«Το να είσαι νυχθημερόν μόνο μαμά είναι η πιο δύσκολη δουλειά στον κόσμο»

Δημοσιεύθηκε στις

Η Ηλέκτρα είναι μία μαμά που δεν εργάζεται και μιλά στο all4mama για την εμπειρία και την καθημερινότητα τού να είσαι «home mum» και πώς η φροντίδα των παιδιών της έσωσε τελικά την ψυχική υγεία της.

 


«Το να είσαι νυχθημερόν μόνο μαμά είναι η πιο δύσκολη δουλειά στον κόσμο»

 

«Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου να μείνω στο σπίτι για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Αντιθέτως, σκεφτόμουν ότι θα βρω μια φόρμουλα με τη δουλειά μου, ώστε να μπορώ και να δουλεύω και να είμαι μαζί με τα παιδιά μου.

Όταν γέννησα το πρώτο παιδί μου έμεινα 10 μήνες στο σπίτι και έπειτα επέστρεψα στη δουλειά. Ήμουν και πάλι 5 μηνών έγκυος στο δεύτερο παιδί, όμως. Ήξερα ότι είχα στερηθεί πράγματα για να φτάσω την καριέρα μου στο σημείο που ήθελα και τώρα πάλι έπρεπε να επιστρέψω στο γραφείο για λίγο καιρό μιας και θα έπαιρνα την επόμενη άδεια μητρότητας. Όταν συνέβησαν οι δύο αυτές απανωτές εγκυμοσύνες στη ζωή μου σκεφτόμουν και σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν πώς έπρεπε να το διαχειριστώ όλο αυτό. Πολλές φορές έλεγα στον εαυτό μου ότι είμαι ανώριμη.

Αναπόφευκτα, φτάνοντας στην ολοκλήρωση της δεύτερης εγκυμοσύνης μου και μη μπορώντας καν να ακουμπήσω τα δάχτυλα των ποδιών μου από την τεράστια κοιλιά μου, έπρεπε να συζητήσω για την εξέλιξη της δουλειάς μου. Η "προσφορά" που δέχθηκα από τους διευθυντές μου ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσα να ακούσω και δεν μπήκα καν στη διαδικασία διαπραγμάτευσης. Οπότε, επέστρεψα στο ρόλο της μαμάς και δεν γύρισα ποτέ ξανά πίσω στη δουλειά μου. Μη σας πω ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα τη σκέψη πως ό,τι και να γινόταν πάλι εγώ θα επέλεγα να είμαι μόνο μαμά.  Ο σύζυγός μου μου επιβεβαίωσε- όπως και εγώ η ίδια σκεφτόμουν- ότι δεν θα μπορούσα να δουλεύω part- time γιατί τα χρήματα δεν θα έφταναν ούτε καν για να πληρώνουμε μία babysitter για τα δύο παιδιά μας.  Έτσι λοιπόν, μια μέρα ξαφνικά έγινα μόνο μαμά...

Εντούτοις, όσο κι αν δεν το περίμενα και πίστευα ότι με το να είμαι μαμά θα είμαι και πιο χαλαρή έγινα εντελώς control freak. Δεν μπορούσα να φανταστώ κάποιον άλλον εκτός από μένα να φροντίζει τα παιδιά μου. Ήθελα να έχω εγώ τον έλεγχο και το πρόγραμμα σε ό,τι κάνουν μέσα στην ημέρα. Παρόλο που για μένα όλο αυτό ήταν μια συνολική αλλαγή ταυτότητας, ήμουν αντιμέτωπη και με την ανακούφιση ότι είχα τον απόλυτο έλεγχο του τι θα κάνουν τα παιδιά, τα οποία πρόσφεραν μια τεράστια ανακούφιση σε αυτό το νέο κομμάτι της προσωπικότητάς μου, το οποίο σαφώς αγνοούσα και ίσως ήταν σε καταστολή.

Η όλη διαδικασία και η αλλαγή καθημερινότητας ήταν σκληρή. Αγωνίστηκα πραγματικά όχι μόνο με την αλλαγή στον τρόπο ζωής που φέρνουν τα παιδιά, αλλά η αλλαγή στην ταυτότητα ήταν η πιο δύσκολη. Έχασα τη δομή μιας εργάσιμης ημέρας και προσπαθούσα να ελέγξω τις μέρες μου με τα παιδιά με τόσο μεγάλη στρατιωτική ακρίβεια σε σημείο που συχνά εκνευριζόμουν. Ένιωσα απελευθερωμένη από τους περιορισμούς ενός χώρου εργασίας, όμως δεσμεύτηκα από τα συνεχώς μεταβαλλόμενα προγράμματα των δύο μικροσκοπικών δικτατόρων μου. Δεν ένιωσα άνετα στο νέο μου ρόλο και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί - αγαπούσα τα παιδιά μου και πάντα έλεγα ότι ο φυσικός μου ρόλος θα είναι να είμαι γονέας και ξαφνικά αισθανόμουν αποτυχία και αδυναμία να απολαύσω το ρόλο μου ως μητέρα.

Έτσι ξαφνικά μπήκα σε έναν κύκλο κρίσεων πανικού και κατάθλιψης, όταν οι μέρες και οι νύχτες φαίνονταν ατελείωτες και δεν μπορούσα να δω ένα φως στο τέλος της σήραγγας.

Αγωνίστηκα να διατηρήσω παλιές φιλίες και πολλές φορές ένιωσα μόνη όταν πολλοί φίλοι τους οποίους απέκτησα μέσω των παιδιών μου άρχισαν σιγά σιγά να επιστρέφουν στην εργασία τους. Ανησυχούσα για το πώς και αν θα ταίριαζα σε έναν χώρο εργασίας όταν τα παιδιά ήταν στο σχολείο.

 

 

Κάποτε δούλευα σκληρά, αλλά το "σήμερα" δεν θα το άλλαζα με τίποτε άλλο. Όλα αυτά έχουν αντισταθμιστεί από την αγάπη να μένω με την πιτζάμα μου όλη την ημέρα, να τρώω παγωτό για μεσημεριανό γεύμα... Η παραμονή στο σπίτι μού έδωσε το χώρο να δω ότι η προηγούμενη δουλειά μου δεν ήταν στην πραγματικότητα εκεί που ήθελα να είμαι πια και ότι πλέον έχω την ελευθερία να εξερευνήσω διαφορετικές επιλογές. Έχω μάθει να είμαι δημιουργική με λιγότερα χρήματα και να βρίσκω τρόπους να είμαι ολιγαρκής για να ξεπεράσω την περίεργη αίσθηση που βίωσα μετά την παραίτηση και το γεγονός ότι πλέον δεν έχω τα δικά μου χρήματα.

Έχω ανακαλύψει ότι είμαι πιο εγωίστρια από όσο νόμιζα και δεν έχω την υπομονή ενός αγγέλου. Έχω διαπιστώσει ότι μη έχοντας αρκετό χρόνο για τον εαυτό μου αισθάνομαι συχνά λίγο λυπημένη. Τους τελευταίους μήνες, έχω δει ότι είμαι πραγματικά στην τσίτα και ότι πρέπει να χαλαρώσω, να σηκωθώ από τον καναπέ, να κάνω πράγματα για μένα και να αναλάβει για λίγο κάποιος άλλος τα παιδιά μου.

Τα παιδιά μου πηγαίνουν τώρα στο νηπιαγωγείο δύο ημέρες την εβδομάδα και αυτό αποτελεί σωτηρία για μένα. Δεν μπορώ να δω τον ρόλο μου ως κλισέ - αρνούμαι να «αγαπάω την κάθε στιγμή», διότι υπήρξαν πολλά πράγματα τα τελευταία 3 χρόνια που θέλω να διαγράψω από τη μνήμη μου, αλλά είμαι ευγνώμων που είμαι σε θέση να τουλάχιστον να προσπαθήσω να τα αγαπήσω όσο μπορώ. Έχω υπέροχες αναμνήσεις μέσα σε αυτά τα χρόνια. Και σας λέω με βεβαιότητα ότι μετά από όλα αυτά πάλι τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσα».

 

Διαβάστε επίσης: «Ανακαλύπτοντας ότι το παιδί μου είναι αυτιστικό έπαθα σοκ, αλλά αυτό με έκανε να μάθω κάτι υπέροχο για τον εαυτό μου»

 

 

tags:






tags: