"Πήγαινα στη δουλειά και έκλαιγα που τα άφηνα..."

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μέρα που έφυγα από το σπίτι για να γυρίσω στη δουλειά.

Ήταν ο Γιάννης 5 μηνών και είχε πια έρθει η ώρα να επιστρέψω. Δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι. 5 μήνες ήταν ο κολλητούλης μου. Όλη μέρα αγκαλιά, όπου πήγαινα ήταν μαζί μου, ότι χρειαζόταν το έκανα εγώ.

Όταν λοιπόν πλησίαζαν οι μέρες, σκέφτηκα να αρχίσω να φεύγω για λίγο, να πάω για έναν καφέ, να πάω γυμναστήριο, να πάω στο σουπερμάρκετ μόνη μου, ώστε να μην φύγω μια μέρα ξαφνικά, λείψω πολλές ώρες και εκείνος φρικάρει. Το έκανα βέβαια πιο πολύ σε ώρες που κοιμόταν αλλά φρόντιζα όταν ξυπνούσε να μην είμαι εκεί, ώστε να συνηθίσει όσο γινόταν την εικόνα της απουσίας μου. Ευτυχώς είχα μια καταπληκτική κοπέλα για βοήθεια στο σπίτι με την οποία περνούσε καλά και για αυτό και εγώ ένιωθα ασφαλής. Οι παππούδες δουλεύουν, ο μπαμπάς του ήταν συνέχεια στο εξωτερικό οπότε η κοπέλα ήταν η μόνη μου επιλογή.

Ο Γιάννης όμως, όπως όλα τα παιδιά, έχουν ένστικτο που σκοτώνει. Όταν έφευγα λοιπόν, ήξερε από το ύφος μου ότι δεν θα αργήσω, ότι νιώθω καλά με αυτό που κάνω, ότι δεν στενοχωριέμαι που θα είναι για λίγο μόνος του. Οπότε ήταν όλα καλά. Όταν όμως ήρθε εκείνη η άτιμη Δευτέρα, όπου το μεγαλύτερο πρόβλημα το είχα εγώ που τον αποχωριζόμουν, το κλίμα ήταν βαρύ. Όσο και αν προσπάθησα να το παίξω χαλαρή δεν τα κατάφερα. Το παιδί ένιωθε ότι η μαμά δεν είναι χαρούμενη με αυτό που κάνει.
Τι κι αν του είπα ότι η μαμά τον αγαπάει και θα έρθει γρήγορα, τι και αν οι αγκαλιές που του έδωσα είχαν όλη την τρυφερότητα του κόσμου, εκείνος με το που πήγαινα να τον δώσω στην κοπέλα τσίριζε και κούναγε τα χεράκια του προς το μέρος μου με τα δάκρυα να τρέχουν στα μαγουλά του και εμένα να τρέμω από τη στενοχώρια μου. Μια ώρα παραπάνω έκατσα για να τον ηρεμήσω. Κάθε φορά που πήγαινα να τον δώσω στην κοπέλα η σκηνή επαναλαμβανόταν.

Κάποια στιγμή έσφιξα τα δόντια και το έκανα γιατί η άλλη επιλογή ήταν να πάρω στην δουλειά μου και να πω ότι δεν θα επιστρέψω ποτέ. Κάτι που ήθελα σαν τρελή για να λέμε την αλήθεια... Τα κλάματά του ηχούν ακόμα και σήμερα στα αυτιά μου. Σαν ηχώ τον ένιωθα τον ήχο καθώς έμπαινα στο αυτοκίνητο, καθώς έβαζα μπροστά τη μηχανή με τρεμάμενα πόδια και καθώς ένιωθα τους λυγμούς και τα δάκρυα μου να καίνε το πρόσωπό μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και για πολύ καιρό, θυμάμαι να τρέχω σαν τρελή με το που τελείωνα τη δουλειά μου, να μην σταματάω ούτε για λίγες κουβέντες με τους συναδέλφους μου στον δρόμο, προκειμένου να γυρίσω πέντε λεπτά νωρίτερα στο σπίτι. Και όταν γυρνούσα φωτιζόταν το πρόσωπό μου με το που τον αντίκρυζα. Και εκείνου το ίδιο.

Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο συναίσθημα στον κόσμο νομίζω.

Μετά το δεύτερο παιδί, έπρεπε να γυρίσω πίσω στους τρεις μήνες αυτή τη φορά. Ο Γιώργος όμως ήταν πιο ευπροσάρμοστος αφού τον είχα αφήσει αρκετές φορές με την κοπέλα ανάμεσα στα γεύματά του προκειμένου να πάω βόλτα με τον Γιάννη στο πάρκο ώστε και εκείνος να δεχτεί πιο ομαλά τη νέα πραγματικότητα. Οπότε δεν είχε τόσο μεγάλο θέμα αποχωρισμού στην αρχή. Πιο πολύ έκλαιγε όταν επέστρεφα, σαν παράπονο που δεν μπορούσε να εκφράσει διαφορετικά. Μεγαλώνοντας βέβαια, άρχισε και εκείνος να συνειδητοποιεί ότι η μαμά του φεύγει και τον αφήνει. Και εκεί άρχισε να κλαίει μαζί με τον αδερφό του σε χορωδία. Ειδικά μετά από Χριστούγεννα ή Πάσχα που ήμουν λίγες μέρες μαζί τους όλη μέρα, πάθαιναν τρελό πανικό. «Μαμά σε χρειάζομαι», έλεγε ο μεγάλος. «Θα έρθω όσο πιο γρήγορα μπορώ» του απαντούσα. «Όλο έτσι λες και μετά λείπεις όλη μέρα». Νομίζω ότι μου κόπηκε η αναπνοή όταν το άκουσα. Δεν ήξερα τι να πω. Κλείστηκα στο μπάνιο και έκλαψα κανένα πεντάλεπτο.

Έτυχε τότε να μου συστήσει μια φίλη μου το βιβλίο «Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών». Αξέχαστο και καθοριστικό. Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Κάπου εκεί, κατάλαβα για άλλη μια φορά πόση μεγάλη σημασία έχει το να νιώθουν τα παιδιά σιγουριά. Και για τη σιγουριά τους, υπεύθυνη είσαι εσύ. Αν εσύ δεν τους κάνεις να καταλάβουν ότι το να πηγαίνεις στη δουλειά σε κάνει και σένα να αισθάνεσαι όμορφα, και ότι εκείνα δεν θα πάθουν τίποτα, πώς να το καταλάβουν από μόνα τους; Αισθάνεσαι όμορφα γιατί βγάζεις κάποια χρήματα που τα έχει ανάγκη η οικογένειά σας; Αισθάνεσαι όμορφα γιατί είσαι δημιουργική; Αισθάνεσαι όμορφα γιατί δεν θα είναι εύκολο να γυρίσεις σε οποιαδήποτε δουλειά μετά από κάποια χρόνια; Αισθάνεσαι όμορφα γιατί όταν επιστρέφεις δίνεις το 100% του χρόνου σου σε αυτά και έτσι περνάτε ποιοτικές στιγμές μαζί; Για όποιον λόγο και αν αισθάνεσαι όμορφα, αισθάνεσαι. Γιατί να μην το μεταδώσεις αυτό στα παιδιά σου; Ξέρω μαμάδες που μένουν σπίτι με τα παιδιά και μου έλεγαν «σε ζηλεύω που δουλεύεις, όσο και να τα αγαπάω, τρελαίνομαι όλη μέρα μαζί τους!». Ξέρω εμένα που έλεγα «μακάρι να μπορούσα να κάτσω και εγώ μαζί τους». Ξέρω όμως και μαμάδες που νιώθουν καλά με αυτό που κάνουν. Και έτσι πρέπει. Γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ πιο πολλά από όσα τους λέμε. Νιώθουν. Και αν εμείς είμαστε σε σύγχυση, πώς να μην συγχύζονται και εκείνα;

Ναι, δουλεύω για όποιον λόγο και αν το επιλέγω. Ξέρω ότι τα παιδιά μου θα ήταν λίγο πιο ευτυχισμένα αν ήταν συνέχεια μαζί μου ή αν ήμουν εύκαιρη να τους πηγαίνω ατέλειωτες βόλτες, να τρώμε μαζί, να παίζουμε σε όλο το σπίτι. Όμως ξέρω ότι επιστρέφω με τέτοια λαχτάρα για να τους δω που αυτή η εικόνα είμαι σίγουρη ότι θα τους μείνει χαραγμένη βαθειά μέσα τους για πάντα. Ξέρω ότι μπορώ να τους αγοράσω έστω κάτι παραπάνω ή να τους πάω στο Ζωολογικό Πάρκο. Ξέρω ότι μετά από κάποια χρόνια που αυτά θα λείπουν πολλές ώρες στο σχολείο, που τα Σαββατοκύριακα δεν θα τα περνάμε συνέχεια μαζί γιατί θα έχουν και τους φίλους τους, που θα έχω μεγαλώσει περισσότερο, θα νιώθω όμορφα που μπορώ και εγώ να έχω διεξόδους και δεν θα τους είμαι βάρος.

Σέβομαι και ζηλεύω πολύ τις γυναίκες που είναι όλη μέρα με τα παιδιά. Που είναι full time moms. Ξέρω ότι και εκείνες θα μεγαλώσουν γεμάτες, με λιγότερες τύψεις και ατέλειωτες εικόνες. Εγώ όμως που δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, οφείλω να αγαπήσω τις πτυχές της πραγματικότητας μου. Και να στηρίξω την επιλογή μου.Δεν θα άντεχα να ζήσω με τον εαυτό μου αν ποτέ απλά σκεφτόμουν – όχι να το ξεστομίσω – ότι εξαιτίας τους άφησα την δουλειά μου. Ότι χαράμισα τα πάντα για εκείνα και τώρα δεν μου δίνουν σημασία. Είναι ότι χειρότερο για την ψυχή όλων. Τα παιδιά δεν σου ζητάνε τίποτα. Εσύ τα φέρνεις στον κόσμο και είναι σίγουρο ότι αν ποτέ τους ζητήσεις την ευθύνη, θα σου πουν «ας μην το έκανες». Και θα έχουν απόλυτο δίκιο.

Το μόνο που πιστεύω ότι πρέπει λοιπόν, είναι να είναι συνειδητή η όποια επιλογή μας και να την κάνουμε για εμάς και όχι για τους άλλους. Να την κάνουμε γιατί εμείς νιώθουμε καλά με αυτό που επιλέγουμε και γιατί ξέρουμε πως ότι και να γίνει στη ζωή έτσι θα το βλέπουμε πάντα. Οφείλουμε να στηρίζουμε τις επιλογές μας. Και να μην φορτώσουμε ποτέ την ευθύνη στα παιδιά μας.