Λουίζ Μπράουν: "Είμαι το πρώτο μωρό του σωλήνα και αυτή είναι η ιστορία μου"!

Η Λουίζ Μπράουν γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1978 με τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης και η γέννησή της προκάλεσε αμφιλεγόμενες αντιδράσεις και αίσθηση σε όλο τον κόσμο. Γιατί; Γιατί, ήταν το πρώτο παιδί του σωλήνα και τέθηκαν δύο ζητήματα: Πρώτον, το ζήτημα της δεοντολογίας της διαδικασίας και δεύτερον αναζωπυρώθηκε η ελπίδα δεκάδων άτεκνων ζευγαριών ότι κάποια μέρα θα κρατήσουν στην αγκαλιά τους το δικό τους μωρό.

 

 

«Σήμερα είναι τα 40α γενέθλιά μου. Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, θα προτιμούσα να κρατήσω αυτό το γεγονός για τον εαυτό μου. Όμως, σε όλο τον κόσμο, ο εορτασμός των γενεθλίων μου είναι και ο εορτασμός της 40ης επετείου της εξωσωματικής γονιμοποίησης – τη διαδικασία που οδήγησε στην γέννησή μου», εξομολογείται η 40χρονη Λουίζ.

Σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα, περίπου 8 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν γεννηθεί σε όλο τον κόσμο με τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης μετά την εφεύρεση της δικής της. Έκθεση στο Μουσείο Επιστημών του Λονδίνου κάνει λόγο για 6 εκατομμύρια – κανένας δεν είναι πραγματικά σίγουρος για τον ακριβή αριθμό, καθώς κάθε μέρα γεννιούνται πολλά μωρά μέσω τεχνικών υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.

 

 

Η ιστορία της Λουίζ Μπράουν

Όταν γεννήθηκα, ο Πάτρικ Στεπτόε και ο Ρόμπερτ Έντουαρντς- οι δύο άνδρες που σκέφτηκαν την τεχνική της εξωσωματικής γονιμοποίησης- είχαν προτείνει το μεσαίο μου όνομα να είναι Joy (χαρά). Πίστευαν ότι η γέννησή μου θα έφερνε χαρά σε τόσους πολλούς ανθρώπους.

Και είχαν δίκιο! Σαράντα χρόνια και εκατομμύρια μωρά μετά, όταν ένα ζευγάρι αποκτά μωρό μετά από κόπους πλημμυρίζει από χαρά!

Η εξωσωματική γονιμοποίηση, με τις πολλές μορφές της, καλλιεργεί την ελπίδα στους ανθρώπους που είναι απεγνωσμένοι και πιστεύουν ότι δε θα αποκτήσουν ποτέ παιδί. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στις δεκαετίες που έχουν περάσει, αλλά η επιθυμία για μωρό σε ένα ζευγάρι δεν έχει αλλάξει.

 

 

Η μητέρα μου, Λέσλι Μπράουν, πήγε στο γιατρό υποφέροντας από κατάθλιψη. Πονούσε από την ανικανότητά της να κάνει παιδί με τον πατέρα μου, τον Τζον.

Όταν άκουσαν γι’ αυτό το πείραμα, άρχισαν να ελπίζουν. Παρόλο που δεν είχε ξαναγίνει, ήταν κάτι στο οποίο θα μπορούσαν να στηριχτούν και ευτυχώς οδήγησε στη γέννησή μου.

 

 

Μερικά χρόνια αργότερα, το 1982, ο γιατρός τούς βοήθησε ξανά, οπότε και γεννήθηκε η  αδερφή μου, η Νάταλι. Βέβαια,  τότε η αδερφή μου ήταν το 40ό παιδί που γεννιόταν μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Την ίδια οδό ακολούθησαν κι άλλα ζευγάρια μέχρι σήμερα και χάρη στους πρωτοπόρους, ο δρόμος είναι πλέον πιο εύκολος από ποτέ.

Φυσικά, υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με τα ποσοστά επιτυχίας των διαφόρων τεχνικών. Δυστυχώς, δεν υπάρχει πάντα επιτυχία και αποτέλεσμα για όλα τα ζευγάρια. Η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι πλέον μια παγκόσμια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων και εξαρτάται από το πού ζεις και από το ποια βοήθεια διατίθεται – και με ποιο κόστος.

 

 

Κάθε μέρα πολλές γυναίκες και άνδρες ξεκινούν αυτό το ταξίδι. Πρώτα πρέπει να βρουν το θάρρος να κατανοήσουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι τους. Πρέπει να μοιραστούν τα προβλήματά τους με τους γιατρούς και τους ειδικούς. Κάποιο το κρύβουν από τους πιο κοντινούς φίλους και την οικογένειά τους.

Μπορεί να χρειαστούν κάτι απλό ή μπορεί να χρειαστούν χειρουργικές επεμβάσεις – όπως έκανε η μητέρα μου – προτού επιχειρηθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση. Αυτές τις ημέρες υπάρχουν δίαιτες, φάρμακα, ενώ χρησιμοποιούνται ακόμη και ρομποτικά και είναι δύσκολο για κάποιον που βρίσκεται στο κέντρο όλων αυτών να επικεντρωθεί στην πραγματική του επιθυμία – να είναι σε θέση να κρατήσει το δικό του μωρό στην αγκαλιά του.

Δυστυχώς, οι πρωτοπόροι, η μαμά και ο μπαμπάς μου, ο Πάτρικ Στεπτόε, ο Ρόμπερτ Έντουαρντς και -ας μην ξεχνάμε τον εκπληκτικό βοηθό- Τζιν Πάρντι, που έμεινε όλη τη νύχτα για να παρακολουθεί τα κύτταρα που έγιναν εγώ, να διαχωρίζονται σε ένα σε ένα πιατάκι Petri – έχουν πεθάνει όλοι.

Βεβαίως, η μαμά μου δε θα φανταζόταν ποτέ σε τι θα οδηγούσε η γέννησή μου.

Σαράντα χρόνια μετά, άλλοι επιστήμονες πιέζουν τα όρια, οι εμβρυολόγοι επινοούν νέες τεχνικές και τα ηθικά ζητήματα εξακολουθούν να τίθενται. Η εξωσωματική γονιμοποίηση παίζει τεράστιο ρόλο στη μεταβαλλόμενη μορφή των οικογενειών, με τα ζευγάρια ιδίου φύλου να μπορούν τώρα να γίνουν γονείς.

Έχω δει την εξωσωματική γονιμοποίηση να εξελίσσεται από εμένα σε ένα μικρό δωμάτιο στο Όλντχαμ με τη μαμά και τον μπαμπά μου, σε μια διαδικασία παγκόσμιας εμβέλειας.

Για τους άνδρες και τις γυναίκες που αποφασίζουν να κάνουν εξωσωματική γονιμοποίηση το μόνο που έχω να πω είναι: «Ποτέ μην εγκαταλείπετε την ελπίδα». Στους γιατρούς και τους εμβρυολόγους λέω: «Συνεχίστε την καλή δουλειά». Και σε όσους εμπλέκονται στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης σε κάποιο στάδιο: «Σας ευχαριστώ για όλα όσα κάνατε εκ μέρους όλων των εκατομμυρίων μωρών».

Κάποτε ήμουν η μόνη στον κόσμο. Τώρα, υπάρχουν εκατομμύρια σαν εμένα και δεν μπορεί πλέον κανείς να μας αγνοεί.