"Γεννήσαμε στο σπίτι μετά από καισαρική"

"Την Τριτη (40+6) ηρθε η μαια μας σπιτι να μας δει.Την προηγουμενη μερα ειχαμε παει στο ιατρειο της γιατρου , καναμε βελονισμο και μοξα και ειδαμε τον μπεμπη. Ολα πολυ καλα, συσπασεις πολυ αραιες, μικρες και ακανονιστες. Ομπεμπης χαμηλα ,χωρις να εχει ομως εμπεδωθει και ο τραχηλος ειχε εξαλειφθεί.

Περπατουσαμε ολη  μερα και ενδιαμεσα βελονισμο.. οταν ειχα συσπαση σταματουσαμε , κρατιομουν πανω της και εκανα αναπνοες.Ολη μερα ειχε εναν υπεροχο ηλιο. Ενιωθα πως ολη η φυση μου στελνει σημαδια οτι ειναι με το μερος μου. Δεν υπηρχε πονος ,μονο σφηξιμο στη μητρα και αναπνοη για να πηγαινουμε με το ρυθμο της. Το βραδυ πριν φυγει ειχα διαστολη 4 και ακομα δεν ειχα νιωσει τιποτα!

Κατα τις 10 ξαναπηγα μια ωρα περπατημα με το Γιαννη .Του εδειξα τις αμυγδαλιες που ειχαν ανθισει ολες την πρηγουμενη μερα -στη γειτονια μας τουλαχιστον- και του ειπα αυτο περιμενε ο γιος μας για να το αποφασισει! 🙂 Βαλαμε λιγα κλαδια στο τραπεζι.Πιο νωρις ειχα δωσει την Ιριδα στους δικους μου για πρωτη φορα 🙁 ειχα πολυ αγχος πως θα τα παει...τελικα  πεσαμε για υπνο κατακουρασμενοι.

2:33 πεταχτηκα απο τον πονο. Ειδα στο μπανιο λιγο αιμα και ξυπνησα το Γιαννη γελωντας ''ξεκιναμε: 🙂 ''  Αναψαμε παντου κερακια , βαλαμε μουσικη (το soundtrack του orgasmic birth) και κολλησαμε στους τοιχους τις εικονες που ειχα ετοιμασει.

Οι συσπασεις προχωρουσαν αργα και ολο και πιο εντονα (ποσο σοφα ειναι κανονισμενα ολα..!) Μετα απο μια ωρα ηρθε και η Μαρια κι αρχισαμε το βελονισμο ξανα. Σε καθε συσπαση καθομουν στα τεσσερα ,αφηνα το βαρος μου και με κρατουσε ειτε ο ενας ,ειτε ο αλλος ενω εκανα αναπνοες. Πλεον δεν υπηρχε χρονος..πηγαιναμε σε  ολα τα δωματια ..πανω ..κατω..

Καποια στιγμη ηρθε η Ιζαμπελ. Δεν μου αρεσε που προστεθηκε νεο προσωπο στο χωρο (πως γενανε στα νσοκομεια Θεε μου!!?) αλλα μολις ηρθε κοντα μου εγινε αμεσως ενα με 'την ομαδα μου'.

Με χαιδευαν ,μου μιλουσαν ,με κρατουσαν ,ανεπνεαν μαζι μου..Πρεπει να ειπα οτι δεν αντεχω αλλο καποια στιγμη, αλλα οταν δεν απαντησε κανεις ,καταλαβα οτι εχουμε πολυ ακομα.. Βεβαια δεν ηξερα ποσο πολυ αντεχω ακομα!!!

Αναμεσα στις συσπασεις χανομουν, εφευγα, κοιμομουν , ονειρευομουν..δεν ημουν εκει παντως. και ξανα .. αναπνοες, φωνες -Λεμπουαγιε- και επαφη με το μωρο μου να μη φοβαται. Η φωνη και η ζεστασια της Ελενης -που ειχαμε κανει την προετοιμασια- ειχε γινει ενα με το περιβαλλον κι εμενα. Ο Γιαννης με επιανε , αφηνομουν ενω γονατιζα και με κρατουσε την υπολοιπη στον αερα.

Καποια στιγμη μπηκαμε στην μπανιερα. Εγω στα τεσσερα κι ο Γιαννης καθιστος μπροστα μου να με κραταει . Η Ιζαμπελ και η Μαριαμου εριχναν ζεστο νερο στην πλατη, ηταν τελειο και ανακουφιστικο. Οταν ομως γεμισε η μπανιερα δε μαρεσε η αισθηση της ανωσης και βγηκα.

Καποια αλλη  στιγμη ανεβοκατεβαιναμε τη σκαλα δυο-δυο τα σκαλια. Καθετι που θελαμε να κανουμε , διαφορετικο,  επρεπε να περιμενουμε να περασει μια  συσπαση για να μη μας 'βρει στο δρομο'. Στη σκαλα προλαβαινα να ανεβω η να κατεβω 3 διπλα σκαλια κι ερχοταν παλι το κυμα. Εκει στη μεση γονατιζα ,καποιος μου εβαζε ενα μαξιλαρι σενα σκαλι για το κεφαλι, καποιος αλλος μια κουνερτα σενα αλλο για τα γονατα, καποιος με αγγιζε.

Καποια αλλη στιγμη θυμαμαι βρεγμενες ζεστες πετσετες στην κοιλια και την πλατη.
Πρεπει να ηταν πρωι οταν πηγαμε στο δωματιο μας και ξαπλωσα στο κρεβατι στο πλαι. Μου  φανηκε οτι περασαμε ετσι εναν χρονο και απειρες συσπασεις. Ενδιαμεσα εφευγα τελειως πια..δεν ηταν υπνος , δεν ηταν ονειρο, δεν ξερω τι ηταν. Ο πονος ηταν  τοσο εντονος που δεν εκανα τιποτα πια, δεν αντιδρουσα καν. Θυμαμαι τα ματια της Μαριας , του Γιαννη  και την Ιζαμπελ να ου κανει ρεφλεξολογια, ηταν λυτρωτικα υπεροχο εκεινη τη στιγμη αυτο και ευτυχως για μενα δε σταματησε ουτε στιγμη! -δεν ξερω τι γνωμη θα ειχαν τα χερακια της 🙂 - Πρεπει ταυτοχρονα να εκαναν  και βελονισμο γιατι ενιωθα ενδιαμεσα κατι τσιμπηματακια. Παντα κρατουσα το χερι καποιου..  Ενιωθα οτι αυτες οι 'λεπτομερειες' -μονο λεπτομερειες δεν ειναι!!!- ηταν που με κρατουσαν. Ειχα τρεις αγγελους μαζι μου ,που εκαναν ο,τι ακριβως ηθελα χωρις να το ζητησω, χωρις καν να ξερω οτι αυτο ειναι που θελω εκεινη τη στιγμη..

Νομιζω πως ολοι ηταν εξουθενωμενοι. Η Ιζαμπελ απο δυο  απανωτους τοκετους ,  η Μαρια μετα απο ολοημερο περπατημα μαζι μου και λιγες ωρες υπνο και ο Γιαννης μια απτα ιδια , ετοιμος να του πεσουν τα χερια απο το σηκωμα. Του ειπαν να ξαπλωσει διπλα μου και πρεπει να κοιμηθηκε για 5 λεπτα.

Με εβαλαν στα τεσσερα πανω στο κρεβατι. Μεχρι εκεινη τη στιγμη δεν ειχα ζησει τιποτα.. οι συσπασεις ηταν εξωπραγματικες  και ημουν σιγουρη οτι οι φωνες μου ακουγονταν σε ολο το συμπαν! Αργοτερα μου ειπε ο Γιαννης οτι δεν ηταν καν δυνατες αλλα ηταν απο μεσα μου σαν βραχναδα. Εβλεπα  μπροστα μου το λιονταρι -του Μισελ Ονταν- κι ενιωθα οτι ειμαστε ενα. Δεν με κρατουσε τιποτα , κρατουσα τα καγκελα του κρεβατιου και κουνιομουν μπρος πισω. Το βλεμμα μου ειχε περαει χιλιες πυλες και κατεληγε καπου αλλου, δεν ξερω που.. Ειχε μια απιστευτη καταιγιδα και καθε βροντη τη διαδεχοταν μια συσπαση. Ακομα ενιωθα ολη τη φυση με το μερος μου οπως κι οταν ειχαμε ξεκινησει! -παιχνιδια του  μυαλου αραγε? ποιος ξερει..-

Ακουσα ενα 'παφ!' και ενιωσα μια ζεστη εκρηξη και πλημμυρα, σπασανε και τα νερα! Εβλεπαν τα μαλλια, εκει ενιωσα πρωτη φορα την αισθηση  να θελω να σπρωξω, ενιωθα οτι τα κανω ολα σωστα αλλα μου ελεγαν οτι σφιγγομαι αντι να αφηνομαι 🙁 δεν μπορουσα να ελεγξω το σωμα μου να μην το κανει. Κι ενω η μητρα μου εσπρωχνε το μωρο εξω , εγω το κρατουσα μεσα -γιαυτο πονουσα τοσο- θυμαμαι την τελεια αισθηση της καυτης  κομπρεσας στο περινεο..!! 🙂

Ηρθε η στιγμη που ενιωσα , πιστεψα οτι δεν θα τα καταφερω. Δεν με ενοιαζε , δεν στεναχωρηθηκα , ειπα στον εαυτο μου απλα οτι εκανα τα παντα και δεν μπορω αλλο.  Ας πεθανω ,ας πεθανουμε.. -ειναι το σημειο που μου ειχε πει η Κατερινα (hvbac)  και η Ειρηνη (hb) οτι αν φτασεις σημαινει  οτι γενας- κατι πρεπει να τους ειπα και ακουσα την Ιζαμπελ να  λεει "δε γινεται Μιρελλα μου.. γενας!!"

Μου ειπαν να παμε στο μπανιο και μου φανηκε αδιανοητο! Μολις σηκωθηκα ειπα μεσα μου 'τωρα θα γενησω, αυτο ηταν'. Το  ειχα αποφασισει. Απο  το δωματιο ως το μπανιο φανηκε ολη η προετοιμασια που ειχαμε κανει τοσους μηνες με την Ιζαμπελ. Αυτο το 'απλο' "γενναω ευκολα  ενα υγιες μωρο" που  ειχαμε βγαλει απο μεσα μου και ειχα γραψει στον καθρεφτη  του μπανιου και στο παραθυρο του δωματιου 🙂

Καθησα στη λεκανη και ο Γιαννης γονατιστος μπροστα μου -τι θα εκανα χωρις εκεινον!!- Δεν τους ειπα τιποτα .. εβαλα το ενα χερι γυρω απτο λαιμο του και το αλλο απο κατω μου κι εκανα αυτο που ειχα αποφασισει..εβγαλα το μισο κεφαλακι. Δεν υπηρχε καθολου πονος πια. Εκανα οτι επρεπε με  το χερι μου  για να μη σκιστω και με το σωμα μου για να βοηθησω το μωρο ,σαν να ηξερα απο παντα! "Ιζαμπεεεεεεελ εβγαλα το κεφαλι!" Ενιωσα οτι ολοι πανικοβληθηκαν -φανταζομαι για να μη γεννησω στη λεκανη!χαχαχα!- και το ευχαριστηθηκα -χεχεχ!- Εβαλε το χερι της να δει και της το τραβηξα,ηθελα να βγαλω ολο το κεφαλι και να το κανω μονη μου. Παρολο που δεν κοιτουσα , εβλεπα τα παντα μπροστα μου. Δε με αφησαν ομως.. ο Γιαννης επεσε πισω και με τραβηξε πανω του. Εσπρωξα αλλη μια για να βγει το υπολοιπο κεφαλακι και μου ειπε να σπρωξω παλι για το σωμα. Μπερδευτηκα για μια στιγμη γιατι δεν ενιωθα τιποτα αλλα το εκανα τελικα 🙂

Αργοτερα μου ειπε ο Γιαννης οτι ειχε πεσει πανω στο καλοριφερ και καιγοταν ενω παραλληλα του δαγκωνα το χερι, αλλα δεν κουνιοταν για να μην 'ενοχλησει'!! 🙂 🙂

Δεν τον ακουγα και ρωτουσα γιατι δεν κλαιει.. "μα  δεν εχει  λογο κλαψει, ειναι μια  χαρα!!" 🙂 Οπως ημουν στα τεσσερα τον εβαλε στο πατωμα μπροστα  μου τυλιγμενο σε μια πετσετα. Αποι εκεινη τη στιγμη και για αρκετη ωρα ημουν απλα θεατης. Δεν αισθανομουν τιποτα, μονο εβλεπα. Τις εκρασεις του Γιαννη ,το μωρο ,την Ιζαμπελ ,τη Μαρια.. Το μονο που ενιωθα -για πρωτη φορα- ηταν φοβος.. αν βγει ολοκληρος ο πλακουντας, αν ανοιξε η καισαρικη, αν ειναι ενταξει το μωρο.. χιλια δυο σεναρια. Τους ενιωθα ολους τσαντισμενους που δεν ειχα κανενα συναισθημα.. μα τι αλλο ηθελαν να κανω!

Γενηθηκε και ο πλακουντας, σε χρονο μηδεν ειχαν καθαρισει τα παντα κι εμεινα μονη μου με το μωρο. Ξαφνικα πηρα μια ανασα σαν αυτη που παιρνουν στις ταινιες αυτοι που εχουν πνιγει κι επανερχονται.. κι εβαλα τα κλαματα. Ηταν σαν να γενησα μολις εκεινη τη στιγμη, σαν να ειχα πατησει παυση στο χρονο απο τη στιγμη που βγηκε απο  μεσα μου και να την ξαναπατησα παλι τωρα..

Δεν εκανα κανενα ραμμα δεν χρειαστηκα καμια 'βοηθεια' σε κατι. Δυο μερες μετα με ειδε η Ιζαμπελ και μου ειπε 'έισαι σαν να μην εχεις γενησει' 🙂

Η Ιριδα ηταν τελεια.. κοιμηθηκε στους παππουδες ολο το βραδυ   , ξυπνησε εφαγε ..υπεροχη! Σαν να το ηξερε.. απο την Τεταρτη εχει γινει  με ολη τη σημασια της λεξης 'μεγαλη' αδερφη. 🙂 🙂 🙂

Δεν θελω να μπω στη διαδικασια να συγκρινω τους τοκετους μου ,νιωθω πως συγκρινω τα παιδια μου και δε μαρεσει. Εχω ζησει τα δυο ακρα , μια προγραμματισμενη -αναιτια- καισαρικη κι εναν φυσικο μη παρεμβατικο τοκετο. Μου κανει τρομερη εντυπωση πως αντιδραει το σωμα ,η ψυχη και το μυαλο μας αλλα και το μωρο στην ανθρωπινη βια του χειρουργειου και πως στην πραγματικη φυσικη διαδικασια του τοκετου..

Θεωρω τις γυναικες που βιωνουν φυσιολογικο τοκετο σε νοσοκομειο ηρωιδες. Δεν νομιζω να τα καταφερνα.. η παραμικρη ενοχληση μου χαλουσε την ηρεμια μου και με αποδιοργανωνε.. υπηρξαν στιγμες που δεν αφηνα ουτε το Γιαννη να με ακουμπαει!!
Αν ομως ημουν σε νοσοκομειο θα ειχα ζητησει οχι μονο επισκληριδιο..αλλα κι ολα τα παυσιπονα του κοσμου!! Χαιρομαι που δεν το εκανα κι ετσι εμεινα σε επαφη με το μωρο μου ολη την ωρα ..  δεν τον αφησα στιγμη να ποναει μονος του.. τα ζησαμε ολα μαζι.

-ξεχασα τα βασικα! προσθετω λοιπον! γεννηθηκε περιπου 3700 και 53.5 ποντους.  Δεν ξερουμε το βαρος του γιατι δεν τον ζυγισαμε  για αρκετες ωρες . Επισης δεν εκανε ενεση βιταμινης Κ ,δεν του βαλαμε κολλυριο στα ματακια, δεν εκανε μπανιο μεχρι την επομενη μερα και φυσικα  δεν αποχωριστηκε τη μαμα του ουτε  στιγμη! 4 ημερων καναμε το πρωτο μας περιπατο εξω! 🙂 -

http://gunaikakaimama.blogspot.gr