Καλό φθινόπωρο με το μυαλό και τη ψυχή ακόμα ξαπλωμένα στην ακροθαλασσιά

Από την Πέπη Κόγια

Φθίνουν οι οπώρες οι λαχταριστές που τόσο γευτήκαμε. Σιγά- σιγά φθίνει κι η ζεστασιά του ήλιου που χορτάσαμε. Ηλιοκαμμένοι μπαίνουμε σ´ αυτό το φθινόπωρο, χωρίς εγκαύματα ψυχής- μια ευχή για όλους!
Κι αυτή η ατολμία, η διστακτικότητα στην πιο κατάλληλη επιλογή ευχής για αυτήν την εποχή , όταν συναντούμε φίλους αγαπημένους και γνωστούς μετά τις διακοπές μας....

Τι να ευχηθεί κάποιος; Καλό φθινόπωρο; Το μυαλό και η ψυχή είναι ακόμα ξαπλωμένα στην ακροθαλασσιά κι η αστική λιακάδα προκαλεί πιο έντονα την επιθυμία για ένα u-turn! Καλή αρχή; Αποδεχόμενοι πως κάτι μόλις έλαβε τέλος...Αυτά τα τέλη, εμείς οι μεσογειακοί δεν τα υποφέρουμε. Συνήθως έχουμε οδυρμούς στους τίτλους τέλους...
Καλή σεζόν; Μμμμ!! Αυτό το προτιμώ. Ευχή για μια καλή εποχή λοιπόν! Που στο μυαλό μας έχει ένα μέρος αθλητικό- για όσους προσωπικά ασχολούνται ή ως απλοί οδηγοί κάνουν καθημερινές διαδρομές στις αθλητικές δραστηριότητες των παιδιών τους -και η αλήθεια είναι πως όσο κουραστικό και μονότονο μοιάζει , είναι απόλαυση να βλέπεις παιδιά να αθλούνται, να τρέχουν , να φωνάζουν, να χοροπηδούν από χαρά ή να θυμώνουν και να ωρίονται για ένα λάθος!! Κι έχει κι ένα μέρος αναγκαστικού καταναλωτισμού! Οσοι σχετίζονται με μαθητές το γνωρίζουν καλά! Οι υπόλοιποι απλά συμπάσχουν και συμπαραστέκονται καθώς περνούν πεζοί ή ως οδηγοί έξω από καταστήματα - μ´ εκείνο το βλέμμα που αίφνης τρομάζει , σαν να θυμάται την πρώτη ταινία θρίλερ που παρακολούθησε -και μονολογούν : "Ωχ, ανοίγουν και τα σχολεία...!!!"

Είναι δε τόσο δύσκολο κάποιες φορές να διατυπώσουμε την ευχή που ξεχνάμε οτι είναι και Πρωτομηνιά!! Αμήχανοι στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον με χαρμολύπη στα μάτια!
Μάλλον αυτοί οι Σεπτέμβρηδες του σχολικού μας παρελθόντος μας κατατρέχουν πάντα μετά τις διακοπές!
Κι αδικούμε την τόσο χρωματιστή εποχή που αλλάζει χρώματα στα δένδρα των βουνών και μαγεύεσαι από τα πορφυρά φύλλα τους, που απογυμνώνει άλλους κορμούς και αποκαλύπτει πως η αρμονία κρύβεται στο ατελές, που μας φέρνει στάλες να κάνουν μυρωδάτη τη γη και σύννεφα να κάνουν συντροφιά στον ουρανό. Ναι! Είναι αλήθεια! Αλλάζει και την διάθεσή μας. Αλλων λιγότερο , άλλων περισσότερο. ´Αλλωνπάλι καθόλου!!

Τα φύλλα θα κιτρινίσουν και θα στροβιλίζονται πριν ακουμπήσουν απαλά στον δρόμο!
Εμείς ... θα απωλέσουμε σταδιακά το όμορφο ηλιοκαμμένο μας χρώμα και θα στροβιλιζόμαστε στην ομορφιά της ρουτίνας μας!
Να όμως ένα μικρό μυστικό: οι μπαλαρίνες , όταν στροβιλίζονται πάνω στην σκηνή αφήνοντας άφωνο το κοινό με την ταχύτητα , την χάρη , την ακρίβεια των κινήσεων τους, δεν πέφτουν δεν λοξοδρομούν... Γιατί; Κοιτούν πάντα μακριά σ´ ένα σταθερό σημείο που έχουν σημαδέψει με το βλέμμα τους.-