Σκέτη παράνοια δηλαδή.

Πάντα θυμάμαι σε διάφορες ταινίες τον ακέραιο και αξιοπρεπή ήρωα, στη δύσκολη καμπή της ζωής του, αν και τσακισμένο από τις αναποδιές της ζωής αλλά και τις νέες απαιτήσεις που συνήθως είναι αντίθετες από το σύνολο των αρχών και των αξιών του, να εμμένει στο ποιον του, λέγοντας: "Αυτό είμαι, τι να κάνω; Δεν αλλάζει ο άνθρωπος! Έτσι θα προχωρήσω."

Φίλε μου, μπράβο σου, αλλά και τι μας λες, την ίδια στιγμή. Αυτό ακριβώς θα του έλεγα κατάμουτρα, αν όρθωνε το ίδιο "μπουκέτο" προσωπικότητας, μπροστά στις συνθήκες που μπορεί να απαιτούν μια στροφή ή μια προσοχή αλλιώτικη σε σχέση με τη μέχρι τώρα πορεία του.

Και αυτό γιατί, τελικά δεν συμφωνώ με το στείρο κλισέ: "Δεν αλλάζει ο άνθρωπος." Φυσικά και πρέπει να αλλάζει ο άνθρωπος. Αλλιώς παραμένει ο ίδιος βαρετός συνδυασμός πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων. Φυσικά και πρέπει να αλλάζει ο άνθρωπος. Να προσαρμόζεται στη νέα ροή του ποταμού, δεν ρέει παντού το ίδιο, έτσι δεν είναι; Να παρουσιάζει ευελιξία και πλαστικότητα σαν να ήταν το πιο καλό κομμάτι μάρμαρο στα χέρια γλύπτη. Φυσικά και πρέπει να αλλάζει ο άνθρωπος. Να σιωπεί καμιά φορά. Να σκέφτεται πριν μιλήσει. Να βλέπει την αντίδραση πριν καν ξεστομίσει το λόγο που θα την προκαλέσει. Ακόμα και αν όλα αυτά τον κάνουν λιγάκι διαφορετικό. Στ' αλήθεια ο ίδιος θα παραμείνει. Απλά κομμάτι αλλιώς.

Το μόνο αρνητικό στην παραπάνω ήπια μορφή διπλωματικότητας είναι  ότι ο άνθρωπος πρέπει να αλλάζει για έναν... άλλο άνθρωπο ή και για πολλούς άλλους. Εκτός από βαριές παθολογικές και αρρωστημένες περιπτώσεις, οπότε οφείλουμε να αλλάξουμε για το καλό της ζωής μας, όταν μας καλεί η αλλαγή -ευτυχώς όχι του ΠΑΣΟΚ- μας καλεί για το καλό των άλλων. Σπάνια αποφασίζουμε να αλλάξουμε σε οποιαδήποτε επίπεδο ή τρόπο για μας. Η αλλαγή συντελείται για τους άλλους.

Για να μας αντέξουν. Για να μας αγαπήσουν. Για να μην θυμώσουν. Για να μην φύγουν. Για να μην πληγωθούν. Για να μην προσβληθούν. Για να μην... ξέρω γω τι ακόμα. Για αυτό συνήθως αλλάζουμε. Γιατί αυτό "φωνάζει" να κάνουμε ο μηχανισμός στήριξης και συντήρησης μιας σχέσης, ανθρώπινης. Η γάτα μου ποτέ δεν υπονόησε με τα χάδια της ότι θέλει να γίνω κάτι άλλο. Αλλά από την άλλη, η γάτα μου θέλει ελάχιστα.

Οι άνθρωποι όμως αναμεταξύ μας θέλουμε τα πάντα. Δεν μας αρέσουν τα λάθη των άλλων, οι στιγμές αδυναμίες, η λανθάνουσα γλώσσα. Θέλουμε ο άλλος να στέκεται πάντα στο ύψος των περιστάσεων ακόμα και αν αυτό απαιτεί έναν εναλλακτικό δικό μας εαυτό. Ακόμα και αν αυτά που πρέπει να εξαφανιστούν, να βελτιωθούν ή έστω να αποσιωποιηθούν είναι αυτά που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μεγαλείο από το να αγαπάς τα λάθη του άλλου, που στα μάτια σου δείχνουν διαμάντια.

Αυτά που τελικά μας κάνουν διαφορετικούς και συμπαθητικούς και αρεστούς είναι πιθανότατα αυτά που την ίδια στιγμή ενοχλούν. Σκέτη παράνοια δηλαδή.

Συγχωρέστε με για τις πιθανές συντακτικές ανωμαλίες στο κείμενό μου. Είναι επειδή, προσπαθώ... ν' αλλάξω.