Μαμά 3,5 ετών…

Δημοσιεύθηκε στις

λια

Μαμά 3,5 ετών…


Συνήθως το πρωί, χαζεύω την κόρη μου όταν κοιμάται λίγο πριν τη σηκώσω, εκεί γύρω στις οκτώ παρά, έχω κάποια λεπτά της ώρας που δεν χρειάζεται να τρέξω για κάτι και την απολαμβάνω.

Παρατηρώ τα χέρια της, τα πόδια της, μα κυρίως το πρόσωπό της. Μου έρχονται τόσες σκηνές στο μυαλό μου και ερωτήματα για το αν κάνω το καλύτερο για τη μικρή μου, αν είμαι όσο πρέπει τρυφερή, και πως θα βρω τρόπο να μην εξαντλείται η υπομονή μου .

Είναι πολλά για πρωί;… πιστέψτε με όχι.. έρχονται με τέτοιο καταιγισμό οι σκέψεις, που είναι σα brainstorming σε σύσκεψη μετά από καλό espresso.

Σήκω αγάπη μου να πάμε σχολείο σου λέω, Μαμά λίγο ακόμη, τα ματάκια μου νυστάζουν, μου απαντάς…

Κοιτάω το σπίτι, πάλι δεν πρόλαβα τίποτα να κάνω. Αυτό δεν είναι σπίτι, σκέφτομαι, είναι ρούχα με ολίγον από σπίτι.

Παίρνω μια βαθειά ανάσα και ανοίγω τηλεόραση, στο Nickelodeon , το μαγικό αυτό κανάλι, το ανακάλυψε η πεθερά μου, όταν θέλει να καθίσει ήσυχη η μικρή και εκείνη να μαγειρέψει. Με το που ακούει η μικρή, τη Dora την εξερευνήτρια, όχι μόνο ανοίγει το μάτι της αλλά ανασηκώνεται κιόλας.

«Μαμά μου αρέσει η Dora», Ναι, της απαντάω, είναι μαγική αφού κατάφερε να σε ξυπνήσει αμέσως!

Με χάδια, υπομονή και αφού κάναμε μια μικρή πασαρέλα από φορέματα δικά της και δικά μου, ξεκινάμε για το σχολείο μας.

Οι σκέψεις συνεχίζουν…

Θυμάμαι πέρυσι, που την πήγαινα στους «Μπόμπιρες» και στην κα Αργυρώ, κουβαλούσα μαζί και όλη την προίκα της μικρής, τι άγχος για το που αφήνω το παιδί, τι στρεσάρισμα μέχρι να φτάσω στο ραδιόφωνο… Μάλιστα, είχα ζητήσει να έρχονται, πιο γρήγορα, οι υπεύθυνοι στον παιδικό σταθμό γιατί έπρεπε να την παραδίδω πολύ πρωί…

Έκλαιγε η μικρή μου, που την άφηνα, έκλαιγα και εγώ στο αυτοκίνητο για το ότι, την άφηνα…

Κατά τις δέκα το πρωί, έπαιρνα και τηλέφωνο ρωτώντας αγχωμένη: ήπιε την πορτοκαλάδα της; Έφαγε την μπανάνα της; Τι κάνει τώρα; Πως είναι; Είναι στενοχωρημένη; Μάλιστα ο κος Γιάννης( άγιος άνθρωπος με πολύ υπομονή) μια μέρα μου έστειλε εικονομήνυμα στο κινητό για να δω την μικρή που παίζει στο σταθμό.

Για να μην πω, τι συνεδρίες ψυχολογικές μου έκανε όταν συζητούσαμε εξηγώντας μου, ότι όλο αυτό που περνούσα λεγόταν άγχος αποχωρισμού και ότι, το έχουν κυρίως οι γονείς και όχι τα παιδιά…

Τίποτα, εγώ, να μην μπορώ να το καταλάβω, έβλεπα τη μικρή μου κλαμένη και οι ενοχές από το θέαμα αυτό με έκαναν κουρέλι…

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις… Αν είχα άλλη δουλειά, αν τα είχα καταφέρει και δεν είχα ανάγκη τη δουλειά, μα πως έκανα παιδί κάνοντας αυτή τη δουλειά;;;

Τι τραβούσαν οι άνθρωποι από εμένα… και τώρα να, ετοιμαζόμαστε πάμε παιδικό, δημόσιο πια καθώς μεγαλώσαμε και δεν της βάζω πορτοκάλια, μπανάνες, μπισκότα και εκατό ρούχα στο σάκο της..

Ίσως μεγάλωσα και εγώ, ίσως επειδή άλλαξε και η φύση της δουλειάς μου και το τρέξιμο με κάνει να μη μπορώ να ανησυχώ τόσο… Τα δύσκολα πέρασαν και ευτυχώς υπήρχαν άνθρωποι δίπλα μου, που έβρισκαν τις υπερβολές μου «κάτι φυσικό» δίνοντάς μου χρόνο να μεγαλώσω και εγώ ως μαμά.

Μεγάλωσα και εγώ ...κατά ένα χρόνο, είμαι πια 3,5 ετών και χαίρομαι πολύ, όταν πάμε παιδικό!!!

Λία Λάππα

 

tags:






tags: