Παππού γιαγιά, ευχαριστώ...

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Χθες ήταν η κηδεία του παππού μου. Ο παππούς μου πήγε να βρει την γιαγιά μου. Εκεί, οι δυο τους αγκαλιά θα κοιτούν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους και θα συζητούν αιώνια πια για τις στιγμές που έζησαν. Εγώ από την άλλη εδώ, όσο μεγάλος και αν ήταν, πόνεσα και έκλαψα. Έκλαψα γιατί έφυγε. Έκλαψα γιατί θα ήθελα να είχα ζήσει πιο πολλές στιγμές μαζί του. Έκλαψα γιατί είδα για μια ακόμη φορά ότι η ζωή είναι στιγμές. Στιγμές που γεμίζουν τα μάτια μας και την ψυχή μας. Και τώρα πια που είμαι και εγώ μαμά εμπεδώνω πόσο σπουδαίο ρόλο παίζουν για τα παιδιά ο παππούς τους και η γιαγιά τους. Πόσο πολύ γεμίζουν την καρδιά τους με αγάπη και με συναισθήματα. Και πόσο πολύ πρέπει εμείς οι γονείς να προσπαθούμε για αυτήν την σχέση και να την καλλιεργούμε. Όχι απλά γιατί μας βοηθούν να τα μεγαλώσουμε. Αλλά γιατί η πληρότητα που νιώθουν τα παιδιά με την αγάπη του παππού και της γιαγιάς, είναι πολύ σημαντικό εφόδιο για τη ζωή τους, τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους, την αυτοπεποίθησή τους, την ασφάλειά τους, την στάση τους στα πάντα.

Ο παππούς και η γιαγιά φροντίζουν τα παιδιά με τον παλιό, καλό, παραδοσιακό τρόπο. Να φάνε ακόμα και την τελευταία τους μπουκιά, και δεύτερο πιάτο αν γίνεται, μετά το φρούτο τους, το υγιεινό γλυκό του κουταλιού, να μην κρυώνουν, να πάρουν τη ζεστή τους αγκαλιά, το τσίμπημα στο μάγουλο, να ακούσουν ότι όποιος τους πειράξει θα έχει να κάνει μαζί τους, ότι δεν υπάρχει κανένα παιδάκι πιο όμορφο, πιο έξυπνο και πιο καλό και όλα αυτά που δίνουν στα παιδιά την αίσθηση ότι είναι μοναδικά και ότι κανείς δεν μπορεί ποτέ να τους βλάψει.
Ο παππούς και η γιαγιά δεν λένε ποτέ όχι στα παιδιά. Ακόμα και σε επίπεδα που μπορεί να μας ενοχλούν, εκείνοι μας γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια γιατί το μόνο που τους νοιάζει είναι να κάνουν χαρούμενα τα εγγόνια τους. Όσο δύσκολο και αν είναι να το δεχτούμε, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τα παιδιά μας νιώθουν ότι έχουν έναν σύμμαχο αλύγιστο και αυτό τους δίνει μια φοβερή αίσθηση ασφάλειας που την χρειάζονται. Αν γίνεται μάλιστα σε συνεργασία μαζί μας, είναι ένας ιδανικός συνδυασμός.
Ξέρουν πολλές ιστορίες. Οι περισσότερες αληθινές. Έχουν άπειρα πράγματα να διηγηθούν. Οι εμπειρίες της ζωής είναι μια σοφία που κερδίζεται με τα χρόνια και είναι πολύ εποικοδομητικό να τις ακούμε όλοι. Μικροί και λίγο πιο μεγάλοι.

Αντίστοιχα, τα παραμύθια ακούγονται διαφορετικά από το στόμα του παππού ή της γιαγιάς. Λίγο ο στόμφος, λίγο ο τόνος μιας φωνής που τα έχει διαβάσει χρόνια πριν στα δικά της παιδιά, και της θυμίζουν δικές της στιγμές, όταν τα παιδιά μας ακούν παραμύθια από τους παππούδες τους είναι λίγο πιο ατμοσφαιρικά τα πράγματα.
Ο παππούς και η γιαγιά είναι τόσο περήφανοι για τα εγγόνια τους που μπορούν να τους πάρουν βόλτα στη γειτονιά για να τα δείξουν σε όλον τον κόσμο. «Είδες τον εγγονό μου;» Και μπορεί λίγο να ντρέπονται τα παιδιά μας, μέσα τους όμως είναι ωραίο να νιώθουν ότι κάποιος είναι τόσο περήφανος για εκείνα που έχει συμπεριφορά νικητή βραβείου Νόμπελ. Και λίγο περισσότερο.
Λένε ιστορίες για τον μπαμπά και τη μαμά που οι ίδιοι οι γονείς μπορεί να μην έλεγαν ποτέ στα παιδιά τους. Αυτό, κάνει πολύ χαρούμενα τα παιδιά που μαθαίνουν πράγματα για τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής τους.
Η γιαγιά μαγειρεύει πάντα φανταστικά και δίνει ταπεράκια για το σπίτι με γεύσεις και μυρωδιές που την θυμίζουν και την κάνουν ακόμα πιο πολύτιμη στις αισθήσεις των εγγονών της.
Έχουν πολλές γνώσεις. Ιστορίας, γεωγραφίας, φυσικής, ιατρικής και φυσικά καλών τρόπων και συμπεριφοράς. Μπορούν να μιλούν ώρες στα παιδιά χωρίς να κουράζονται για όλα όσα ξέρουν και αυτό είναι πολύ σημαντικό, ειδικά όταν τα παιδιά είναι πλάσματα γεμάτα με απορίες!
Έχουν λύση για όλα. Ακόμα και όταν κάτι φαίνεται βουνό, είτε για μας είτε για τα παιδιά μας, εκείνοι θα βρουν τον τρόπο να σταματήσει το πρόβλημα από τη ρίζα του.

Είναι οι γονείς μας. Οπότε αν εμείς στενοχωρήσουμε τα παιδιά μας, εκείνα ξέρουν ότι αν το πουν στον παππού και τη γιαγιά, εκείνοι θα μας μαλώσουν και τα παιδιά θα νιώσουν πολύ καλύτερα!
Ότι πρόγραμμα και ρουτίνα και να έχουν τα παιδιά, με τον παππού και την γιαγιά αυτά χάνονται. Έτσι, νιώθουν ότι υπάρχει ένα σπίτι, όπου μπορούν να αφεθούν λίγο πιο ελεύθερα, να αργήσουν το βράδυ, να κάνουν το μπάνιο χάλια την ώρα που πλένονται, να φάνε πάντα γλυκά και καραμέλες, να ζητήσουν μια παιδική χαρά ή μια βόλτα παραπάνω, και όλα αυτά να τα κάνουν πράξη. Με την καλή καρδιά του παππού και της γιαγιάς. Δεν πειράζει αν όταν γυρνούν σε μας είναι λίγο αγρίμια στην αρχή ή αν πάνε να μας επιβληθούν δεδομένης της πρότερης ‘ελευθερίας’. Στο σπίτι τους οι κανόνες είναι απαράβατοι και οι εξαιρέσεις της καθημερινότητας, απλώς τους επιβεβαιώνουν.
Ο παππούς και η γιαγιά έχουν ζήσει πολλά χρόνια ο ένας με τον άλλον και δεν αναζητούν τον προσωπικό τους χώρο και χρόνο. Όσο πιο πολύ τα έχουν μαζί τους, τόσο μεγαλύτερο νόημα αποκτούν οι στιγμές τους. Δεν τους νοιάζει να πάνε σινεμά ή να φάνε έξω. Αν είναι να δουν τα εγγόνια τους, αυτό αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητά τους και τους δίνει ζωή και υγεία. Έτσι, τα παιδιά νιώθουν απλά, οι άρχοντες του κόσμου.

Ο παππούς και η γιαγιά δίνουν τα πάντα για τα παιδιά μας. Τα πάντα. Πόσο συγκινούμαι στα μαγαζιά ή στον δρόμο όταν βλέπω έναν μεγάλο άνθρωπο να βγάζει τα τελευταία ίσως χρήματα που έχει από τη σύνταξή του και με χαρά να τα δίνει για να πάρει ένα παιχνιδάκι για το εγγονάκι του. Η χαρά τους είναι το χαμόγελο των παιδιών μας και εκείνα το ξέρουν. Μπορεί όσο είναι μικρά να μην μπορούν να το συνειδητοποιήσουν, όλα όμως καταγράφονται και δεν γίνεται να μην συντελούν στην ψυχική τους υγεία. Όταν τα παιδιά μου φορούν ένα όμορφο ρούχο και τους λένε «Τι ωραία μπλούζα!» και εκείνα απαντούν με περηφάνεια «Ο παππούς μου μου το έφερε!», τότε πώς να μην είμαι σίγουρη ότι κάτι καλό γίνεται στην ψυχούλα τους; Δεν έχει να κάνει μόνο με τα υλικά αγαθά. Ούτε χρειάζεται κάτι ακριβό. Είναι η κίνηση που ξέρουν τα παιδιά ότι προέρχεται από ανθρώπους που δέκα να είχαν και τα δέκα θα τα έδιναν για εκείνα.

Με λίγα λόγια ή με πολλά, αυτό που νιώθω έχοντας αποχαιρετήσει πια τον τελευταίο γονιό των γονιών μου είναι πως το κενό είναι ανεκπλήρωτο. Με ότι ρόλο έπαιξε ο καθένας στη ζωή μου, δεν τους ξεχνώ ποτέ. Με περισσότερες ή λιγότερες στιγμές ο καθένας, κάτι μου έδωσαν και θέλω να πιστεύω ότι και εγώ τους έδωσα με τη σειρά μου. Θέλω να πιστεύω ότι εκεί που θα βρίσκονται και θα συζητούν τι έζησαν σε αυτόν τον κόσμο τον δικό μας, θα είμαι και εγώ ένα κεφαλαιάκι. Και θέλω το ίδιο να νιώθουν και τα παιδιά μου για τους δικούς τους παππούδες. Να γεμίζουν. Και να τους γεμίζουν και εκείνους.
Αντίο λοιπόν παππού μου. Να μου τους φιλήσεις όλους και να μην ξεχνάς ότι σε αγαπώ.