Φονική πυρκαγιά στην Αττική: Πώς εξηγούμε στα παιδιά το μέγεθος μιας τέτοιας τραγωδίας, ώστε να παραμείνουν ψύχραιμα;
Δημοσιεύθηκε στις
Εμπόλεμη ζώνη μετά τις φονικές πυρκαγιές θυμίζει η Ραφήνα, το Μάτι και η Κινέττα. Οι νεκροί έχουν φτάσει τους 76, οι ενήλικες τραυματίες είναι 164, ενώ υπάρχουν και 23 τραυματισμένα παιδιά.
Άνθρωποι ηλικιωμένοι, νέοι, μανάδες και μπαμπάδες με παιδιά έτρεχαν κρατώντας τα όσο πιο σφιχτά μπορούσαν για να σωθούν από την πύρινη λαίλαπα. Εικόνες βιβλικής καταστροφής και τα περισσότερα παιδικά μάτια να κοιτούν αποσβολωμένα, απορημένα, σοκαρισμένα.
Πώς εξηγούμε στα παιδιά τι πραγματικά συμβαίνει; Πώς θα καταφέρουμε να περιγράψουμε μια τέτοια καταστροφή σε ένα μικρό παιδί;
Τα παιδιά πλέον συμμετέχουν ενεργά σε όλα, δεν είναι άβουλα όντα. Παρακολουθούν τα πάντα, αφουγκράζονται, ακούνε και ενδιαφέρονται να μάθουν τι συμβαίνει γύρω τους.
Όπως επισημαίνει στο all4mama η παιδοψυχολόγος Κλαίρη Σειραδάκη: «Το τι πρέπει να πούμε σε ένα παιδί και μέχρι πού μπορούμε να εμβαθύνουμε εξαρτάται από πολλούς παράγοντες (ηλικία, ωριμότητα, συναισθηματική νοημοσύνη, χαρακτήρας του παιδιού κ.ο.κ). Αυτό που θα συμβούλευα γενικότερα, είναι να αφουγκραστείτε οι γονείς πρώτα απ'όλα τα παιδιά σας. Να ακούσετε τις απορίες τους και κατ'επέκταση το συναίσθημά τους. Μη βιαστείτε να τα βομβαρδίσετε με λεπτομέρειες στην προσπάθειά σας να τα πληροφορήσετε, διότι ενδέχεται να μην είναι ακόμα έτοιμα να ακούσουν και να σοκαριστούν. Απαντήστε ΜΟΝΟ σε ό,τι σας ρωτάει το παιδί.
Δώστε ειλικρινείς απαντήσεις, μια ειλικρίνεια, όμως, προσαρμοσμένη στην ηλικία του εκάστοτε παιδιού και στο τι μπορεί να καταλάβει. Μείνετε σταθεροί στις απαντήσεις σας, ακόμα κι αν το παιδί επιμένει να σας ρωτάει τα ίδια και τα ίδια πράγματα. Έτσι, αποφεύγεται η σύγχυση. Παροτρύνετε τα παιδιά να εκφράσουν ελεύθερα το συναίσθημά τους (μέσα από συζήτηση, ζωγραφική, μουσική, παιχνίδι), ακόμα κι αν είναι κάτι οδυνηρό γι' αυτά. Ωστόσο, μην παροτρύνετε τα παιδιά να παρακολουθούν σκληρές εικόνες στην τηλεόραση. Κρίνετε τι είναι ακατάλληλο για την ηλικία τους και αποφύγετε να τα φέρετε σε επαφή με αυτό».
«Τα παιδιά έχουν την τάση να ταυτίζονται με τις καταστάσεις και ιδιαίτερα όταν αυτές είναι τραγικές. Οπότε, μην παραξενευτείτε αν τους γεννηθούν ανασφάλειες και φοβίες σχετικές με το συμβάν. Θα πρέπει να τα παρατηρείτε και να επαγρυπνείτε για τυχόν αλλαγές στη συμπεριφορά τους, οι οποίες ενδέχεται να υποδηλώνουν άγχος. Καθησυχάστε τα ότι ο κίνδυνος είναι μακριά και κάντε τα να νιώσουν ασφαλή στο σπίτι τους. Καθησυχάστε τα, επίσης, ότι οι αρμόδιοι φορείς έχουν ήδη αναλάβει δράση και είναι οι κατάλληλοι κι οι πιο καταρτισμένοι για να βοηθήσουν όσους επλήγησαν.
Σεβαστείτε την επιθυμία των παιδιών να μην ασχοληθούν με το συμβάν ή να παραμείνουν στη σιωπή τους. Τα παιδιά δεν αντέχουν σε πολλές περιπτώσεις τα οδυνηρά συναισθήματα, οπότε μπορεί να παρουσιάσουν κάποια άρνηση. Επιτρέψτε τους να παραμείνουν παιδιά!», τονίζει η κα Σειραδάκη.
«Επιπλέον, αδράξτε την ευκαιρία να διδαχθούν τα παιδιά σας την έννοια της προσφοράς και της βοήθειας προς τον συνάνθρωπο, με το να συμβάλετε κι εσείς με όποιο τρόπο μπορείτε στον εφοδιασμό ή την αποκατάσταση των πληγέντων. Μην ξεχνάτε ποτέ ότι στόχος των ενηλίκων είναι το να ενημερώσουν τα παιδιά και όχι να τα τρομοκρατήσουν!»
Τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό, είναι να διατηρήσετε τη ρουτίνα και την καθημερινότητά σας, τα οποία συμβάλλουν στη διατήρηση ενός αισθήματος ασφάλειας.
