Μοm 4 all : Μαμά, σταμάτα τα ..."άντε"

"Άντε Θησέα βάλε παπούτσια, άντε μπες στο ασανσερ, άντε να φύγουμε από τις κούνιες,
άντε προχώρα πιο γρήγορα, άντε, άντε, άντε...".

Από την ώρα που ξεκινάει η μέρα μας ένα "άντε" θα υπάρχει μόνιμα στο στόμα μου.
Κάποια στιγμή λοιπόν, ενώ είμαστε με τον Θησέα στο δρόμο συναντήσαμε μία φίλη μου.
Αρχίζουμε το κους- κουσακι και ακούω τον Θησέα να λέει:
- "Άντε μαμά, πάμε τώλα".
- "Θησέα, πρέπει να μάθουμε να περιμένουμε και να σεβόμαστε τον άλλον μέχρι να τελειώσει την κουβέντα του και μετά θα φύγουμε...μπλα,μπλα,μπλα...
Η απάντηση που του έδωσα με εξοργίζει πάλι που το σκέφτομαι.
Μα πώς τόλμησα? Πόσο του επιτρέπω εγώ να τον περιμένω ενώ κάνει εκείνος αυτό που τον ευχαριστεί?
Το αποκορύφωμα ήρθε όταν τελειώσαμε εμείς την κουβεντούλα μας με την φίλη μου και ο Θησέας είχε αρχίσει να μαζεύει σαλιγκαράκια(το αγαπημένο μας αυτό το διάστημα!).
Γυρνάω με θράσος και του λέω "άντε Θησεάκο, προχώρα τώρα να πάμε στο φούρνο".

Έχετε σκεφτεί ποτέ να μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο?
Με πόσα μικρολάθη φορτώνουμε τις αθώες πλατούλες τους και μετά απορούμε πού φταίξαμε?!
Γιατί δεν μας σέβονται ή γιατί δεν μας ακούνε?!
Και το κακό είναι ότι δεν θα σταματήσει αυτό, γιατί η καθημερινότητά μου δεν μου το επιτρέπει!
Γιατί σε ποια δουλειά μπορείς να δικαιολογηθείς "Συγνώμη άργησα γιατί ο Θησέας μάζευε σαλιγκαράκια
κι εγώ αποφάσισα να τον βοηθήσω..." .

Κλείνω τα μάτια και αφουγκράζομαι την σκέψη του: " Μα θα μεγαλώσω μαμά..με τόσα άντε θα μεγαλώσω πιο γρήγορα ..".