Το πρωινό μιας μάνας

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Εργαζόμενη μαμά. Πόσες συζητήσεις μπορούν να ξεκινήσουν μόνο με αυτές τις δύο λέξεις στην αρχή μιας πρότασης! Η εργαζόμενη μαμά έρχεται αντιμέτωπη καθημερινά με πολλές μικρές και μεγάλες προκλήσεις. Κυρίως όμως, η εργαζόμενη μαμά δοκιμάζει την υπομονή της κάθε στιγμή. Η πιο αντιπροσωπευτική ώρα αυτής της δοκιμασίας, για μένα, είναι το πρωινό. Το πρωινό της μαμάς. Το δικό μου, καθημερινό πρωινό.

- Καταρχήν, κάθε φορά που χτυπάει το ξυπνητήρι μου, νιώθω σαν διαγωνιζόμενος στο Master Chef όπου χτυπούσε το κουδούνι και οι παίκτες είχαν «40 λεπτά» ή «1 ώρα» για να ολοκληρώσουν μια συνταγή! Έτσι είναι και κάθε μέρα το δικό μου πρωινό με τα παιδιά!
- 6.20 πετάγομαι σαν ελατήριο από το κρεβάτι. Πηγαίνω αμέσως στο μπάνιο όπου πλένω το πρόσωπό μου και βάζω τις κρέμες προσώπου και ματιών μου. Ευτυχώς είναι μια διαδικασία που δεν έχω αμελήσει ούτε μια μέρα, τηρώντας πιστά την υπόσχεση που έχω δώσει στην κοκέτα μητέρα μου.
- Μέχρι να στεγνώσουν οι κρέμες, κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Ετοιμάζω το κολατσιό τους για το σχολείο αλλά και το πρωινό τους. Αν δεν έχω μαγειρέψει την προηγούμενη μέρα, ετοιμάζω στα γρήγορα και φαγητό για να έχουν το μεσημέρι όταν γυρίσουν από το σχολείο.
- Παράλληλα, επιστρέφω στο υπνοδωμάτιό μου όπου έχει τρυπώσει ο μεγάλος μου γιος κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα και κοιμάται στο κρεβάτι μου, οπότε κινούμαι με γατίσια βήματα προκειμένου να κερδίσει τόσο ο ίδιος λίγο ύπνο παραπάνω, όσο και εγώ λίγα λεπτά να ετοιμαστώ με την «ησυχία» μου.
- Η ησυχία αυτή δεν έρχεται ποτέ, αφού ξυπνάει είτε ο μικρός είτε ο μεγάλος σαν να έχουν ραντάρ στον ύπνο τους ότι η μαμά ετοιμάζεται να φύγει!
- Τη στιγμή που έχω βάλει μάσκαρα μόνο στο ένα μάτι καλούμαι να τους πάρω αγκαλίτσα και να τους πάω στο σαλόνι για να κάτσουν να φάνε το πρωινό τους.
- Φυσικά μεσολαβούν και οι πρωινές μας αγκαλίτσες και τα πρωινά μας γλυκόλογα. Δεν τα στερούμαι ούτε τους τα στερώ για κανέναν λόγο!
- Με το που τους βάλω να κάτσουν, τρέχω να τους φέρω το αγαπημένο τους πρωινό, το οποίο αλλάζει κάθε μέρα και εγώ σαν τον Βέγγο προσπαθώ να τους ικανοποιήσω, χωρίς να τους κακομάθω.
- «Μαμά δεν θέλω μπισκότα με γάλα, θέλω κορν φλέικς!»
- Φέρνω τα κορν φλέικς.
- «Μαμά θέλω και ψωμί με μέλι»
-Φέρνω το ψωμί με το μέλι.
- Δεν το τρώνε.
- «Δεν μου είπες ότι θέλεις ψωμί με μέλι;»
-«Ναι, αλλά δεν το έκανες ωραίο...»

Με αυτά και με αυτά, έχει πάει ήδη 7.15 και δεν έχω απλώσει καν ακόμα τα ρούχα από το βραδινό πλυντήριο.
-«Μαμά θέλω πιπί» ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΩΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ. Αφού κάποιος θα κλαίει που έδωσε τη σειρά του στον άλλον, αφού υπομένω την ηχορύπανση και τα πεταμένα βρακιά στο πάτωμα που τα πετάνε γελώντας βρίσκοντας ιδιαίτερα αστεία την εικόνα της μαμάς να βιάζεται και εκείνους να έχουν αυτήν την επιρροή πάνω της, πρέπει να ολοκληρωθεί η διαδικασία του πρωινού γεύματος και να ντυθούμε γιατί θα περάσει το σχολικό!
-«Τελειώστε το πρωινό σας» τους λεω και τρέχω να στρώσω τα κρεβάτια τους και να ανοίξω τα παράθυρα ώστε να πάρουν αέρα τα δωμάτιά τους.
-Πριν τελειώσω τη συγκεκριμένη διαδικασία, με έχουν ήδη φωνάξει.
-«Μαμά θέλω εσύ να με ταίσεις!»
-Στο μεταξύ, έχουν πάρει το τηλεκοντρόλ και έχουν ανοίξει τα παιδικά κανάλια μόνοι τους, παρακολουθώντας με ιδιαίτερη προσοχή. Σε αυτό το κομμάτι μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν μια χαρά.
-Από τη μια δεν θέλω να εκτίθενται στην όποια ακτινοβολία λίγο αφού ανοίγουν τα μάτια τους, από την άλλη με βολεύει λίγη ηρεμία για να τελειώσω όλα τα υπόλοιπα που έχω να κάνω.
-«Μαμά έλα γρήγορα να δεις τη διαφήμιση που σου έλεγα!»
-Φέρνω τα ρούχα τους και προσπαθώ να τους ντύσω.
-«Μαμά θέλω κακά», πάντα ΑΦΟΥ τους έχω ντύσει και είναι σχεδόν έτοιμοι!
-Κάνουν και κακά και κάπου εκεί βρίσκω ένα λεπτό να βάψω και το δεύτερο μάτι!
-Η ώρα είναι πια 7.45 και πρέπει να φύγουμε γιατί έρχεται το σχολικό!
-«Πάμε να πλύνουμε δόντια και να βάλουμε παπούτσια» λέω και ακούγομαι στερεοφωνικά, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά αφού όντως μέσα στην τρέλα των στιγμών καταλήγω να ακούω τη φωνή μου να χάνεται στο υπερπέραν που πρέπει να είναι το μόνο που με ακούει...
-Έχω ξυπνήσει σχεδόν 1.30 ώρα, δεν έχω καν ξεκινήσει για τη δουλειά και αισθάνομαι σαν να είμαι τουλάχιστον στη μέση της μέρας!
-Τουλάχιστον έχουν φάει, έχουν πλύνει τα δόντια τους, είναι ντυμένα και έτοιμα να περιμένουν το σχολικό!
-Μαμά έλα να παίξουμε κυνηγητό μέχρι να έρθει το σχολικό!

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάει η μέρα μου. Άλλοτε πιο βατά, άλλοτε αρκετά πιο δύσκολα, άλλοτε με πολλή δόση χιούμορ άλλοτε με την απόγνωση να καθρεπτίζεται στα μάτια μου, πάντα όμως με διάθεση να φροντίσω κάθε λεπτομέρεια της ετοιμασίας τους. Κάπου ανάμεσα στα πλαστικά πιάτα με τις άθικτες φέτες ψωμιού και το χυμένο γάλα δίπλα από το μπολ με τα κορν φλέικς, καθρεπτίζεται το χαμόγελο των παιδιών μου αλλά και η ουσία του ρόλου μου, ως μαμάς. Του πιο δύσκολου αλλά συνάμα του πιο όμορφου ρόλου που επωμίστηκα ποτέ.