Μοm 4 all: “Όρια, των ορίων, τα όρια ωωχ όρια"
Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση
Θυμάμαι πια με κατανόηση τα λόγια μιας φίλης, έμπειρης μωρομάνας και νηπιαγωγού όταν της δήλωσα την εγκυμοσύνη μου.
"Α! καλώς ήλθες στο club των κουρασμένων γυναικών! δεν είναι τόσο ροζ τα πράγματα όσο τα νομίζεις” μου είπε.
Θύμωσα και αποφάσισα ο,τι δεν είναι ικανή να μοιραστεί τη χαρά μου.
Μα γιατί? παιδικές, αγαπημένες φίλες ήμασταν.
Γέννησα και κατάλαβα.
Οι ευτυχισμένες εικόνες με μωρά να γελάνε, να κοιμούνται, να κάνουν μπάνιο ευτυχισμένα ή να κάθονται ήρεμα στα πορτ-μπεμπέ ήταν πολύ μακριά από εμάς.
Όλα αυτά που είχα διαβάσει τζίφος!
Τότε λοιπόν, άκουσα για πρώτη φορά τη φράση "Γιώτα πρέπει να βάλεις όρια στο μωρό"..
"Ασ' το να κλάψει λίγο πριν το σηκώσεις αγκαλιά, μη του δίνεις όποτε θέλει στήθος, μην τον έχεις στο κρεβάτι σου, μη, μη, μη..."
Όλα λάθος τα έκανα λοιπόν!
Τίποτα δεν τήρησα, κανένα κανόνα και κανένα όριο!
Αλλά αναρωτιέμαι αυτά είναι τα όρια?!
Μία ζωή με όρια θα περάσει, φάε, διάβασε και τόσα άλλα που θα πρέπει να τα χτίζω με υπομονή και επιμονή!
Μεγαλώνοντας το αγοράκι μου και φτάνοντας αισίως στα 2(!!) διαπίστωσα ότι τα όρια είναι σημαντικά και αναπόφευκτα αλλά όλα μπορούν να επιτευχθούν με ευγένεια και ενσυναίσθηση!
Ποιος δε θα λιγουρευόταν ένα λαχταριστό παγωτάκι ή δεν θα ξενυχτούσε σε μία επίσκεψη φίλων άλλωστε?!
Πώς να υποβάλλω όρια στον Θησεάκο να μην φάει παγωτό, όταν καθώς σας γράφω έχω αγκαλιά ένα μισόκιλο παγωτό μερέντα?!
Δεν θα κρύψω πόσο θα ήθελα το παιδί μου να αυτό-ορίζεται....αν υπάρχει τέτοια έννοια!
Και επειδή δεν υπάρχει, αποφάσισα ότι το λάθος μου ήταν η προσπάθειά μου να τηρήσω τα όρια των άλλων..
Και επειδή όπως είπα δεν υπάρχει, θα αγκαλιάσω το παιδί μου και τα όρια ας έρθουν πιο μετά...
Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος
https://www.facebook.com/stefanosp.papadopoulos?fref=ts
