Οι ιστορίες της Έλλης: Μια μικρή χαραμάδα στο θεραπευτικό ντιβάνι μιας ψυχολόγου

Οι ιστορίες της Έλλης

Όλα ξεκίνησαν με έναv πρωινό καφέ με τη Ζωή στο κέντρο της Αθήνας, μεταξύ προσωπικών μοιρασμάτων από τις ζωές μας, γεννήθηκε η ιδέα. Τι γίνονται όλα αυτά που 2 φίλες συζητούν, από τις ζωές τους, τις εμπειρίες τους ? τι γίνονται όλα αυτά που εγώ ως ψυχολόγος αποκομίζω από τους θεραπευόμενούς μου ?Μπαίνουν απλά στο συρτάρι ?και πώς μπορεί μια ιστορία θεραπευτική να ειπωθεί και να βοηθηθεί κάποιος που τη διαβάζει, χωρίς να είναι άλλη μια από τα ίδια στα site τύπου πώς να γίνεται καλή μαμά, σύντροφος ,φίλη.

Έτσι δειλά δειλά γεννήθηκαν οι ιστορίες της Έλλης, οι δικές μου ιστορίες που θα μπορώ να μοιραστώ μαζί σας (φυσικά με αλλαγμένα στοιχεία γιατί υπάρχει απόρρητο), θα είναι σαν να κοιτάτε από μια μικρή χαραμάδα στο θεραπευτικό ντιβάνι- και τις σκέψεις μου.

Σας καλωσορίζω λοιπόν.

Vol 1. Θεραπευτής θεός και μάγος ή κοινός θνητός ?

Δευτέρα απόγευμα, ετοιμάζομαι για τη συνάντηση μου με την Ελπίδα (τυχαίο το όνομα).

Ανάβω το «θεραπευτικό» κερί μου- βλέπετε είναι ιεροτελεστία η στιγμή που ο κάθε άνθρωπος σου ανοίγει την ψυχή του- και βάζω το CD να παίζει τη μουσική που έχω επιλέξει για χαλάρωση.

Χτυπάει το κουδούνι και η Ελπίδα όπως πάντα στην ώρα της. Αυτό το κορίτσι νιώθω ότι ρουφάει και την τελευταία λεπτομέρεια από όσα λέμε.

Θέμα μας η σχέση της με τον άντρα της που τη δυσκολεύει γιατί είναι απότομος και όλο φωνάζει , και εκεί που συζητάμε μου δίνει τροφή για σκέψη.

Μου λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι έτσι όπως μιλάω πάντα ήρεμα θα ήθελε να είμαστε φίλες, ή να με είχε κάτι στη ζωή της, αρκεί να με είχε πάντα με αυτήν την ηρεμία μου.

Και τότε ξεπηδούν από μέσα μου χιλιάδες ερωτήσεις.

Μα καλά τι πιστεύει η θεραπευόμενή μου ότι στη ζωή μου είμαι σε nirvana? Ότι δεν φωνάζω? δεν θυμώνω? Δεν εκνευρίζομαι?

Χαμογελάω και τις σκέψεις μου τις σταματάει απότομα η Ελπίδα, με ρωτάει γιατί χαμογελώ και της εξηγώ ότι μπορεί και να μην με επέλεγε για φίλη ή για όποιον άλλον ρόλο, γιατί δεν διαφέρω από τους υπόλοιπους ανθρώπους ,έχω στιγμές ηρεμίας όπως τώρα που μιλάμε (δεν θα μπορούσα άλλωστε να είμαι διαφορετικά σε ώρα συνεδρίας) αλλά και στιγμές έντονες που θα ανεβάσω τους τόνους γιατί θύμωσα. Βλέπω στα μάτια της έκπληξη σαν να μην μπορεί να με φανταστεί έτσι, χαμογελώ και από μέσα μου λέω αχ και να με έβλεπες στο καβγαδάκι με τον άντρα μου για κάτι χαζό χτες βράδυ, μα τι καλά που ήταν γιατί απλά μετά, όταν ήρθε η συμφιλίωση γιγαντώθηκαν όλα εκείνα τα υπέροχα συναισθήματα που μας ενώνουν. (και μεταξύ μας ένα θετικό από ένα καβγαδάκι είναι η ερωτική στιγμή του ζευγαριού που εκτοξεύεται 😉

Επίλογος- ΟΙ θεραπευτές δεν είμαστε θεοί ,δεν τα κάνουμε όλα τέλεια ,δεν έχουμε πάντα την τέλεια λύση , δεν ζούμε σε ροζ συννεφάκι στην χώρα των θαυμάτων. Αγαπάμε, θυμώνουμε, φωνάζουμε κάνουμε λάθη ,δηλαδή ζούμε γιατί μόνο τότε η ζωή είναι όμορφη. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν …μόνο μαγικοί άνθρωποι

TIP ευτυχίας

Φωνάξτε, θυμώστε, εκνευριστείτε μόνο μην το κρατήσετε μέσα σας, γίνετε τοξικό και σας καίει, απλά μιλήστε .