6 φράσεις που δεν πρέπει ποτέ να πείτε στο παιδί σας!
Δημοσιεύθηκε στις
Από τη Μαρία Ροδίτη
Κάθε οικογένεια και κάθε γονιός επιλέγει τον τρόπο με τον οποίο θα μεγαλώσει τα παιδιά του. Ορισμένοι γονείς σε διάφορες περιστάσεις της καθημερινότητας αντιδρούν, λέγοντας στα παιδιά τους πράγματα που δε θα έπρεπε. Κάποιες από αυτές τις φράσεις περνούν απαρατήρητες στα παιδιά, άλλες όμως μπορεί να τους δημιουργήσουν συναισθηματική αστάθεια. Εδώ, σας επισημαίνουμε μερικές από τις «απαγορευτικές» φράσεις, τις οποίες θα πρέπει να σκεφτείτε καλά πριν τις εκστομίσετε.
«Είσαι κακό παιδί»
Σε ορισμένες κακές στιγμές- που πάντα υπάρχουν μέσα σε μια οικογένεια-, μπορεί να αισθανθείτε ότι το παιδί σας κλίνει προς κακές συμπεριφορές. Πάνω στο θυμό σας, η επιθυμία να το ρωτήσετε γιατί φέρεται άσχημα ή ακόμη και να του πείτε ότι είναι κακό παιδί μπορεί να μην έχει και τα καλύτερα αποτελέσματα.
Λέγοντάς του ότι είναι «κακό παιδί», είναι πιθανό να το οδηγήσετε σε ακόμη χειρότερη συμπεριφορά, ακόμη και να του δημιουργήσετε ψυχολογικά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένων της κατάθλιψης και του άγχους.
Όπως επισημαίνει η ψυχολόγος Κλαίρη Σειραδάκη, «καλό είναι να μη χαρακτηρίζουμε όχι μόνο ένα παιδί, αλλά και έναν άνθρωπο γενικότερα από μία μεμονωμένη συμπεριφορά του. Είναι άλλο να χαρακτηρίσουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά «ανεύθυνη», για παράδειγμα, και άλλο να αποκαλέσουμε έναν άνθρωπο «ανεύθυνο» εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς. Όλοι κάποια στιγμή μπορεί να προβούμε σε ανεύθυνες και κακές πράξεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε ανεύθυνοι ή κακοί γενικότερα. Μ' αυτή τη λογική, καλό είναι να ονομάσουμε κακή τη συμπεριφορά του παιδιού και όχι το ίδιο το παιδί, το οποίο την αμέσως επόμενη στιγμή ενδέχεται να παρουσιάσει μια πολύ καλή συμπεριφορά».
«…Ή αλλιώς…»
Ο όρος «ή αλλιώς» είναι μια γερή γέφυρα μεταξύ συμπεριφοράς και συνέπειας. Τις περισσότερες φορές, λέγεται με θυμό και υποδηλώνει μια απειλή. Οι απειλές, όμως, είναι ένας αναποτελεσματικός τρόπος για το γονέα και ένα άτομο που απειλεί σπάνια συμπεριφέρεται λογικά.
«Έχει τεράστια σημασία το ύφος που θα υιοθετήσει ο γονέας. Συνέπειες στη συμπεριφορά των παιδιών, σαφώς και θα πρέπει να υπάρχουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το παιδί πρέπει να ζει κάτω από το φόβο της απειλής. Ο γονέας καλό είναι να συζητήσει με το παιδί και να του κάνει σαφείς τις συνέπειες που θα έχει στη μία ή την άλλη περίπτωση και να αφήσει το παιδί να επιλέξει. Μόνο έτσι το κάνει υπεύθυνο για τις επιλογές του» τονίζει η κα Σειραδάκη.
Είναι επίσης σημαντικό να του πείτε ότι θα έχει μεν συνέπειες, ωστόσο η αγάπη σας για αυτό είναι αδιαπραγμάτευτη.
«Σταμάτα να ντρέπεσαι»
Ένας από τους καλύτερους τρόπους να ωθήσετε τα παιδιά σε διαταραχή άγχους είναι να τα πιέζετε να μην ντρέπονται και να χαιρετούν ανθρώπους με τους οποίους δεν αισθάνονται άνετα. Όταν διατάζετε- κατά κάποιο τρόπο- ένα παιδί να αγκαλιάσει κάποιον, να δώσει το χέρι του ή να δώσει ένα φιλί χωρίς τη θέλησή του, το φέρνετε σε δύσκολη θέση.
«Η ντροπή είναι ένα εξολοκλήρου φυσιολογικό συναίσθημα και θα πρέπει να είναι αποδεκτό. Πρόκειται, άλλωστε, για κάτι που το παιδί δεν ελέγχει απόλυτα. Επομένως, δεν έχει κανένα νόημα να το παροτρύνουμε να μην ντρέπεται. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να του ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση και να το εξοικειώσουμε περισσότερο με αντίστοιχες κοινωνικές καταστάσεις. Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πιέζουμε το παιδί να αγκαλιάζει ή να φιλάει άτομα με τα οποία δεν αισθάνεται οικεία», λέει η Κλαίρη Σειραδάκη.
«Πήγαινε στο δωμάτιό σου»
Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι η πειθαρχία και η διαταγή είναι η απάντηση σε μια ανάρμοστη συμπεριφορά του παιδιού. Ωστόσο, θα ήταν καλύτερο να συζητήσετε με τα παιδιά σας το λόγο για τον οποίο συμπεριφέρθηκαν με έναν συγκεκριμένο τρόπο παρά να τα διατάξετε να κλειστούν στο δωμάτιό τους ως τιμωρία. Το να κάθεται μόνο του μέσα στο δωμάτιο δε σημαίνει ότι θα αλλάξει τη συμπεριφορά του σε ένα ανάλογο συμβάν.
«Πρώτα απ’ όλα δε θεωρώ ότι ο απόλυτα οικείος και ευχάριστος χώρος του παιδιού, θα πρέπει να συνδεθεί με «τιμωρία». Είναι προτιμότερο να παροτρύνουμε το παιδί να πηγαίνει στο δωμάτιό του, με στόχο να κερδίσει λίγο χρόνο με τον εαυτό του και να ηρεμήσει. Μόνο όταν καταλαγιάσει ο θυμός τόσο του παιδιού, όσο και ο δικός μας, είμαστε σε θέση να συζητήσουμε και να διαπραγματευτούμε την εκάστοτε ένταση μεταξύ μας», υπογραμμίζει η κα Σειραδάκη.
«Γιατί δεν έμοιασες λίγο στην αδερφή σου;!»
Οι διαμάχες ανάμεσα στα αδέρφια είναι ένα σύνηθες φαινόμενο. Ποιος, άλλωστε, δεν τσακώνεται με τον αδελφό ή την αδελφή του; Στην πραγματικότητα, η ένταση σε ένα σπίτι είναι πιο πιθανό να υπάρχει μεταξύ αδελφών παρά μεταξύ γονέων και παιδιών. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται μια τεταμένη σχέση είναι η πίεση και η σύγκριση των παιδιών από τους γονείς.
«Με το να συγκρίνουμε το παιδί με το οποιοδήποτε άλλο, όχι μόνο δεν το βελτιώνουμε, αλλά το μόνο που πετυχαίνουμε είναι ένα τεράστιο πλήγμα στην αυτοεικόνα του και τη γέννηση μιας διαρκούς ζήλιας απέναντι στους άλλους. Το κάθε παιδί, θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν ξεχωριστή προσωπικότητα με τα δικά της χαρίσματα και ελαττώματα», αναφέρει η κα Σειραδάκη.
Αντί να κάνετε, λοιπόν, ανούσιες συγκρίσεις, θα ήταν καλύτερο να ενθαρρύνετε τη συνεργασία μεταξύ των αδελφών. Δώστε τους να κάνουν μαζί μία δουλειά και μην παρατηρείτε και επισημαίνετε τις αδυναμίες τους κάνοντας συγκρίσεις.
«Αν με αγαπούσες πραγματικά …»
Μια φράση που κινείται ανάμεσα στην ενοχή και τον εξαναγκασμό. Χρησιμοποιώντας φράσεις τέτοιου τύπου, ένας γονέας δείχνει ότι απειλεί ή αμφισβητεί το δεσμό της αγάπης με το παιδί του. Αυτή η αγάπη είναι αυτό που επιτρέπει στο παιδί να δημιουργήσει μια αίσθηση ασφάλειας από την οποία μπορεί να εξερευνήσει τον κόσμο, κατανοώντας ότι υπάρχει πάντα ένα ασφαλές μέρος για να επιστρέψει.
Σύμφωνα με την Κλαίρη Σειραδάκη, «πρόκειται ξεκάθαρα για μια δική μας ανασφάλεια και για έναν τρόπο να φορτώσουμε τα παιδιά μας με ενοχές. Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο στο παιδί ότι η συμπεριφορά του και οι συνέπειές της δεν έχουν καμία σχέση με την αγάπη που υπάρχει ανάμεσα σε μας και σε αυτό. Ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά του παιδιού, η αγάπη και η αποδοχή του από εμάς είναι ανιδιοτελής, σταθερή και παντοτινή!».
