Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας: Οι ιστορίες της Alejandra και του Hamisi που «απαρνήθηκαν» το σχολείο για να μπορέσουν να ζήσουν

Με πρωτοβουλία του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ΔΟΕ), η 12η Ιουνίου έχει ανακηρυχθεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας. Η παιδική εργασία αποτελεί ένα μείζον θέμα τόσο για τις αναπτυσσόμενες όσο και για τις αναπτυγμένες χώρες, που συνήθως αντιμετωπίζεται με σιγή, αδιαφορία και απάθεια.

Η παιδική ηλικία δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις συνώνυμη με την ανεμελιά, το παιχνίδια και τα ξένοιαστα μαθητικά χρόνια, καθώς εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο χάνουν νωρίς το παιδικό τους χαμόγελο και αναγκάζονται από την τρυφερή τους ηλικία να ενταχθούν στο σκληρό κόσμο της εργασίας.  Εμείς στο all4mama σας παρουσιάζουμε δύο ιδιαίτερα συγκινητικές ιστορίες, ενός κοριτσιού και ενός αγοριού, που η ζωή τα ανάγκασε από πολύ νωρίς να χάσουν την ανεμελιά των παιδικών τους χρόνων.

Alejandra: «Παίρνω χάπια για να μπορώ να μένω ξύπνια πολλές ώρες και να δουλεύω» 

Η Alejandra είναι 8 ετών και ζει στο Ελ Σαλβαδόρ της Κεντρικής Αμερικής. Δεν είναι, όμως, ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Δεν ξυπνάει ανέμελα όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας της για να πάει στο σχολείο, να μάθει γράμματα, να συναντήσει τους συμμαθητές της και να παίξει μαζί τους. Aπό πολύ μικρή δουλεύει σε βάλτους του Ελ Σαλβαδόρ, καθώς ο μπαμπάς της δεν μπορεί να εργαστεί λόγω ενός σοβαρού προβλήματος στη σπονδυλική του στήλη που τον κρατά καθηλωμένο στο κρεβάτι. Η μητέρα της δυστυχώς δε ζει.

 Η μικρή Alejandra  ξυπνάει καθημερινά στις 4 το πρωί για να ξεκινήσει να πάει στους βάλτους του Usulutan και να μαζέψει κάποιες ποικιλίες χόρτων, τα οποία στη συνέχεια θα πουλήσει για να βγάλει το μεροκάματο. Κάθε πρωί η βιασύνη της είναι τόσο μεγάλη που ο χρόνος για πρωινό είναι ανύπαρκτος. Δεν προλαβαίνει να φάει τίποτα. Είναι πιο σημαντικό για αυτή να βεβαιωθεί ότι έχει μαζί της τα πράγματα που χρειάζεται για να εργάζεται περίπου 14 ώρες τη μέρα μέσα στη λάσπη. Στο βάλτο η 8χρονη Alejandra κινείται χωρίς παπούτσια, ενώ πρέπει να αντιμετωπίσει αντίξοες καιρικές συνθήκες, τσιμπήματα κουνουπιών, εκδορές και γρατζουνιές στην προσπάθειά της να βγάλει διάφορα χορταρικά από τη λάσπη και να τα πουλήσει.

Ένα σημαντικό ποσό των χρημάτων που κερδίζει η μικρή Alejandra ξοδεύεται για μια ντουζίνα πούρα και για ειδικά χάπια, τα οποία χρειάζεται για να καταφέρει να μείνει ξύπνια. «Τα πούρα απωθούν τα κουνούπια από κοντά μου, ενώ παίρνω ειδικά χάπια για να μπορώ να μένω ξύπνια πολλές ώρες και να δουλεύω», αφηγείται το κοριτσάκι. Ωστόσο, όταν της τελειώσουν τα πούρα, πρέπει να αντιμετωπίσει τα έντομα, καθώς μετακινείται από τη μία περιοχή στην άλλη. Όταν επιστρέφει στο σπίτι της αργά το βράδυ, το εξαντλημένο κορμάκι της είναι σχεδόν πάντα γεμάτο σημάδια από τα τσιμπήματα των εντόμων και των κουνουπιών.

Hamisi: «Σχεδόν ασφυκτιώ κάθε φορά που βρίσκομαι μέσα στο ανθρακωρυχείο»

Παρόλο που είναι μόνο 11 ετών, ο Hamisi έχει ήδη μια καριέρα ως ανθρακωρύχος. Από τη στιγμή που η οικογένειά του δεν μπορούσε να του παρέχει ρούχα και τα απαραίτητα σχολικά είδη, το μικρό αγόρι παράτησε το σχολείο στην τρίτη δημοτικού και εγκατέλειψε το χωριό του Makumira στην Τανζανία. Αν και οι γονείς του Hamisi έχουν το δικό τους αγρόκτημα με καφεόδεντρα, το εισόδημά τους μειώθηκε κατακόρυφα λόγω της μείωσης της τιμής του καφέ στην αγορά.

Ο 11χρονος είχε ακούσει ιστορίες ανθρώπων που έβγαλαν χρήματα από τη δουλειά του ανθρακωρύχου  και αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του σε αυτόν τον κλάδο για να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά του. Ο μικρός Hamisi ζήτησε από τη μητέρα του ένα μικρό χρηματικό ποσό για να αγοράσει «δήθεν» κάλτσες και άλλα αντικείμενα, αλλά αντ 'αυτού χρησιμοποίησε τα χρήματα για το εισιτήριο του λεωφορείου προς τη Mererani, μια πόλη στη βόρεια Τανζανία, περίπου 70 χιλιόμετρα από την πόλη όπου ζούσε. Πίστευε ότι εκεί με πολλή δουλειά θα ξεκινούσε μια νέα ζωή και θα τα κατάφερνε. Δεν φανταζόταν, όμως, πόσο σκληρή θα ήταν η ζωή του από εκείνη την ημέρα…

Όταν έφτασε στην πόλη, μη γνωρίζοντας κανέναν, πλησίασε ένα αγόρι και ζήτησε να του δείξει το ανθρακωρυχείο. Ήταν πολύ δύσκολο γι 'αυτόν να καταφέρει να τον πάρουν στη συγκεκριμένη δουλειά, διότι ήταν πολύ μικρός και δεν είχε συγγενείς στην περιοχή, αλλά ο Hamisi δεν τα παράτησε τόσο εύκολα. Κοινωνικοποιήθηκε και έκανε φίλους, οι οποίοι τον βοήθησαν αρκετά στη νέα του ζωή.

Μετά από αρκετές μέρες περιπλάνησης στην περιοχή, προσλήφθηκε στο ανθρακωρυχείο και στην ουσία ήταν το παιδί για όλες τις δουλειές. Την επόμενη μέρα της πρόσληψής του, μαζί με ένα άλλο παιδί της ηλικίας του, μπήκαν βαθιά μέσα στο ανθρακωρυχείο για πρώτη φορά. Εκεί, ο Hamisi με τον φίλο του παρέδιδαν τα εργαλεία στους εργάτες και μάζευαν από το έδαφος τα πεταμένα μπουκάλια νερού.

Από εκείνη την ημέρα, ξεκίνησε να είναι το παιδί για όλες τις δουλειές πηγαίνοντας πέρα δώθε ολημερίς και κάνοντας τα θελήματα των εργατών. «Πρέπει καθημερινά να κατεβαίνω βαθιά μέσα στο ορυχείο με ένα σκοινί, να πηγαίνω στους εργάτες ό,τι μου έχουν ζητήσει και στη συνέχεια να επιστρέφω στην επιφάνεια», λέει ο Hamisi. «Το εσωτερικό του ορυχείου, που μπορεί να έχει βάθος 300 μέτρα, είναι εντελώς σκοτεινό και η ζέστη είναι αφόρητη. Όσοι πηγαίνουν μέσα στο ορυχείο πρέπει να φορούν έναν ειδικό φακό στα μέτωπά τους για να μπορούν να βλέπουν πού κινούνται. Το δέρμα μου γίνεται μαύρο λόγω της υγρασίας και της θερμότητας, αλλά και από τη λάσπη που υπάρχει εκεί μέσα», αναφέρει ο μικρός ανθρακωρύχος. «Σχεδόν ασφυκτιώ κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί μέσα. Νιώθω ότι δεν έχω οξυγόνο».

 Τα ανήλικα παιδιά που εργάζονται στα ορυχεία της περιοχής, όπως ο Hamisi, ονομάζονται «snake boys», γιατί περπατούν κατά μήκος των μικρών σηράγγων υπόγεια, όπως τα φίδια. Τα μικρά αυτά αγόρια, δυστυχώς, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, καθώς αναπνέουν τη σκόνη γραφίτη που βρίσκεται στα ορυχεία και εκτός αυτού δε διατρέφονται ικανοποιητικά για την ηλικία τους. Ο Hamisi συχνά δουλεύει μέχρι και 18 ώρες την ημέρα, ενώ μπορεί όλη την ημέρα να φάει μόνο ένα κουλούρι.

 Η αμοιβή των παιδιών σε αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες ξεκινά από 60 cents και μπορεί να φτάσει έως και 1,20 δολάρια την ημέρα. Μερικά παιδιά, μάλιστα, προσπαθούν εναγωνίως ψάχνοντας ανάμεσα στα χαλίκια να βρουν πολύτιμους λίθους. Κι αυτό, γιατί στην πόλη Mererani κυκλοφορεί η φήμη ότι όσοι έχουν την τύχη και βρουν κάτι τέτοιο, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο, συνήθως κερδίζουν από 24 έως και 122 δολάρια. Πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν ακούσει αυτές τις ιστορίες με τα χρήματα και τους πολύτιμους λίθους και γι’ αυτό έχουν αναζητήσει την τύχη τους στα ορυχεία. Μάταια όμως…

 Όπως και πολλά άλλα παιδάκια, έτσι και ο Hamisi μόνο απογοήτευση βιώνει δουλεύοντας κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες χωρίς να έχει καταφέρει ως τώρα να κερδίσει τίποτα σπουδαίο!