Μια μαμά συγκινεί: “Είχα τύψεις σε όλην την περίοδο της λοχείας μου"

Από τις εικόνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ήταν ο Νικόλας, ο μεγαλύτερος γιος μου, σήμερα 2 ετών και 3 μηνών, να κλαίει γοερά, εκλιπαρώντας να τον κρατήσω κοντά μου καθώς έφευγαν μαζί με την γιαγιά του, μετά το τέλος του επισκεπτηρίου από το Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο κι εγώ να μένω πίσω, με δάκρυα στα μάτια  στο δωμάτιο 410 της μαιευτικής πτέρυγας της κλινικής. Ήταν μέσα Ιουλίου 2011, η δεύτερη ημέρα μετά την γέννηση της 7μιση μηνών σήμερα μπέμπας μας κι ήδη είχα αθετήσει δύο από τις υποσχέσεις που του είχα δώσει... Ότι θα είναι πάντα η μονάκριβή μου αγάπη και ότι δεν θα τον εγκαταλείψω ποτέ!

Οι τύψεις ήταν το συναίσθημα που κυριαρχούσε μέσα μου καθ’ όλη την περίοδο της λοχείας σε καθημερινή βάση. Απλά εναλλασσόντουσαν προς δύο προσωπάκια. Τύψεις που –εκ των πραγμάτων- δεν μπορούσα να αφιερώσω στη μικρούλα την απόλυτη αφοσίωση, αλλά και ενοχές που μοίραζα την προσοχή και φροντίδα που είχε σε αποκλειστικότητα ο Νικόλας, πλέον σε δύο  κατευθύνσεις.

Μετά από δύο σχετικά δύσκολες γέννες δεν γνωρίζω τι θα πει επιλόχεια κατάθλιψη. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως η ευαισθησία μου τις πρώτες ημέρες μετά την γέννηση της μικρής με οδήγησε σε καταστάσεις που δεν περίμενα να ζήσω…. Όπως το Σαββατοκύριακο στα τέλη του περασμένου Ιουλίου που οι γονείς του συζύγου μου, του Στράτου, για να με ξεκουράσουν, μου πρότειναν να πάρουν τον Νικόλα μαζί τους  στη Χαλκιδική. Αν και έδωσα τη συγκατάθεσή μου μετά από μεγάλη πίεση και επιμονή τους, το διήμερο εκείνο ήταν εφιαλτικό. Έκλαιγα συνέχεια, νομίζοντας ότι έχω εγκαταλείψει το παιδί μου, έπαιρνα κάθε δέκα λεπτά τηλέφωνο στην πεθερά μου για να δω τι κάνει ο μικρός και τη νύχτα δεν έκλεισα μάτι από αγωνία! Ο Νικόλας φυσικά είχε απολαύσει ένα υπέροχο διήμερο, κοντά στη θάλασσα και όταν γύρισαν πίσω ήταν μες την χαρά.

Ένας μεγάλος φόβος μου ήταν επίσης πως θα δεχθεί ο Νικόλας το νέο μέλος της οικογένειας…. Είχε μάθει  να αποτελεί το επίκεντρο της ζωής και της καθημερινότητάς μας και ξαφνικά του επιβάλαμε να μοιραστεί όσα θεωρούσε κεκτημένα. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή συμπεριφερόταν στη μπέμπα λες και ήταν ένα παιχνίδι που του είχαμε κάνει δώρο, στο οποίο ήθελε να πετάει μπάλες, να του τραβάει τα χεράκια, τα ποδαράκια…. Τους πρώτους μήνες η προσοχή μου ήταν διαρκώς στραμμένη πάνω στο Νικόλα, με τον φόβο μην κάνει κάτι κακό -άθελα του- στη μικρή.

Το γεγονός ότι τα μωρά μέχρι κάποια ηλικία δεν έχουν βραχεία μνήμη θεωρώ πως μας βοήθησε στο να μην θυμάται πλέον ο Νικόλας πως κάποτε δεν είχαμε την μικρή μαζί μας. Κι αυτό το κατάλαβα όταν βλέποντας μια μέρα το video της βάπτισής του με ρώτησε γεμάτος απορία «μαμά το μπεμπουλίνι που είναι;»

Σήμερα, επτάμιση μήνες μετά τον ερχομό της μικρής τα πράγματα στο σπίτι έχουν εξομαλυνθεί. Οι τύψεις όμως δεν μπορώ να πω ότι με έχουν εγκαταλείψει πλήρως. Η αλήθεια είναι ότι η μικρή δεν απολαμβάνει όλα τα προνόμια του πρωτότοκου μωρού και καταλαβαίνω πλέον όσους λένε ότι τα δεύτερα παιδιά μεγαλώνουν μόνα τους. Ωστόσο πολλές φορές έχω αναβάλει κάποια προγραμματισμένη μου δραστηριότητα, βλέποντας τη μπέμπα να με κοιτάει με τα όμορφα, σχιστά ματάκια της και να μου απλώνει τα χεράκια την ώρα που είμαι έτοιμη να την αφήσω στη γιαγιά της. Οι εκδηλώσεις χαρά της, κουνώντας ταυτόχρονα χεράκια και ποδαράκια την ώρα που την παίρνω στην αγκαλιά μου είναι αναμφισβήτητα μεγαλύτερη απόλαυση απ’ ότι μία ώρα στο γυμναστήριο που προσπαθώ μάταια να ξεκλέψω και να διαθέσω για τον εαυτό μου.