"Κοιμάμαι αγκαλιά με τις τύψεις μου κάθε βράδυ"

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Εκεί που η λέξη τύψεις συναντάει τον άνθρωπο, κάπου εκεί ανακαλύπτεται το συνώνυμό της. Και ποιο είναι αυτό; Η λέξη μαμά. Κανονικά, αυτές οι δύο λέξεις θα έπρεπε να πηγαίνουν μαζί, χέρι - χέρι σε κάθε λεξικό, σε κάθε κείμενο, σε κάθε ψυχολογική ανάλυση και σε κάθε συζήτηση μεταξύ των μαμάδων!
Για μένα μάλιστα, η λέξη τύψεις ακολουθεί την ύπαρξή μου πολύ πριν έρθουν στον κόσμο τα παιδιά μου. Δεν ξέρω τι είδους συμπλέγματα ακολουθούν αυτό το συναίσθημα. Ξέρω όμως πως έγινε ακόμα πιο βασανιστικό από την στιγμή που έγινα μαμά.
Εγώ φταίω που δεν κοιμάται. Εγώ φταίω που είναι νευρικός. Εγώ φταίω που έχει κολικούς. Μήπως δεν πρέπει να σηκώνω το τηλέφωνο όταν είναι μπροστά γιατί νιώθουν παραμελημένα; Μήπως έπρεπε να πάρω μια άδεια άνευ αποδοχών και να κάτσω λίγα χρόνια να τους μεγαλώσω , αντί να επιστρέψω στη δουλειά; Μήπως δεν έπρεπε να τους βάλω να δουν τηλεόραση; Μήπως δεν διαχειρίζομαι σωστά τους καυγάδες τους; Μήπως μήπως...

Νομίζω ότι αυτά και άλλα τόσα ασήμαντα αλλά και σημαντικά ερωτήματα δεσπόζουν στις σκέψεις κάθε μαμάς. Και μπορεί αυτό που πρέπει να πω να είναι ότι δεν φταίμε εμείς για όλα και άρα δεν πρέπει να έχουμε τύψεις. Ωστόσο δυστυχώς δεν θα το πω γιατί όντως φταίμε. Το τι είναι τα παιδιά μας, τι συμπεριφορές εκδηλώνουν, τι τα πονάει και τι τα φοβίζει είναι καθαρά δική μας ευθύνη. Εκείνα δεν φταίνε σίγουρα και αυτό δεν τίθεται αμφισβήτησης. Βέβαια, και εμείς που φταίμε, δεν φταίμε που φταίμε! Οτι και να κάνουμε, ότι χειρισμούς και να επιλέξουμε, και πάντα ήρεμες να είμαστε, πάντα κάτι θα πάει λάθος, πάντα κάτι θα πληγώσει το παιδί και πάντα εμείς θα κατηγορηθούμε στο τέλος της ημέρας! Εμένα ο μεγάλος μου γιος, μόλις 4 χρονών, έχει ήδη αγαπημένη ατάκα: «Μαμά, εσύ φταις για όλα!». Πραγματικά, μου το λέει επιλεξεί όταν δεν έχει άλλο ζεστό νερό γιατί έχει κλείσει βάρδια στο μπάνιο, όταν σκουντουφλάει στο ασανσέρ, όταν ο αδερφός του τον ξεμπροστιάζει ότι «όχι, δεν είσαι ο Τζέικ ο πειρατής, είσαι ο Γιάννης!». Πάντα εγώ φταίω. Και όσο αστείο και αν είναι, στο βάθος επιμένω ότι είναι στη βάση του αληθινό! Οτι είμαι και εγώ και όλοι, καλό ή κακό, βασίζεται πολύ στο τι ζήσαμε ως παιδιά. Πόση αγάπη πήραμε, πόσες ανασφάλειες μας φορτώθηκαν. Οι γονείς μας ευθύνονται. Αλλά δεν φταίνε. Γιατί, ευτυχώς δεν μπορεί κανείς στον κόσμο να τα κάνει πάντα όλα τέλεια, κανείς δεν μπορεί να έχει έναν και μόνο ρόλο σε αυτή τη ζωή και κανείς επίσης άνθρωπος δεν μπορεί να μεγαλώσει χωρίς ελαττώματα στον χαρακτήρα του.

Κάπου λοιπόν ανάμεσα σε αυτές τις εξηγήσεις, νιώθω ότι περιλαμβάνονται και όλες οι απαντήσεις. Ναι μπορεί να φταίω για όλα. Πολλά θα μπορούσα να τα έχω χειριστεί διαφορετικά. Για κάτι όμως είμαι περήφανη και ξέρω πως όσες μανούλες διαβάζετε αυτές τις γραμμές συμπάσχετε μαζί μου. Ότι μα ότι κάνω έχουν σαν γνώμονα την δική τους ευτυχία. Δεν είμαι τέλεια αλλά οι προθέσεις μου απαγορεύεται να αμφισβητηθούν. Και όσο τέλεια δεν είμαι για αποφάσεις που αφορούν εμένα, άλλο τόσο τέλεια δεν είμαι για αποφάσεις που αφορούν εκείνους.

Για αυτό και μια ζωή θα βασανίζομαι για το ότι φταίω. Μια ζωή όμως μαζί με τις τύψεις μου, θα παίρνω μαζί μου στο μαξιλάρι μου κάθε βράδυ ότι προσπαθώ αληθινά, ότι αναλαμβάνω την ευθύνη πάντα, ότι ζητάω συγνώμη ώστε να αποτελέσω πρότυπο για δύο μικρά αντράκια που την περηφάνια τους δεν θέλω να την εξαντλούν στην ψευδαίσθηση ότι έχουν πάντα δίκιο...
Θα ξέρω επίσης ότι όποια απόφαση και να πάρω και ότι και να κάνω, πάντα θα υπάρχει μια συνέπεια, καλή ή κακή. Ακριβώς όπως το φαινόμενο της πεταλούδας. Και για αυτόν τον λόγο, και το ακριβώς αντίθετο να έκανα κάθε φορά, θα μπορούσε αντίστοιχα να αποτελέσει λόγο για σύνδρομα που θα έχουν τα παιδιά μου στο μέλλον. Απλά, διαφορετικά σύνδρομα.

Για αυτό, επιλέγω να αγαπώ εμένα και τις καλές μου προθέσεις. Να μην επαναπαύομαι ποτέ. Να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, την λογική αλλά και το συναίσθημα μου και να είμαι σίγουρη ότι με αυτούς τους γνώμονες, όσα λάθη και αν κάνω, στο μέτρο που μου αναλογεί ο χαρακτήρας των παιδιών μου, εκείνοι θα είναι πάντα η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού τους. Και αυτή η εκδοχή είναι και θα είναι πάντα υπέροχη. Γιατί θα ξεχειλίζει αγάπη. Και αν έχεις αγάπη μέσα σου, δεν έχεις να φοβάσαι απολύτως τίποτα σε αυτή τη ζωή.