“Xρόνια πολλά Σπυράκο! Σήμερα γίνεσαι 2!"

H μανούλα και καλή φίλη Νατάσσα εύχεται στον μονάκριβο γιό της Σπύρο χρόνια πολλά με έναν πρωτότυπο τρόπο! Με ένα άρθρο που περιγράφει τις δικές της δυνατές στιγμές εγκυμοσύνης και τοκετού!

Είμαι η Νατάσα και έχω ένα μωράκι 6 μηνών! Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με μια φίλη μου έγκυο που με βομβάρδισε από ερωτήσεις για την εγκυμοσύνη που είχα, για την στιγμή της γέννας, για το πώς και πόσο γρήγορα προσαρμόστηκα σπίτι με το μωρό, για το πώς ήταν η ψυχολογία μου μετά, για το αν είχα βοήθεια και από ποιούς, και πολλές πολλές άλλες ανησυχίες! Έτσι μου μπήκε η ιδέα να γράψω στο all 4 mama της φίλης μας της Ζωής τις δικές μου εμπειρίες που ίσως να βοηθήσουν ή ακόμα και να παρηγορήσουν κάποιες αναγνώστριες.

Κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική, σκεπτόμενη την δικιά μου και ανατρέχοντας στο παρελθόν νομίζω πως είχα μια σχετικά εύκολη εγκυμοσύνη! Τους πρώτους μήνες μέχρι να κάνω την Α επιπέδου έκατσα στο κρεβάτι για 20 περίπου μέρες γιατί είχα δει λίγο αίμα χωρίς όμως να έχω αποκόλληση ή κάτι άλλο ανησυχητικό. Γκρίνιαζα συνέχεια γιατί βαριόμουν σπίτι και ανυπομονούσα να περάσει ο καιρός! Ευχόμουν να ξυπνούσα και να είχε περάσει ένας χρόνος και να ήμουν σπίτι μου με το μωρό μου αγκαλιά! Η αλήθεια είναι πως ήμουν αισιόδοξη και δε πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι κάτι θα πήγαινε στραβά. Είχα ακολουθήσει τη συμβουλή του γιατρού μου να μην μπαίνω στο ιντερνέτ και να διαβάζω κινδυνολογίες, έπαιρνα την αγωγή μου , προγεστερόνη που μετά συζητώντας το με άλλες μανούλες έμαθα πως οι περισσότερες είχαν πάρει στην αρχή της κύησης τους, ξεκουραζόμουν και τα αποτελέσματα της Α επιπέδου ήταν πολύ θετικά.

Περίμενα αυτή την εξέταση με πολύ ανυπομονησία. Αυτές οι πρώτες εβδομάδες ένιωθα ότι περνούσαν πολύ αργά. Δυο πολύ καλές μου φίλες μου είχαν φέρει βιβλία για την εξέλιξη της κύησης και την ανάπτυξη του εμβρύου και εγώ διάβαζα βδομάδα με τη βδομάδα το κάθε κεφάλαιο και ανυπομονούσα να φτάσω στο τέλος τους. Επίσης είχα μόνιμα ανοιχτή τη σελίδα του all 4 mama «η εγκυμοσύνη ανά βδομάδα» . Πόσες φορές είχα διαβάσει όλες τις βδομάδες ούτε που θυμάμαι….Η μέρα που έκανα την Α επιπέδου ήταν η πιο ευτυχισμένη μου μέχρι εκείνη τη στιγμή! Είδα το μωρό μου, άκουσα καθαρά τη καρδούλα του, μου είπαν πως όλες οι μετρήσεις του ήταν φυσιολογικές και πως δεν είχα αίμα οπότε θα σταματούσα και την προγεστερόνη! Βγήκα πολύ συγκινημένη, μου είχαν χαρίσει τον κόσμο όλο! Έτσι ένιωθα. Ο Κώστας,  ο άντρας μου, αφού και εκείνος καθησυχάστηκε  μου είπε : «Να μας έλεγαν και το φύλο του μωρού…!» Εγώ ήμουν σίγουρη από την αρχή. Ήταν αγόρι!

Η αλήθεια είναι πως πάντα ήθελα να κάνω ένα κοριτσάκι. Έλεγα: «ας βγει το πρώτο κορίτσι και μετά ότι να ναι… γιατί φαντάζεσαι 2 αγόρια;» Αμαρτία; Έτσι όμως σκεφτόμουν. Με το που έμεινα όμως έγκυος διαισθανόμουν ότι είχα αγόρι και το ήθελα πάρα πολύ. «Έχεις γλυκάνει», μου έλεγαν «κόρη θα κάνεις» και εγώ τσαντιζόμουν. « Όχι αγόρι έχω» έλεγα και ας μην μου το είχαν επιβεβαιώσει.

Η υπόλοιπη εγκυμοσύνη μου ήταν τέλεια για μένα! Δεν είχα ναυτίες ή αδιαθεσίες, μόνο υπνηλία και κούραση ένιωθα. Πήγαμε διακοπές στη Κρήτη, περάσαμε ένα όμορφο καλοκαίρι! Είχα αρχίσει να «ακούω» και το μωρό και ήμουν ήσυχη ότι όλα πήγαιναν καλά! Καταλάβαινα μικρές κλοτσιές , τον λόξιγκα του και ορισμένες φορές ένιωθα να πιέζει προς τη μια πλευρά  της κοιλίας μου και έλεγα ότι μου τουρλώνει τον ποπό του. Δεν ήταν ακριβώς έτσι όμως.

Αρχές Οκτώβρη λίγο πριν μπω στον 8^ο μήνα σταμάτησα τη δουλεία! Με είχε πιάσει μια μανία να φτιάξω όλο το σπίτι και το δωμάτιο του μωρού. Να μην έχω καμία εκκρεμότητα. Ήμουν όλη μέρα έξω στα μαγαζιά και μέσα στο αυτοκίνητο. Η κοιλιά μου είχε μεγαλώσει αρκετά και ένιωθα μεγαλύτερες πιέσεις από το μωρό. Δεν πονούσα και έτσι δεν ανησυχούσα. Καταλάβαινα όμως να με πιέζει προς τη μια πλευρά της κοιλιάς μου πιο πολύ και αρκετά συχνά. Ένα απόγευμα αυτές οι πιέσεις ήταν πολύ συχνές και έντονες και όσο περνούσε η ώρα ένιωθα και έναν μικρό και βουβό πόνο χαμηλά στη κοιλία και στη μέση. Ήταν η μόνη στιγμή που φοβήθηκα και ένιωσα ότι δε μπορούσα να ελέγξω την κατάσταση! Η πίεση γινόταν όλο και πιο συχνή και έντονη και ξέσπασα σε κλάματα τρομοκρατημένη. Πήρα τον γιατρό μου και μου είπε να πάμε στο μαιευτήριο προληπτικά. «Τι τον κουβαλάς τον άνθρωπο βραδιάτικο;» μου είπε μόλις με είδε προφανώς  για να με καθησυχάσει  ότι δε θα ήταν τίποτα.

Οι εξετάσεις έδειξαν πως είχα συσπάσεις γέννας και τράχηλο στο 1,5 εκατοστά. Έμεινα όλο το βράδυ σε προθάλαμο τοκετού με καρδιοτοκογράφο και ηρεμιστικό ορό (utopar). Ήταν ένα δύσκολο βράδυ! Από την ώρα όμως που φτάσαμε στο μαιευτήριο ένιωσα μεγάλη ασφάλεια και δε φοβήθηκα ότι κάτι θα πήγαινε στραβά. Όλο το βράδυ ο Κώστας ήταν δίπλα μου πιο αγχωμένος από μένα, προσπαθώντας όμως να μη μου το δείχνει. Όσο περνούσε η ώρα οι συσπάσεις αραίωναν και τα ξημερώματα μας πήρε για λίγο ο ύπνος.

Το πρωί με ανέβασαν σε δωμάτιο και ο γιατρός μου, μου είπε ότι θα μείνω περίπου τέσσερις μέρες ώστε να κόψουμε τον ορό και να παίρνω το συγκεκριμένο φάρμακο στο σπίτι  σε χάπι μέχρι να φτάσουμε την 38^η εβδομάδα αλλά θα έπρεπε να είμαι συνεχώς ξαπλωμένη. Στη προσπάθεια να κόψουμε τον ορό η συσπάσεις ξεκίνησαν ξανά. Ήμουν 34^η εβδομάδα και ο γιατρός μου με ειδοποίησε ότι θα μείνω στο μαιευτήριο μέχρι να γεννήσω με ορό. Ήμουν απαρηγόρητη! Ένιωθα σαν φυλακισμένη, ανήμπορη και απελπισμένη. Δε φανταζόμουν ποτέ πως θα περνούσα ωραία μέσα σε αυτό το δωμάτιο και θα έκανα δύο πολύτιμες φίλες.

Όταν ανέβηκα στο δωμάτιο με υποδέχτηκε η Βάσω όλο χαρά που θα είχε παρέα! Ήταν κλινήρης από την 28^η εβδομάδα και όμως δεν παραπονιόταν και δεν ήθελε να φύγει στιγμή! Στην αρχή δεν την καταλάβαινα. Μετά από δυο μέρες όμως συνειδητοποίησα πως το καλύτερο για μένα και το μωρό θα ήταν να μείνουμε κοντά στους γιατρούς όσο δυσάρεστο  και ψυχοφθόρο θα ήταν αυτό. Μετά από 2 μέρες στη παρέα μας ήρθε και η Κωνσταντίνα. Η Κωνσταντίνα είχε τρίδυμα! Και εκείνης η αντίδραση ήταν στην αρχή ίδια με τη δική μου. Στο άκουσμα ότι θα μείνουμε στο κρεβάτι του μαιευτηρίου μέχρι να γεννήσουμε  ξεσπάσαμε σε κλάματα και φωνές. «Πώς θα γίνει αυτό; Δεν γίνεται! Δεν αντέχω !Δεν έχω προλάβει να ετοιμάσω τίποτα στο σπίτι για το μωρό! Θα μου σπάσουν τα νεύρα εδώ μέσα…» και ένα σωρό άλλες γκρίνιες και παράπονα με κλάματα. Που να φανταζόμασταν ότι θα λέγαμε λίγες μέρες αργότερα : « Από τα γέλια θα γεννήσουμε εδώ μέσα…» και « θα θέλαμε τρία ραντεβού για μανικιούρ πεντικιούρ παρακαλώ στο 206»… «Γιατί στη Κωνσταντίνα φέρατε μηλόπιτα και σε εμάς κομπόστα;». Πέρασαν 2 εβδομάδες μέσα σε εκείνο το δωμάτιο με αγωνίες, κλάματα, γέλια και πολλή αγάπη και γυναικεία αλληλεγγύη. Κανένας στη ζωή μου δεν με είχε δει έτσι όπως αυτές οι κοπέλες με γνώρισαν.

Την τελευταία μέρα της 35^ης εβδομάδας έκανα το τελευταίο υπέρηχο. Μόλις τελείωσε ο γιατρός μου είπε: «ετοιμάσου αύριο το πρωί να υποδεχτείς τον γιο σου.» Τρελάθηκα από την χαρά μου! Πρώτον γιατί ήθελα να αγκαλιάσω το μωρό μου και δεύτερον γιατί ένιωθα ότι ελευθερωνόμουν. Όλο χαρά ανέβηκα επάνω με το φορείο φυσικά και το ανακοίνωσα στα κορίτσια! Η Βάσω έκλαιγε συγκινημένη κ η Κωνσταντίνα πανηγύριζε λες και είχα κιόλας γεννήσει. Εγώ σηκώθηκα περιποιήθηκα τον εαυτό μου όπως ήθελα χωρίς να φοβάμαι πια! Ήμουν τόσο ευτυχισμένη κ έτοιμη!

Την άλλη μέρα ξύπνησα νωρίς! Είχαν έρθει οι πολύ δικοί μου άνθρωποι  και πριν με κατεβάσουν μπήκαν όλοι στο δωμάτιο να με χαιρετήσουν! Νόμιζαν ότι θα φοβόμουν άλλα εγώ ήμουν μες την τρελή χαρά και έλεγα: «Πού είναι; Γιατί αργούν;» Δε φοβήθηκα λεπτό! Είχα τόσο εμπιστοσύνη στον γιατρό μου που δεν ανησυχούσα για τίποτα!

Επιβεβαιώθηκα! Δε πόνεσα καθόλου! Ούτε την επισκληρίδιο κατάλαβα ούτε τίποτα! Πιο πολύ είχα ταλαιπωρηθεί τις άλλες φορές που πήγα να γεννήσω με συσπάσεις. Μαία δεν είχα και επειδή ήμουν για καισαρική δε χρειάστηκε κιόλας. Ένα λεπτό πριν βγει το μωρό και ενώ το διαισθανόμουν άρχισα να κλαίω από συγκίνηση! Ήταν τόσο δυνατά τα συναισθήματα εκεί μέσα που η καρδιά μου ήταν έτοιμη να εκραγεί. Τότε η αναισθησιολόγος με ρώτησε αν πονάω κ τις έγνεψα όχι, και είπε: «Αχ μωρέ το κοριτσάκι μου συγκινήθηκε! Στο επόμενο τράβηγμα θα βγει το μωρό σου!» Σε δευτερόλεπτα το άκουσα να κλαίει κ ο γυναικολόγος μου να μου λέει: «Να σου ζήσει Νατασάκο μου! Είναι ένας παίδαρος!»

Είχε ένα δυνατό κλάμα και ήταν υπερκινητικός. Τον έβλεπα συνεχεία απέναντι μου όσο τον φρόντιζαν κ τον εξέταζαν. Δεν έδινα σημασία σε τίποτα άλλο και δε με ένοιαζε τί μου έκαναν. Τον τύλιξαν και μου τον ακούμπησαν στο στήθος μου και του έγειραν το κεφαλάκι να το φιλήσω…. Και εκείνος ηρέμησε. Σταμάτησε να κλαίει κι άνοιξε το ένα ματάκι του. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ.

Τον πήραν να το δείξουν έξω σε αυτούς που περίμεναν και ακόμα το χειρουργείο  μου δεν είχε τελειώσει. Ήρθε η παιδίατρος και με ενημέρωσε πως τον εξέτασε και τον βρήκε καλά. Θα χρειαζόταν όμως λόγω της ελαφριάς προωρότητας του να παρακολουθηθεί για ένα 24ωρο στη μονάδα. Ήμουν 36^η εβδομάδα και 1 μέρα.

Μετά από 20 λεπτά περίπου είδα και εγώ τους δικούς μου στον θάλαμο ανακοινώσεων. Ήμασταν όλοι τόσο ευτυχισμένοι και πολύ συγκινημένοι. Όμως δε θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο του άντρα μου, τα λόγια του και τα ευχαριστώ του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ολοκλήρωση για μια ευτυχισμένη οικογένεια. Η πραγματική ένωση και επισφράγιση έρχεται μόνο έτσι.  Όταν μέσα από την αγάπη δημιουργείς μια ζωή που από εδώ και περά είναι η ζωή σου. Το νόημα της ζωής σου και η απόλυτη αιτία ύπαρξής σου.

Την υπόλοιπη ημέρα ένιωθα μια γλυκιά κούραση! Είχα ακόμα την επισκληρίδιο οπότε δε πονούσα. Μου έστελναν μηνύματα και μιλούσα στο τηλέφωνο για ευχές! Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Το απόγευμα κατέβηκε ο Κώστας να δει το μωρό στη μονάδα ελαφριάς παρακολούθησης. Όταν γύρισε μου είπε ότι μετέφεραν τον μικρό στη μονάδα 1 αλλά εκείνη τη στιγμή δεν έδωσα σημασία. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι ήταν καλά το μωρό που δε κάθισα να σκεφτώ τι σημαίνει μονάδα 1 και γιατί τον άλλαξαν. Ο Κώστας δε μου είπε τίποτα άλλο.

Την άλλη μέρα έκανα προσπάθειες να σηκωθώ. Ο γιατρός μου μου είχε πει όσο πιο γρήγορα σηκωθώ και πιο πολλές βόλτες κάνω τόσο πιο γρήγορα θα αναρρώσω. Ήταν πολύ δύσκολο γιατί πονούσα και ζαλιζόμουν. Ήρθε η ώρα του επισκεπτηρίου για την μονάδα και εγώ θα κατέβαινα με το καροτσάκι γιατί δεν είχα ανακτήσει ακόμα δυνάμεις. Πήγαμε λοιπόν με τον Κώστα και ενώ με οδηγούσε συνειδητοποιούσα που πήγαινα.

Μπήκαμε σε έναν διάδρομο που οδηγούσε στη μονάδα και δεξιά αριστερά υπήρχαν πινάκες ανακοινώσεων με φωτογραφίες νεογνών που είχαν νοσηλευτεί εκεί. Δίπλα στις φωτογραφίες των νεογνών υπήρχαν ευχαριστήρια γονέων για το προσωπικό και φωτογραφίες από τα πρώτα γενέθλια τους ή από τη πρώτη μέρα στο σχολείο τους. Το πρώτο σοκ ήταν εκεί. Το δεύτερο όταν είδα τους γονείς να αποστειρώνονται για να μπουν στη μονάδα. Πράσινες ρόμπες, σκουφιά, παπουτσάκια, μάσκες… λες και μπαίνεις στο χειρουργείο. Το χειρότερο όμως ήταν όταν είδα το παιδί μου στην εντατική. Μονάδα 1 στο συγκεκριμένο μαιευτήριο σημαίνει εντατική νεογνών. Ήταν μέσα σε ένα γυάλινο κουτί με πολλά σωληνάκια πάνω του, με μηχανήματα  γύρω του για διάφορες μετρήσεις που έκαναν τρομακτικούς ήχους! Έπαθα σοκ! Δε μπορούσα να το φανταστώ. Ξέσπασα σε λυγμούς κ δε μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Δεν άκουγα τί μου έλεγε η νεογνολόγος . Δε ξέρω για πόση ώρα ήμουν σε αυτή την κατάσταση. Όταν μπόρεσα να μιλήσω ρώτησα τον Κώστα : « Γιατί δε μου είπες τίποτα χθες; Πώς το πέρασες εσύ αυτό χθες μόνος σου κ δε κατάλαβα τίποτα. Γιατί είναι εκεί το μωρό μας;»  Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί χρειάστηκε να μείνει 3 μέρες εκεί και άλλες 8 στην απλή παρακολούθηση.

Όλες οι μέρες μετά μέσα στο μαιευτήριο ήταν δραματικές για μένα. Έβλεπα το μωρό μόνο στα επισκεπτήρια 2 φορές τη μέρα για μισή ώρα. Η χειρότερη όμως μέρα ήταν η Τρίτη μέρα. Το πρωί ξύπνησα πιο δυνατή. Είχα ανακτήσει τις δυνάμεις μου και ήμουν πιο αισιόδοξη. Κατέβηκα να δω το μωρό μου και μετά τους έδιωξα όλους γιατί ήθελα να κοιμηθώ. Ανεβαίνοντας στο δωμάτιο ήρθα αντιμέτωπη με δυο ευτυχισμένες στιγμές που με έκαναν κ λύγισα. Η μια κοπέλα που ήταν μαζί μου στο δωμάτιο έφευγε με το μωρό της για το σπίτι και η άλλη το θήλαζε για πρώτη φορά. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τους αυτόχειρες. Ήταν τόσο μεγάλη η θλίψη που ένιωθα ανήμπορη απέναντι της. Δε μπορούσα να κάνω τίποτα για να βοηθήσω το παιδί μου. Κουκουλώθηκα και άρχισα να κλαίω. Προσπαθούσα να μην ακούγομαι αλλά όσο πιεζόμουν τόσο πιο έντονος έβγαινε ο λυγμός. Καμία μαία δε μπορούσε να με βοηθήσει να ηρεμήσω. Είχαν τρομάξει και εκείνες έτσι όπως έκανα. Κατάφερα να πάρω τον Κώστα να έρθει. Τον κατατρόμαξα και εκείνον αλλά πραγματικά δεν είχα κουράγιο να δείξω πως είμαι καλά και να προσποιηθώ. Μόνο στην αγκαλιά του ηρέμησα και κοιμήθηκα. Το ίδιο έπαθα και όταν γύρισα σπίτι και είδα το παιδικό δωμάτιο γεμάτο δώρα αλλά στην ουσία τόσο άδειο.

Είχα να πάω σπίτι μου σχεδόν 20 μέρες. Μου φαινόταν πιο μεγάλο και πιο φωτεινό. Τόσο άδειο. Το απόγευμα ανέβασα πυρετό. 4 μέρες σπίτι με πυρετό δε μπορούσα να πάω να δω το μωρό. Έπρεπε να αναρρώσω. Την Πέμπτη όμως στα γενέθλιά μου το απόγευμα πήγα να τον δω. Τον πήρα αγκαλιά, τον τάισα, τον χάιδεψα, τον μύρισα και εκείνος με κοίταξε για πρώτη φορά. Ήταν το καλύτερο δώρο γενεθλίων. Δε θα υπάρξει άλλο σαν αυτό. Στην ενημέρωση μας είπαν ότι την επόμενη μέρα θα μπορούσαμε να τον πάρουμε σπίτι. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Στο σπίτι μας περίμεναν οι γονείς μας με μια τούρτα που έγραφε: « στη πιο γλυκιά μανούλα». Ήμουν εγώ! Ήταν τα πιο ευτυχισμένα γενέθλια της ζωής μου! Δεν πήρα δώρα, δε διασκέδασα έξω χορεύοντας ή πίνοντας, έδωσα όμως μια αγκαλιά κ ένα χάδι στο παιδί μου. Και αυτό ήταν το δώρο μου.

Αν θέλετε και εσείς μανούλες να γράψετε το δικό σας άρθρο για το παιδί σας ή να του ευχηθείτε χρόνιαα πολλά στείλτε mail στο zoi.kronaki@gmail.com