Γιατί θέλουν πάντα το ίδιο παιχνίδι την ίδια στιγμή;

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

Γιατί θέλουν πάντα το ίδιο παιχνίδι την ίδια στιγμή;

 


Aπό την δημοσιογράφο Τζίνα Γαβαλά

 

 

Είναι Πέμπτη απόγευμα, μια ιδανική μέρα για μια βόλτα στο πάρκο το απόγευμα και μετά για παιχνίδι στο σπίτι! Είμαι τόσο χαρούμενη που επιτέλους θα περάσουμε λίγη ωρα μαζί, εγώ και αυτα. Και εκεί που όλα κυλούν ήρεμα, έχουμε μόλις γυρίσει από το πάρκο και έχουμε περάσει καταπληκτικά, ξαφνικά αρχίζουν οι φωνές, οι σπρωξιές και τα κλάματα. Γυρνάω να δω ποιο ειναι το πρόβλημα και αμέσως καταλαβαινω... Μα φυσικά, μαλώνουν για ένα αυτοκινητάκι! Γύρω τους, μπορεί να υπάρχουν πάνω απο 100 αντίστοιχα αυτοκινητάκια ενώ το σπίτι μας κοσμούν κάθε τύπου αυτοκίνητα συνθέτοντας μια πίστα φόρμουλας 1 στην χειρότερη περίπτωση! Οχι, εκείνα θέλουν αυτο το ενα, το ιδιο! Βρε κοίτα γύρω πόσα έχεις να διαλέξεις... Όχι, θέλω αυτό!

Είμαι σίγουρη πως σε όλες σας έχει συμβεί αυτό ουκ ολίγες φορές! Ακόμα και μαμάδες που έχουν διαφορετικού φύλου παιδια, βρίσκονται αντιμέτωπες με καυγάδες για μια κούκλα ή αντίστοιχα έναν σούπερ ήρωα! Ο εν λόγω καυγάς δεν κάνει ούτε φυλετικές ούτε χρωματικές, ούτε σωματικές διακρίσεις! Μπορεί το αντικείμενο της διένεξης να αφορά μια αραχνούλα 3 εκατοστών!

Τι κάνουμε όμως την στιγμή της κρίσης; Μπορούμε πάντα να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας; Πρέπει να επεμβαίνουμε; Πρέπει να απομακρύνουμε το Μήλον της έριδος ή να βάλουμε κανόνες; Εχω αναρωτηθεί πολλές φορές και έχω απευθυνθεί και σε ειδικό. Απάντηση σωστή δεν υπάρχει! Το σημαντικό είναι να νιώθουν τα παιδιά ότι κινούνται μέσα σε κάποια όρια συμπεριφοράς που αρμόζουν στην οικογένεια μας αλλά την ίδια στιγμή να νιώθουν ελεύθερα να ξεδιπλώσουν την προσωπικότητα τους σε έναν καυγά και να μη νιώθουν ότι καταπιέζονται στο να εκφράσουν και να εκδηλώσουν τα συναισθήματα τους. Οποια και αν είναι αυτά. Λύπη, θυμός, αίσθημα αδικίας, απόγνωση.

Ωραία σας τα γράφω, την ίδια στιγμή που σκέφτομαι: Μα πως γίνονται όλα αυτά μαζί; Και πως γίνονται, ΕΙΔΙΚΑ την ώρα που εσύ είσαι πτώμα από τη δουλειά και για εκείνα είναι ώρα να κοιμηθούν! Δεν έχω απάντηση να σας δώσω που να μην ακούγεται αόριστη. Γιατί η μόνη απάντηση είναι να ακούσουμε τι μας λέει το ένστικτο μας για το πως το καταφέρνουμε. Δεν υπάρχει μια μόνο σωστή μέθοδος για τίποτα στη ζωή, παρα μόνο αυτη που ταιριάζει σε μας και για αυτόν τον λόγο μπορούμε να την υποστηρίξουμε με την προσωπικότητα μας και την όποια σιγουριά μας κάνει να αισθανόμαστε! Αν νιώθουμε ότι το σωστό είναι να τα αφήνουμε να το λύσουν μόνα τους, τότε σίγουρα αυτό πρέπει να κάνουμε γιατί και εκείνα από το ύφος μας θα καταλαβαίνουν ότι δε θα έρθει κάνεις να τους «σώσει» η να τους βρει λύση. Αν νιώθουμε ότι το σωστό είναι να επεμβαίνουμε λέγοντας τους ότι πρέπει να μοιραζόμαστε ή να περιμένουμε τη σειρά μας, τότε το ηχόχρωμα της φωνής μας θα τους πείσει για αυτό που τους λέμε. Αν πάλι νιώθουμε ότι το σωστό είναι να τα μαλώσουμε γιατί τέτοιες συμπεριφορές είναι απαγορευτικές και οφείλουν να το μάθουν με αυτόν τον επιβλητικό τρόπο, τότε και παλι με τον τρόπο μας θα τα πείσουμε!

Αυτό είναι κάτι που στο σύνολο του είναι πολύ διαφωτιστικό και απελευθερωτικό. Τα παιδιά είναι παιδιά και μαζί τους θα βιώνουμε καταστάσεις κάθε μερα που δεν θα χωρούσαν σε κανένα βιβλίο αν προσπαθούσαμε να τις καταγράψουμε. Είτε πρόκειται για έναν καυγά για το ίδιο παιχνίδι που θα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σαν τη μέρα της Μαρμότας είτε για το πιο σοβαρό θέμα που θα παρουσιαστεί στη ζωή τους, οφείλουμε να βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί σοβαρά και να τηρούμε ενα σταθερό μοτίβο συμπεριφοράς που να τους δίνει την αίσθηση της ασφάλειας.
Γιατι μπορεί μετά από τον καυγά για ένα αυτοκινητάκι η ισορροπία να επανέρχεται γρήγορα, τόσο που να απορείς πως γίνεται πριν απο τρία λεπτά να πλακώνονται και τώρα να γελάνε, όμως στα πιο σοβαρά θέματα αυτό δε θα γίνεται. Και εκεί, η φωνή σου και το τι αυτή τους προκαλεί θα πρέπει να ηχεί στα αυτιά τους πάντα και να φαντάζει ως ο δρόμος που θα τα οδηγεί, θα τα προστατεύει κ θα τα εμποδίζει από τυχόν ανεπανόρθωτα λάθη.

tags:






tags: