Χριστίνα Αλούπη: Η επιστροφή από την Αμερική και οι δυσκολίες που συνάντησε με τα παιδιά της

Η Χριστίνα Αλούπη, εδώ και ένα χρόνο επέστρεψε με την οικογένειά της στην Ελλάδα και μίλησε στις Μαμά-δες για τη διαφορά στη ζωή για μια μαμά δύο αγοριών όπως εκείνη στις ΗΠΑ όπου έμενε μέχρι πριν από ένα χρόνο και στην Αθήνα.

Όπως ανέφερε, το πρώτο διάστημα για τον δεύτερο γιο της ήταν ιδιαίτερα δύσκολο στο να προσαρμοστεί, ωστόσο, με συζήτηση και δουλειά κατάφερε να φέρει την ισορροπία.

«Είμαστε ένα χρόνο στην Ελλάδα, έχουν τακτοποιηθεί όλα. Τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο, έχουν κάνει φίλους και εκείνοι και εγώ. Αποφάσισα να τους συνεχίσω στο ίδιο σχολείο και δεν ήθελα να τους πάρω γιατί είναι τόσο ευτυχισμένα. Είμαστε σε καλό σημείο με τη γλώσσα, το δουλεύουμε. Σπίτι μιλούν μόνο αγγλικά και νόμιζα ότι θα μιλούσαν ελληνικά. Μεταξύ τους μόνο αγγλικά. Και με εμένα μόνο αγγλικά μιλούν και εγώ απαντώ στα ελληνικά.

Πίστεψα ότι δεν ξέρουν τίποτα, αλλά το καλοκαίρι βρεθήκαμε με παρέες με Έλληνες και μιλούσαν με όλους ελληνικά και με εμένα μόνο αγγλικά».

«Έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στους σύμβουλους ψυχικής υγείας. Έχουν βοηθήσει και εμένα το να διαχειριστώ κάποια πράγματα στη ζωή μπυ, πιο αποτελεσματικά κι εύκολα. Όταν ήταν να μετακομίσουμε στην Ελλάδα ανησυχούσα για την μετάβαση των παιδιών στην Ελλάδα. Είχα πάρει συμβουλές ειδικών για το πώς θα επικοινωνήσω αυτή τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους, για να το περάσουν πιο ομαλά.

Αποφάσισα την μετακόμιση εννέα μήνες πριν πραγματοποιηθεί. Τους εξηγούσα από την πρώτη στιγμή τι θα συμβεί.

Ο μικρός μου ήταν 3,5 και ο μεγάλος σχεδόν έξι. Τους έλεγα ότι θα αλλάξει η ζωή μας, θα γίνει κάτι φανταστικό και το πήραν θετικά.

Όταν έγινε η μετακόμιση, ο μεγάλος μου το είχε επεξεργαστεί τόσο όμορφα στο μυαλό του, με όλα αυτά που συζητούσαμε όλη τη χρονιά, που ήταν ευτυχισμένος. Μου έλεγε βέβαια, που λείπει ο φίλος μπυ ο τάδε.., περνάμε τηλέφωνο μιλούσαμε... Ο μικρούλης δεν μπορούσε να καταλάβει τι έγινε και είχε μπερδευτεί.

Τον πρώτο μήνα έκλαιγε, έλεγε ότι ήθελε να πάει σπίτι του. Τον είχα με πολλή αγάπη και στοργή και τελικά εγκλιματίστηκε».

Η απόφαση να επιστρέψει στην Ελλάδα

«Δεν είμαι βράχος, κανείς δεν είναι. Ήταν ζόρικο και για εμένα. Ένα από τα πιο ζόρικα πράγματα της μητρότητας, σε τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να σκέφτεσαι ότι ναι μεν το βιώνεις δύσκολα αλλά πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια σου ώστε τα παιδιά να μην δουν πώς το βιώνεις.

Το μεγάλωμα των παιδιών στην Αμερική έχει σχέση με το πού μένεις. Οι πολιτείες είναι σαν διαφορετικές χώρες. Στην Οκλαχόμα είχα τα λιγότερα παιδιά, συνήθως έχουν 3-4. Ήταν ένα κλίμα που ευνοούσε πολύ την οικογένεια.

Η εγκληματικότητα υπάρχει παντού στις ΗΠΑ. Ήθελα να φύγω από την Αμερική, υπάρχει περισσότερη εγκληματικότητα σε σχέση με την Ελλάδα. Εδώ ασχολούνται καιρό ενώ εκεί θα το πουν μια μέρα και μέχρι εκεί. Πας στο σούπερ μάρκετ και αναρωτιέσαι “Θα βγω ζωντανή;”. Πάνε στα παιδιά σου σχολείο, που τα στέλνω;".

Όταν έφτασα στην Ελλάδα διάβασα ότι έγινε μαζικός πυροβολισμός σε ένα νοσοκομείο λίγα τετράγωνα από το σπίτι μου στην Αμερική».

«Η βάση του άντρα μου είναι ακόμη στην Αμερική»

«Η βάση του άντρα μου είναι ακόμη στην Αμερική. Πηγαινοέρχεται, είναι δύσκολο για τα παιδιά. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν είναι όλη μέρα στο σπίτι. Συμβουλεύτηκα ξανά παιδοψυχολόγους.

Τις περιόδους που δεν είναι ο σύζυγος εδώ νιώθω single mum γιατί περνάνε όλα από πάνω μου. Δεν έχω οικογένεια στην Αθήνα γιατί όλοι είναι στη Θεσσαλονίκη. Ακόμη και μια μικρή βοήθεια που θα προσφέρει ο οποιοσδήποτε είναι πολύτιμη.

Όταν μάθαμε ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει, θα μπορούσαμε θεωρητικά να κάνουμε πίσω αλλά δεν θέλαμε. Όταν έχεις κάνει όλες τις προετοιμασίες λες “θα το κάνω!”.

Η απόσταση σε τρελαίνει απλά δεν το σκέφτεσαι. Δεν είμαι ζηλιάρα γενικότερα. Αν κάποιος σε φτάσει στο σημείο να τον ζηλεύεις, κάτι δεν πάει καθόλου καλά».

«Η σχέση μας δοκιμάστηκε»

«Εγώ έβαλα και στις δύο εγκυμοσύνες 27 κιλά. Δεν τα έχω χάσει όλα αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ή θα τρώγεσαι με τα ρούχα σου ή θα αγαπήσεις τον εαυτό σου.

Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα είναι οι σύντροφοι των γυναικών, δεν καταλαβαίνουν, όλο αυτό. Πρέπει να υπάρχει μια εκπαίδευση και για να μην περνάει το ζευγάρι κρίση.

Όταν μπαίνει ένα “τρίτο πρόσωπο”, το μωράκι δηλαδή, αλλάζουν οι ισορροπίες.

Στο πρώτο παιδί ήταν εύκολα. Η σχέση μας δοκιμάστηκε στο δεύτερο παιδί και επανήλθε δύσκολα και με δουλειά. Θέλει συζήτηση, θέλει να ανοίξεις τον εαυτό σου, να πεις πράγματα για το πώς βιώνεις την κατάσταση και να ακούσεις την πλευρά του άλλου»

Στον πρώτο τοκετό, ήταν 24 ώρες έκανα επισκληρίδειο και κοιμήθηκα από την εξάντληση... και με ξύπνησαν για να γεννήσω. Στο δεύτερο τα ίδια, το παιδί δεν ερχόταν αλλά δεν πρόλαβε ο γιατρός να μου κάνει επισκληρίδειο, άρχισα εγώ να ουρλιάζω. Με ξαπλώνει κάτω και ήταν το μισό κεφάλι απέξω... Και ήρθε μπαμ ο μικρός. Είναι οξύς τοκετός που κατεβαίνει πολύ απότομα το παιδί.».