Σε τι κόσμο έφερα τα παιδιά μου;;; Από τη δημοσιογράφο Τζίνα Γαβαλά

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

Την ημέρα μιας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έζησε η χώρα μας, εγώ ήμουν με τα παιδιά μου διακοπές. Την ώρα που εκατοντάδες άνθρωποι έχαναν τον κόσμο τους, εγώ είχα τον δικό μου κόσμο αγκαλιά και περνούσαμε μαζί ανέμελες στιγμές ευτυχίας και χαλάρωσης, χωρίς να ξέρω πόσο πιο πολύ θα εκτιμούσα αυτήν την αγκαλιά λίγες ώρες μετά...

Όταν μάθαμε τι είχε συμβεί, με την είδηση ότι είχαν κλείσει οι δρόμοι, αναγκάστηκα να ενημερώσω τα παιδιά ότι μπορεί να είχαμε πρόβλημα στην επιστροφή. Κι επειδή έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου αλλά και σε εκείνα να μην τους λέω ψέματα αλλά και να τα σέβομαι σε κάθε μας συνομιλία σαν ενήλικες, τους είπα το γιατί. Δεν επεκτάθηκα προφανώς σε λεπτομέρειες, απλώς τους είπα ότι είχε πιάσει φωτιά σε κάποια σημεία της Ελλάδας.
«Και τι έγινε μαμά;», με ρωτούσαν όλο αγωνία.
«Τι έκαψε η φωτιά;»
«Δέντρα αγάπες μου», τους απαντάω.
«Ανθρώπους;», με ρωτάει ο μεγάλος.
Επειδή σκέφτηκα ότι μάλλον θα πήρε κάτι το αυτί του στα τηλεφωνήματα που έκανα ή σε σκόρπιες κουβέντες, δεν ήθελα να του πω ψέματα, οπότε του είπα με όσο πιο ήρεμη και σταθερή φωνή μπορούσα… «Ναι μωρό μου, και ανθρώπους».
Με τούτα και με κείνα, οι ερωτήσεις τους έπεφταν βροχή και εγώ πέρα από την ανείπωτη θλίψη που ένιωθα, τα αβάσταχτα ‘γιατί’, την οργή για όσους στα μάτια μου φαίνονταν αδιάφοροι όταν τα χέρια τους στα δικά μου πάλι μάτια ήταν βαμμένα με αίμα, είχα απέναντι μου τις πιο αθώες ψυχές του κόσμου να θέλουν να πάρουν απαντήσεις στα δικά τους ερωτήματα.
Και τι ακριβώς να τους απαντήσω;
Τι να τους πω όταν με ρωτούσαν πώς ξεκίνησε η φωτιά; Τι να τους πω όταν με ρωτούν γιατί; Τι να τους πω όταν με ρώτησαν γιατί δεν πήγαν πυροσβέστες που σβήνουν τις φωτιές; Και κυρίως τι να τους απαντήσω όταν με ρωτούν «τα παιδάκια όμως δεν έπαθαν τίποτα ε, αφού οι μαμάδες τους τα προστάτευσαν. Ε μαμά; Έτσι δεν έχεις πει; Ότι στην αγκαλιά της μαμάς δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα;»
Τι να τους πω;;;
Ότι αγκαλιά κάηκαν 26 άνθρωποι;
Ότι γονείς αναζητούν ακόμα τα παιδιά τους;
Ότι υπάρχει μάνα που έχασε παιδιά και άντρα;


Τι να τους απαντήσω σε όλα αυτά που με ρωτούσαν, 5 και 3,5 χρονών ψυχές; Τι να τους πω που ένιωσα η πιο χυδαία ψεύτρα του κόσμου έχοντας πει στα αγγελούδια μου πως στην αγκαλιά της μαμάς τους τίποτα δεν θα τους πειράξει; Πόσο σίγουρη είμαι πως αντίστοιχες κουβέντες είχαν ακούσει και τα αγγελούδια που αποχαιρέτισαν αυτόν τον κόσμο με τον πιο ξαφνικό και φρικιαστικό τρόπο;
Αυτοί οι γονείς δεν είχαν πει στα παιδιά τους πως κανείς δεν θα τους πειράξει ποτέ; Ότι στην αγκαλιά τους δεν έχουν να φοβούνται τίποτα;
Μήπως τελικά η μεγαλύτερη αλήθεια του κόσμου, ότι μια μαμά θα προστατεύει με αίμα τα παιδιά της για να μην πάθουν ποτέ τίποτα, είναι ένα ψέμα; Ποια μαμά μπορεί να σώσει τα παιδιά της από κάτι τέτοιο; Ποιες υποσχέσεις να τηρήσει; Σε τι κόσμο έφερα τα παιδιά μου;
Κάπου εκεί, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη… Για ΑΥΤΟΝ τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα…
«Γύρισα τα μάτια.
Δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι
Και κοιτώντας έξω
καταχιονισμένα
τα δέντρα των κοιλάδων
Αδελφοί μου, είπα
ως κι αυτά μια μέρα
κι αυτά θα τ' ατιμάσουν»

Με δάκρυα στα μάτια λοιπόν, νιώθοντας ατιμασμένη σαν άνθρωπος, σαν κομμάτι της φύσης, σαν μητέρα, και με τη φωνή του μικρού μου γιου στο αυτοκίνητο, όταν επιστρέφοντας άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς, να λέει «μαμά, η βροχή θα την σβήσει την φωτιά», δύο πράγματα μπόρεσα να σκεφτώ.
Το ένα, να τα αγκαλιάζω ακόμα πιο συχνά και πιο σφιχτά και να τους λέω πόσο πολύ τα αγαπάω, γιατί τελικά ποτέ δεν ξέρεις τι φέρνει η κάθε μας στιγμή. Και το άλλο, για όλους εκείνους που οι τελευταίες τους στιγμές ήταν γεμάτες πόνο, φόβο και απορία, θέλω απλά να σκέφτομαι και να προσεύχομαι πως από την κόλαση που έζησαν όταν πια έκλεισαν τα μάτια τους και ταξίδευσαν, εκεί που πήγαν μέσα σε μια στιγμή όλα έγιναν πολύ καλύτερα. Γιατί ακόμα και όσοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει παράδεισος εκεί ψηλά, τώρα πια επιβάλλεται να σκεφτούν πως και αν δεν υπήρχε μέχρι προχθές, ο παράδεισος φτιάχτηκε για αυτούς. Γι αυτούς που «έγιναν αστεράκια». Για αυτούς που δεν έφταιγαν σε τίποτα για να περάσουν αυτό που πέρασαν, για αυτούς που θα προσέχουν πια από εκεί ψηλά τους δικούς τους που έμειναν τραυματισμένοι για πάντα πίσω. Για αυτούς που με το που ταξίδευσαν πήραν και όλες τις απαντήσεις σε όλα τα αβάσταχτα ‘γιατί’ που βασανίζουν όσους μείναμε πίσω. Σε αυτόν τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα…

tags:






tags: