Γιαγιάδες και παππούδες σε βάρδια, χωρίς ρεπό, χωρίς μισθό - Μήπως ήρθε η ώρα να τους πληρώνουμε;

Είναι αφανείς ήρωες της οικογένειας: οι γιαγιάδες και οι παππούδες!

Είναι 7:45 το πρωί. Η λίστα αναμονής για τον παιδικό σταθμό έχει ακόμα έξι μήνες, και η δουλειά ξεκινάει σε ένα τέταρτο. Κι εκεί εμφανίζεται η γιαγιά, με το αυτοκίνητο, τα σπιτικά σνακ και την απόλυτη αξιοπιστία. Ποιος θα μπορούσε να φροντίσει καλύτερα το παιδι σου;

Σε ολόκληρη την Αμερική, (και όχι μόνο, ειδικά εδώ στην Ελλάδα οι γιαγιάδες και οι παππούδες έχουν μεγαλώσει γενειές και γενειές εγγονιών), οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι αυτοί που κρατούν όρθιες χιλιάδες οικογένειες. Πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο, τα κρατούν τις μέρες που είναι άρρωστα, τα απασχολούν «για λίγες μόνο ώρες». Και όμως, αυτή η φροντίδα που προσφέρουν, τόσο αυτονόητη και πολύτιμη, σπάνια αναγνωρίζεται. Πόσο μάλλον να ανταμειφθεί.

Κάπου αλλού, όμως, τους πληρώνουν

Πρόσφατα, ένα άρθρο στο The Atlantic ανέδειξε το παράδειγμα της Σιγκαπούρης, όπου οι γιαγιάδες και οι παππούδες αμείβονται έως και 500 δολάρια τον μήνα για τη φροντίδα των εγγονιών τους. Και δεν είναι οι μόνοι. Στη Σουηδία, οι γονείς μπορούν να μεταφέρουν έως 45 ημέρες από την άδειά τους σε συγγενείς, φίλους ή ακόμη και συνταξιούχους, ώστε να προσφέρουν φροντίδα. Στη Νέα Ζηλανδία, οι νέοι γονείς δικαιούνται έως 26 εβδομάδες πληρωμένης άδειας.

Και εμείς εδώ στην Αμερική (και στην Ελλάδα); Η γιαγιά και ο παππούς συνεχίζουν να προσφέρουν... απλώς από αγάπη.

Η εργασία που κανείς δεν ονομάζει «δουλειά»

Σύμφωνα με έρευνες, περίπου 4 στους 10 παππούδες στις ΗΠΑ φροντίζουν τα εγγόνια τους τακτικά, εξοικονομώντας στις οικογένειες χιλιάδες δολάρια ετησίως. Ωστόσο, σε αντίθεση με τις νταντάδες και τα ιδιωτικά κέντρα, η φροντίδα τους θεωρείται "βοήθεια" και όχι εργασία.

Ακόμα και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε, «κρατάει το παιδί», «βοηθάει λίγο», μικραίνουν αυτή την τεράστια προσφορά. Αφήνουν απ’ έξω τον κόπο, το άγχος, την κούραση και την καθημερινή οργάνωση που απαιτεί η φροντίδα ενός παιδιού.

Οι περισσότεροι παππούδες και γιαγιάδες θα σου πουν: «Δεν θέλω λεφτά, θέλω απλώς να είμαι κοντά στο εγγόνι μου». Και το εννοούν. Αλλά η αγάπη δεν πληρώνει ούτε τη βενζίνη ούτε τη φυσικοθεραπεία που χρειάζεσαι όταν σηκώνεις ένα δίχρονο όλη μέρα.

Οι γονείς, από την άλλη, ζουν με μια μόνιμη ευγνωμοσύνη, και συχνά, μια ενοχή. Γιατί ξέρουν ότι η βοήθεια που δέχονται κοστίζει. Όχι σε χρήμα, αλλά σε κόπο και χρόνο. Και δεν μπορούν πάντα να την "ξεπληρώσουν".

Η φροντίδα που προσφέρουν οι παππούδες δεν είναι απλά βοήθεια. Είναι ένας βασικός κρίκος της οικογένειας, που κάνει εφικτή την εργασία των γονιών, μειώνει το στρες, αποτρέπει την εξουθένωση και κρατά τις ισορροπίες.

Και ίσως, όπως γίνεται ήδη σε άλλες χώρες, ήρθε η στιγμή να αναγνωρίσουμε τη φροντίδα αυτή ως κάτι ουσιαστικό, πολύτιμο και... επαγγελματικό. Όχι γιατί οι παππούδες ζητούν αμοιβή, αλλά γιατί η αναγνώριση και η στήριξη είναι πράξεις αγάπης και σεβασμού.

Ώρα να σταματήσουμε να βλέπουμε τη φροντίδα των παππούδων ως «έσχατη λύση» και να την αντιμετωπίσουμε ως μοντέλο οικογενειακής δύναμης.

Σ’ αυτούς που κάνουν το πρωινό, που πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο, που πηγαίνουν στο ποδόσφαιρο, που ζεσταίνουν για χιλιοστή φορά το φαγητό, που κρατούν τα παιδιά όταν ανεβαίνει ο πυρετός, ας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Όχι μόνο με λόγια. Αλλά με πράξεις, αναγνώριση και ενσυναίσθηση. Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίοσυμε να τους πληρώνουμε ένα ποσό το μήνα, που θα βελτιώσει τη ζωή τους από τα ψίχουλα που παίρνουν ως σύνταξη;

Γιατί δεν “βοηθούν” απλά. Χτίζουν τη βάση στην οποία στηρίζονται οι οικογένειές μας.

Πηγή Mother.ly