"Dear Mama.... από τη Τζίνα Γαβαλά"

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

"Dear Mama.... από τη Τζίνα Γαβαλά"

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος


Το πιο όμορφο κλάμα του κόσμου. Το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου. Το πιο δυνατό συναίσθημα που είχα νιώσει ποτε. Ενα όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Το νόημα της ζωής.

H ζωή μου άλλαξε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τη στιγμή που τον πρωτοαντίκρυσα. Τη στιγμή που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, τη στιγμή που ένιωσα να αγαπάω αυτό το μικροσκοπικό πλάσμα πιο πολύ από όσο το λάτρευα όσο ήταν στην κοιλιά μου, τη στιγμή που μου τον πήραν για λίγο για να τον καθαρίσουν κι ένιωσα ενα απέραντο κενό και μια ανυπομονησία να τον ξαναπιάσω στα χέρια μου. Εκείνη τη στιγμή, εγώ άλλαξα για πάντα. Όχι γιατί αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας μου. Αλλά γιατί από εκεί και πέρα προσαρμόστηκε στη νέα μου ιδιότητα. Αυτήν ως μητέρας. Κάτι που ακούγεται απλό πριν το βιώσεις. Και είναι ίσως το πιο φυσικό πράγμα που μας συμβαίνει. Απλό όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση.

Και από εκεί και πέρα μια σειρά άπειρων γεγονότων, αλλεπάλληλα ξενύχτια, προβληματισμοί, άγχη, αγάπη, βαθειά αγάπη, μοναδική αγάπη, χαμόγελα και γέλια ανεκτίμητα, κούραση που έσβηνε με το που με κοιτούσε, μια ευτυχία που σίγουρα έρχεται από μια ανώτερη δύναμη. Αυτήν στην οποία προσεύχεσαι και πιστεύεις...

Το πρώτο χαμόγελο, ο πρώτος πυρετός, το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκε όλη τη νύχτα και άλλα τόσα που δεν κοιμόταν καθόλου όλη τη νύχτα, το πρώτο μπουσούλημα, το πρώτο περπάτημα, η πρώτη διστακτική λεξούλα, τα πρώτα φρούτα στην διατροφή, η βάπτιση του, και άλλα τόσα που κάθε μαμά που διαβάζει αυτές τις γραμμές ξέρει και καταλαβαίνει.

Και κάπου εκεί μια νέα εγκυμοσύνη... Ένα γεγονός που με πλημμύρισε από χαρά. Από ευγνωμοσύνη για την τύχη που έχω να εύχομαι κάτι και να πραγματοποιείται. Από άγχος για το πως θα βγάλω 9 μήνες προσέχοντας να μην αγκαλιάζω τόσο πολύ τον πρώτο μου άγγελο, όταν τόσους μήνες τον είχα αγκαλια όλη μέρα, πως θα τα καταφέρω όταν έρθει το δεύτερο μωρό με ένα ακόμα μωρο στο σπίτι, πως θα μπορέσω να δημιουργήσω μια υγιή σχέση ανάμεσα στα αδέρφια. Αν είναι δυνατόν να αγαπήσω ξανά τόσο πολύ.

Όμως μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, οι απαντήσεις δίνονταν μόνες τους. Τα συναισθήματα έρχονταν ξανά, ακριβώς με την ίδια ένταση. Η λαχτάρα ήταν η ίδια, η αγάπη για το πλάσμα που ερχόταν επίσης.

Και ύστερα η ώρα πάλι της γέννας. Γεμάτη τύψεις που άφηνα τον μεγάλο για πρώτη φορά... Αλλά χαρούμενη και ανυπόμονη να συναντήσω τη δεύτερη ψυχούλα που έμελλε να μου προσφέρει μια αγάπη το ίδιο δυνατή, έναν έρωτα συνταρακτικό, μια σχέση ζωής. Οι μέρες στο μαιευτήριο, όπως και οι πρώτες μέρες στο σπίτι ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου. Ο μεγάλος παρά το μικρό της ηλικίας του δεν το πήρε καλά. Ήθελε πολλή υπομονή. Δεν έπρεπε να κάνω λάθος. Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα ποτέ στη ζωή μου. Και έτσι ήρεμα και σχεδόν ξαφνικά, μια μέρα συνειδητοποίησα πόσο έχει πραγματικά δεχτεί και αγαπήσει τον αδερφό του. Σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά, τον αγκαλιάζει, του κρατάει το χέρι, τον προστατεύει, του δείχνει πράγματα. Τον βαράει κάποιες φορές. Διεκδικεί την προσοχή μου συνέχεια. Δεν επαναπαύομαι ποτέ. Ουτε σε οτι αφορά την σχέση τους ούτε σε ότι αφορά την αγάπη που τους δείχνω.

Μέσα απο όλα αυτά, γεννήθηκε η ιδέα να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και τα βιώματά μου. Ως δημοσιογράφος, αυτό που ξέρω είναι να γράφω, να ρωτάω, να συγκεντρώνω πληροφορίες και να τις αποδίδω σε κείμενο, τα τελευταία χρόνια περισσότερο ως 'σπηκάζ' για την τηλεόραση.

Όμως, ύστερα από όλα αυτά που βιώνω 4 χρόνια τώρα ως μαμά, νομίζω πως δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο καλύτερα ή ίσως δεν θέλω να ξέρω να κάνω κάτι άλλο καλύτερα. Και όταν λέω καλύτερα δεν εννοώ ότι τα κάνω όλα καλά. Εννοώ πως αυτή είναι η ιδιότητα που αγαπώ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.

Και μια που το γράψιμο είναι η πρώτη μου αγάπη -ίσως και παντοτινή- σκέφτηκα να συνδυάσω αυτές τις δυο αγάπες, δίνοντας σε κάποιες μανούλες τη δυνατότητα να διαβάσουν ιστορίες με τις οποίες ίσως ταυτιστούν, ίσως βοηθηθούν, ίσως γελάσουν, ίσως στενοχωρηθούν, σίγουρα όμως θα αναδείξουν το μεγαλείο της λέξης μαμά, ως ρόλου, ως μέγιστης ευθύνης, ως ατέρμονης ανιδιοτέλειας, ως της πιο όμορφης, συνάμα όμως και πιο δύσκολης δουλειάς του κόσμου.