρουαρίου, η ημέρα που ξεκίνησε ο Γολγοθάς της δικής μου ηρωίδας. Πήγαμε στο νοσοκομείο για εξετάσεις , επειδή κουραζόταν πολύ και μείναμε μέσα 40 μέρες (και ήταν μόνο η αρχή). Η ημέρα που μπήκαμε με μια βαριά αναιμία και ήρθαν 6 άνθρωποι με λευκή ρόμπα και μου είπαν ότι το παιδί μου ήταν σε κρίσιμη κατάσταση, ότι έπρεπε να μπει στην εντατική και να παλέψει για τη ζωή της . Η μέρα που πήγα στο νοσοκομείο με το παιδί μου και έφυγα με το μπουφάν της και τα παπούτσια της και εν τέλει καταλήξαμε σε ένα ογκολογικό νοσοκομείο . Η στιγμή που βρίσκει απροετοίμαστους και σοκαρισμένους όλους τους γονείς, που αναγκάζονται να ζήσουν κάτι αντίστοιχο και γκρεμίζεται ο κόσμος τους γιατί ξέρουμε τι περίπου θα ζήσει το παιδί μας έπειτα. Όμως η αλήθεια είναι ότι ούτε στο ελάχιστο δεν κατανοούμε στην αρχή
Ο καιρός περνάει και εσύ βλέπεις τα αμέτρητα τρυπήματα (ενδοραχιαίες, μυελογράμματα, φλέβες) - που, φυσικά, είναι απαραίτητα- στο κορμάκι τους (και παρακαλάς να κάνει αυτά τα τρυπήματα όποιος γιατρός ξέρεις ότι δεν θα ταλαιπωρήσει το παιδί σου και θα ξεμπερδεύει γρήγορα), χειρουργεία χίκμαν και ο φόβος του να αλλάξεις το αυτοκόλλητο γιατί ξέρεις πολύ καλά τι εστί μια λοίμωξη, οι αμέτρητοι πυρετοί που συμβαίνουν ενδιάμεσα στις θεραπείες τους, οι αμέτρητες αλλαγές πάνω τους, τα άπειρα φάρμακα που μπαίνουν στο κορμάκι τους .
Τα παιδιά αυτά αδυνατίζουν, πρήζονται, παραμορφωνονται κάπως, χάνουν μυϊκή μάζα, χάνουν τα μαλλιά τους, χάνουν την όρεξη τους κάποιες φορές όμως είναι τόσες λίγες αυτές οι στιγμές. Ακόμα και μετά από μια εξέταση ή μια θεραπεία που τα τσάκισε τα βλέπεις να σηκώνονται και να αλωνίζουν στους διαδρόμους της κλινικής τους, τα βλέπεις να παίζουν στον παιδότοπο και να βολτάρουν δίπλα δίπλα με τα φιλαράκια τους, σα να είναι έξω σε ένα πάρκο. Μέσα στο νοσοκομείο το κορίτσι μου περπάτησε, έπαιξε κουκλοθέατρο, πιάνο, ποδοσφαιράκι, κούκλες και είδε ταινιούλες με ποπ κόρν σα να ήταν σε πραγματικό σινεμά δίπλα δίπλα με τα φιλαράκια της.
Γράφω αυτό και δεν ξέρω πως να “αποδώσω” τα συναισθήματα μου για τα όσα πέρασε το παιδί μου και η οικογένεια μου γενικότερα. Είναι ίσως λιγάκι πιο εύκολο γιατί πλέον δείχνει πως το ξεπέρασε (και τολμώ να το γράψω αυτό γιατί το άγχος μιας υποτροπής είναι τεράστιο και απλά δεν μπορώ να του επιτρέψω να με καταβροχθίσει). Εκείνο το διάστημα ήταν τόσο δύσκολο και είναι εξίσου δύσκολο να το επαναφέρεις στη μνήμη σου και να το ζεις ξανά και ξανά. Ίσως κάθε 26 Φεβρουαρίου να νιώθω κόμπο στο στομάχι μου, όπως τότε . Όμως το παιδάκι μου είναι εδώ και μεγαλώνει και εγώ το βλέπω και το καμαρώνω .
Το παιδί μου, όπως όλα τα υπέροχα, έζησε μια ζόρικη περίοδο, στερήθηκε και ακόμα στερείται πολλά, όμως η βαρύτητα έπεσε σε όσα μπορούσαμε και μπορούμε να κάνουμε. Στη σύνδεση μας ως μαμά και κόρη και ως οικογένεια. Μέσα στο νοσοκομείο γνωρίσαμε ανθρώπους που επίσης έγιναν οικογένεια μας, ακούμπησαν στον ώμο μας και εμείς στον δικό του . Κλάψαμε μαζί, γελάσαμε μαζί, μοιραστήκαμε τους φόβους μας, καμαρώσαμε τα παιδιά μας, κάναμε πολλές αγκαλιές σε μια δύσκολη περίοδο λόγω κορονοϊού.
Το νοσηλευτικό προσωπικό και οι γιατροί μαζί μας, να μας εξηγούν οτιδήποτε και ίσως παραπάνω από μια φορά με υπομονή και κατανόηση. Η επικοινωνία του κόσμου ήταν επίσης σημαντική σε όλον τον αγώνα, οι φωτογραφίες και τα βίντεο απ’ τα φιλαράκια της, όπως επίσης και όλη η κινητικότητα για αιμοδοσία και αιμοπεταλιοδοσία. Όλοι μας βάλαμε ένα λιθαράκι στο να γίνει η Αριαδνούλα μου καλά και σας ευχαριστώ όλους τόσο πολύ .
Θα κλείσω τονίζοντας πόσο σημαντικό είναι να πηγαίνεις για αιμοδοσία. Τα παιδιά στο νοσοκομείο, κυρίως όσα είναι με λευχαιμίες, κάνουν άπειρες μεταγγίσεις και είναι άσχημο να αργούν να μεταγγιστούν διότι δεν υπάρχει αρκετό αίμα ή αιμοπετάλια. Δεν ξεχνώ να γίνω εθελοντής δότης μυελού των οστών. Δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα, όταν ξέρεις ότι εσύ είσαι ο λόγος που ένα μωρό έζησε ή αναγεννήθηκε".
