Πως διαμορφώνουμε το παιδικό δωμάτιο για 2 αδελφάκια;

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

«Είναι καλό για τα αδερφάκια να μεγαλώνουν στο ίδιο δωμάτιο;» αναρωτιούνται πολλοί γονείς. Όταν μάλιστα η συγκεκριμένη πιθανότητα μοιάζει να είναι η μόνη διέξοδος (λόγω έλλειψης χώρου), τότε η απορία μετατρέπεται σε άγχος και τύψεις.

Τύψεις γιατί δεν είναι σε θέση να προσφέρουν στα μικρά τους ένα δωμάτιο… όλο δικό τους. Κατά τη γνώμη μας, ο χώρος δεν παίζει (και τόσο) σημαντικό ρόλο. Αυτό που μετράει είναι το πώς θα μάθουμε στα παιδιά να τον διαχειρίζονται σωστά. Όχι μόνο τον χώρο, αλλά και τις μεταξύ τους σχέσεις. Και ένα κοινό δωμάτιο μπορεί πραγματικά να διδάξει στα παιδιά πολύτιμα πράγματα που θα τα συντροφεύουν σε όλη τους τη ζωή. Ας διώξουμε λοιπόν τις τύψεις μακριά κι ας επικεντρωθούμε στο πώς μπορούμε να κάνουμε το κοινό τους δωμάτιο όσο το δυνατό πιο όμορφο και λειτουργικό!


Προσωπικότητα, ηλικία και φύλο, 3 σημαντικοί παράγοντες

Τι θα πρέπει να προσέξουμε σε πρώτη φάση ούτως ώστε να δημιουργήσουμε ένα δωμάτιο το οποίο θα καλύπτει τις ανάγκες των μικρών μας και θα χωρά τα όνειρα και τις επιθυμίες τους;

Πόσο «ταιριάζουν»;

Είναι βασικό να γνωρίζουμε τις ομοιότητες και τις διαφορές των παιδιών μας, προκειμένου να τους χαρίσουμε ένα δωμάτιο το οποίο θα καλύπτει εξίσου τις ανάγκες και τα γούστα τους. Π.χ. μπορεί το ένα να είναι τακτικό, το άλλο «πέρα βρέχει», οπότε δύο χρωματιστά κουτιά θα ήταν ό, τι πρέπει προκειμένου να μπορούν να μαζεύουν τα παιχνίδια τους εύκολα και γρήγορα. Μπορεί στο ένα να αρέσουν τα καρτούν και στο άλλο τα ζωάκια, επομένως κάπως θα πρέπει να «παντρέψουμε» τα δύο αυτά concept στη διακόσμηση του δωματίου.

Ίσως το ένα να είναι fun του ροζ και το άλλο του γαλάζιου, οπότε ένα δωμάτιο σε ουδέτερο χρώμα, δύο διαφορετικά παπλώματα και δύο κουτιά για παιχνίδια στα αγαπημένα τους χρώματα μπορεί να έλυναν το πρόβλημα. Τέλος, ίσως το ένα να λατρεύει να ακούει μουσική, ενώ το άλλο να θέλει την ησυχία του… Ένα ζευγάρι ακουστικά λοιπόν θα ήταν η τέλεια λύση για να αποφύγουμε μελλοντικά τυχόν εντάσεις. Αρκεί μόνο να «αποκωδικοποιήσουμε» τον χαρακτήρα τους.

Πόσο «απέχουν» ηλικιακά;

Είναι γεγονός ότι η διαφορά ηλικίας μπορεί να δημιουργήσει αρκετές εντάσεις και μικροπροβλήματα. Π.χ. ένα νήπιο (δεν αναφερόμαστε σε μωράκι, μιας κι αυτό συνήθως κοιμάται στην κούνια του δίπλα από το κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά) που δε λέει να κλείσει μάτι, θα μπορούσε να ταράξει τον ύπνο του μεγαλύτερου αδερφού του. Το ίδιο όμως θα μπορούσε να ισχύει κι από την αντίθετη μεριά, αφού, η ζήλια πολλές φορές γίνεται κακός σύμβουλος για τα μεγαλύτερα αδέρφια τα οποία δε διστάζουν να τσιγκλήσουν ανά πάσα στιγμή τα μικρά «απροστάτευτα» αδερφάκια τους. Η προσοχή μας, λοιπόν, θα πρέπει να είναι συνεχώς στραμμένη στο παιδικό δωμάτιο και οι πόρτες μας πάντα ανοιχτές. Επίσης, ίσως χρειαστεί να αναθεωρήσουμε κάπως τα ωράρια του ύπνου και να βοηθήσουμε τα μικρά μας να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Πώς; Μα φυσικά με το να είμαστε δίπλα τους. Αυτό, βέβαια, δεν ισχύει μόνο στο κομμάτι του ύπνου, αλλά σε όλες τους τις δραστηριότητες.

Αγόρι – κορίτσι;

Δύο κοριτσάκια ή δύο αγοράκια κάνουν τα πράγματα πιο απλά, αφού, τα ενδιαφέροντά τους (και τα γούστα τους) λίγο-πολύ ταιριάζουν. Τι γίνεται όμως όταν ένα αγοράκι θα πρέπει να συνυπάρξει στο ίδιο δωμάτιο με ένα κορίτσι; Η αλήθεια είναι πως όσο τα παιδιά βρίσκονται σε μικρή ηλικία, τα πράγματα δεν είναι τόσο φοβερά, αφού και unisex διακόσμηση υπάρχει, αλλά και παιχνίδια που να απευθύνονται και στα δύο φύλα! Τα καρτούν, το δάσος, τα ζώα της ζούγκλας, ο ωκεανός, είναι θέματα που θα ταίριαζαν και στα δύο παιδιά. Επίσης, τα επιτραπέζια, τα τουβλάκια, τα σετ πειραμάτων και ζωγραφικής θα μπορούσαν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον και των δύο. Τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν σαφώς μετά την εφηβεία… Εκεί, τα παιδιά σίγουρα θα αποζητήσουν έναν πιο προσωπικό χώρο. Αν το δωμάτιο είναι αρκετά μικρό και δεν υπάρχει τρόπος να χωριστεί (ίσως με μια γυψοσανίδα) στα δύο, τότε ένα παραβάν θα μπορούσε να δώσει τη λύση για λίγο παραπάνω «προσωπικό χώρο».

Όλα σε ένα… νοικοκυρεμένα!

Λατρεύουν την παρέα, αλλά χρειάζονται και τις δικές τους προσωπικές στιγμές. Τους αρέσει να μοιράζονται, αλλά τα θέλουν και όλα δικά τους. Δεν θέλουν να νιώθουν μοναξιά, αλλά τους αρέσει και η ηρεμία τους. Είναι πρόθυμα να συνεργαστούν, αλλά θέλουν να τα κάνουν κι όλα μόνα τους! Είναι fun της ομαδικότητας, αλλά και η αίσθηση της ατομικότητας πού και πού τα ενθουσιάζει. Πάνω που διαπιστώνουμε «πόσο μοιάζουν» τα μικρά μας, κάτι συμβαίνει και μας δείχνει πόσο διαφορετικά είναι. Πώς θα μπορέσουμε λοιπόν να «παντρέψουμε» τα γούστα τους, αλλά να διατηρήσουμε τη διαφορετικότητά τους; Πού θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας και πότε θα πρέπει να βάλουμε και τα μικρά μας στο «παιχνίδι»;

«Εν αρχή ην… ο χώρος!»: Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να εξετάσουμε από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε ότι τα παιδιά μας θα μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο. Σε περίπτωση λοιπόν που ο χώρος είναι αρκετά περιορισμένος, στόχος μας είναι να εκμεταλλευτούμε την κάθε σπιθαμή και να κάνουμε το δωμάτιο των μικρών μας όσο το δυνατό πιο ευχάριστο και λειτουργικό. Μια κουκέτα, είναι ιδανική λύση για να εξοικονομήσουμε χώρο και ταυτόχρονα να τους χαρίσουμε λίγο περισσότερο προσωπικό χώρο (αφού το ένα θα…κατοικεί στον πρώτο όροφο και το άλλο στο ισόγειο). Επίσης, μια βιβλιοθήκη σε κομμάτια, είναι σίγουρα πολύ πιο «ευέλικτη» από μια ενιαία. Το ίδιο ισχύει και με τα κουτιά, τα οποία βοηθάνε στο να παραμένει το δωμάτιο τακτοποιημένο (αν μάλιστα τους βάλουμε και ροδάκια, τότε τα παιδιά θα μπορούν να τα χειρίζονται ακόμα πιο εύκολα) και συνεπώς να μοιάζει «μεγαλύτερο» –  ακόμα και το μεγαλύτερο δωμάτιο «χάνει» σε έκταση όταν παντού υπάρχουν πεταμένα πράγματα…

«Σε ποια… ζώνη θα βρεθούμε;»: Μια καλή λύση για να ορίσουμε τους χώρους του δωματίου, αλλά και τις δραστηριότητες που μπορεί ο κάθε χώρος να φιλοξενεί, είναι να το χωρίσουμε σε «ζώνες». Π.χ. Ο χώρος που βρίσκονται τα κρεβάτια μπορεί να είναι «η ζώνη του ύπνου», ενώ της βιβλιοθήκης και των γραφείων «η ζώνη της μελέτης». Τέλος, το χαλί ή η μοκέτα στη μέση του δωματίου ή μία από τις 4 γωνίες του χώρου μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως «η ζώνη του παιχνιδιού»!

«Και μαζί και μόνα!»: Σίγουρα, η κάθε στιγμή που μοιράζονται τα μικρά μας είναι ξεχωριστή. Εξίσου ξεχωριστή όμως είναι και η κάθε στιγμή που μοιράζονται με… τον εαυτό τους. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό το κάθε παιδί να έχει τα δικά του πράγματα, όπως σημαντικό είναι να μπορεί να αναγνωρίζει και να σέβεται τα πράγματα του αδερφού του. Το καθένα χρειάζεται λοιπόν το δικό του κρεβατάκι, το δικό του γραφείο –το οποίο θα μπορούσε να είναι ένα μεγάλο γραφείο χωρισμένο στη μέση (κάθετα ή οριζόντια) με δύο καρέκλες– και τη δική του ντουλάπα. Αν αυτό δεν είναι εφικτό, θα μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τους χώρους της ντουλάπας με διαφορετικά χρώματα στα συρτάρια και τα ράφια (σε αυτή την περίπτωση αρκετά χρήσιμο μπορεί να φανεί και το αυτοκόλλητο χαρτί με τα διάφορα μοτίβα με το οποίο θα μπορούσαμε να ντύσουμε το εσωτερικό της ντουλάπας). Ένα ξύλινο ή πλαστικό κουτί, από την άλλη, το οποίο μπορεί να διαμορφωθεί ανάλογα με το γούστο του κάθε παιδιού μπορεί να αποτελέσει το μικρό του «θησαυροφυλάκιο».

Μέσα εκεί θα μπορεί να φυλάει το αγαπημένο του παιχνίδι ή βιβλίο, ένα ημερολόγιο, κ.λπ. Τώρα, το αν θα το εξοπλίσουμε και με ένα μικρό λουκετάκι για… περισσότερη ασφάλεια, αυτό είναι στη δική μας προσωπική ευχέρεια. Τέλος, καλό θα ήταν (αν και εφόσον ο χώρος το επιτρέπει) να δημιουργήσουμε στο παιδικό δωμάτιο κι ένα μικρό ησυχαστήριο στο οποίο τα παιδιά θα μπορούν να απομονώνονται όταν το έχουν ανάγκη. Μια μικρή σκηνούλα, ένα υφασμάτινο σπιτάκι, ακόμα κι ένα παραβάν με ένα άνετο πουφ ή 2-3 μαξιλάρες από πίσω, είναι όλα όσα χρειαζόμαστε.

Τα συν και τα πλην του κοινού δωματίου:

  • Δεν είναι λίγοι οι γονείς που καταφεύγουν στη λύση του κοινού δωματίου επειδή, απλά, είναι η μόνη που έχουν. Άλλοι, πάλι, επιλέγουν αυτό το μονοπάτι, μιας και πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να δυναμώσει ο δεσμός ανάμεσα στα παιδιά. Φυσικά, υπάρχουν κι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το κάθε παιδί θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει «τον δικό του χώρο» και κατ’ επέκταση το δικό του δωμάτιο. Παρ’ όλα αυτά κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις…
  • Τα παιδιά μαθαίνουν να συμβιβάζονται με κάποια πράγματα και να διαπραγματεύονται καταστάσεις προκειμένου να καταλήξουν σε κοινώς αποδεκτές λύσεις από πολύ μικρή ηλικία.
  • Όταν νιώθουν μοναξιά, πάντα υπάρχει ένα άλλο παιδάκι δίπλα τους για παιχνίδια, κουβεντούλα και… αταξίες!
  • Αρχίζουν από νωρίς να εξοικειώνονται με τα «όρια». Μαθαίνουν που τελειώνει ο χώρος τους και πού αρχίζει ο χώρος του αδερφού τους.
  • Συνειδητοποιούν ότι θα πρέπει να σέβονται τα προσωπικά αντικείμενα του αδερφού ή της αδερφής τους. Μόνο έτσι θα κερδίσουν τον αντίστοιχο σεβασμό και την εμπιστοσύνη του άλλου.
  • Ανακαλύπτουν ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Ο καθένας έχει τις δικές του απόψεις, το δικό του γούστο, τα δικά του ενδιαφέροντα (τι να κάνουμε, δεν αρέσει σε όλα τα παιδάκια να παίζουν με τις κούκλες, ούτε όλα τρελαίνονται για το ποδόσφαιρο!) και, φυσικά, τις δικές του παραξενιές.
  • Μαθαίνουν να μοιράζονται τα παιχνίδια τους, αφού, πολλά από αυτά είναι κοινά! Επίσης, έρχονται ακόμα πιο κοντά, μιας και μέσω του παιχνιδιού ανακαλύπτουν όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά και το αδερφάκι τους
  • Παρηγορούνται πιο εύκολα… Όταν έξω αστράφτει και βροντάει, δεν χρειάζεται να τρέξουν να χωθούν στο κρεβατάκι μας. Το αδερφάκι τους είναι άλλωστε πολύ πιο κοντά! Επίσης, δύο είναι πολύ πιο εύκολο να νικήσουν τον μπαμπούλα που παραμονεύει στην ντουλάπα ή κάτω από το κρεβάτι, απ’ ότι ένας.
  • «Χτίζουν» αναμνήσεις! Αξέχαστες στιγμές τις οποίες θα θυμούνται για μια ζωή!
  • Τα μικρότερα παραδειγματίζονται από τη συμπεριφορά των μεγαλύτερων αδερφών τους, ενώ, τα μεγάλα ανακαλύπτουν την έννοια της υπευθυνότητας φροντίζοντας και βοηθώντας τα μικρότερα αδερφάκια τους.
  • Αναφέραμε πιο πάνω ότι τα αδερφάκια «παραδειγματίζονται» το ένα από το άλλο. Αυτό, όμως, δεν είναι πάντα θετικό… Θα μπορούσε να έχει και αρνητικά αποτελέσματα. Π.χ. ένα άτακτο παιδάκι μπορεί άνετα να παρασύρει στις σκανταλιές του το αδερφάκι του. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με ένα παιδάκι που δεν κοιμάται εύκολα, αφού δεν είναι καθόλου δύσκολο να ταράξει και τον ύπνο του αδερφού του.
  • Επίσης, ένα ήρεμο παιδάκι μπορεί να δυσανασχετήσει από έναν μικρό σίφουνα που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του.
  • Ο προσωπικός χώρος σε ένα κοινό δωμάτιο περιορίζεται αρκετά σε ένα κουτί, ένα ράφι ή ένα συρτάρι.
  • Τα παιδιά που μοιράζονται το δωμάτιό τους πολλές φορές δεν μοιράζονται και τους φίλους τους… Κάπως έτσι, η έλλειψη προσωπικού χώρου γίνεται πιο έντονη, αφού δεν μπορούν να κάνουν ότι θέλουν με τα φιλαράκια τους μέσα στο δωμάτιό τους.
  • Η διαφορά ηλικίας μπορεί να λειτουργήσει σα μεγεθυντικός φακός για όλα αυτά τα προβλήματα, αφού τα ενδιαφέροντα των παιδιών διαφοροποιούνται όσο μεγαλώνουν. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με τις ανάγκες τους. Η επιθυμία ενός προσωπικού χώρου αυξάνεται όσο περνάν τα χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει, φυσικά, και με τις γκρινίτσες οι οποίες ταράζουν τα ήρεμα νερά της οικογενειακής ζωής.

Το συμπέρασμα…

Σίγουρα υπάρχει τρόπος να έχουν τα μικρά μας τον δικό τους χώρο, ακόμα κι αν μοιράζονται το δωμάτιό τους. Πολλές φορές ο χώρος δεν είναι κάτι το οποίο οριοθετείται από τοίχους, αλλά από τη διακριτικότητα, τον σεβασμό και την κατανόηση που δείχνει ένας άνθρωπος σε κάποιον άλλο. Και όλα αυτά (φυσικά)… μαθαίνονται!