Θρομβοφιλία: Η εμπειρία μου από τις ενέσεις στην εγκυμοσύνη

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Είναι μερικές λέξεις, μερικές παθήσεις, μερικά σύνδρομα, με τα οποία δεν έρχεσαι ποτέ στη ζωή σου σε επαφή, δεν τα ακούς ποτέ, δεν γνωρίζεις καν την ύπαρξή τους. Κάπως έτσι ήταν και για μένα η θρομβοφιλία. Την άκουσα πρώτη φορά όταν ήμουν 23 χρονών και μου είπαν ότι την έχω και για αυτό δεν μπορούσα να πάρω αντισυλληπτικά χάπια που χρειάζονταν για μια ορμονική διαταραχή που περνούσα τότε.

«Τι είναι αυτό;» ήταν η πρώτη μου αντίδραση και «γιατί με περιορίζει στο οτιδήποτε» οι επόμενες σκέψεις μου.

Όταν ο γιατρός μου που τον είχα πάντα σαν δεύτερο πατέρα μου μου μίλησε για αυτό ήταν πολύ χαλαρός και τα λόγια του κατευναστικά. Ωστόσο, όταν μου είπε ότι σε εκείνη τη φάση δεν με επηρέαζε σε κάτι αλλά όταν ερχόταν η στιγμή που θα έμενα έγκυος θα το ξανασυζητούσαμε, οι ανησυχίες μου πολλαπλασιάστηκαν. «Δηλαδή θα δυσκολευτώ να μείνω έγκυος;», «Θα κινδυνεύω να χάσω το παιδί;»

Δεκάδες απορίες που με το γνωστό googlάρισμα δυσκόλευαν την κατάσταση. Τότε ο σοφός γιατρός μου είπε:
«Θα έπρεπε να χαίρεσαι που το βρήκες. Ξέρεις πόσες γυναίκες αποβάλλουν χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο και εύχονται να το γνώριζαν ώστε να είχαν πάρει τα μέτρα τους; Μην το σκέφτεσαι καθόλου. Όταν με το καλό μείνεις έγκυος, θα πάρεις μια αγωγή και θα είναι όλα καλά!»

Πέρασαν κάποια χρόνια από τότε και, όχι, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να μείνω έγκυος. Με το που το έμαθα δε, την επόμενη μέρα πήγα επίσκεψη στον γιατρό μου. Ήταν Σάββατο και ήταν στο μαιευτήριο. Αφού είπαμε τα νέα και συγκινήθηκα 3 ακόμα φορές με το γεγονός ότι θα γινόμουν μαμά, αφού μου έγραψε κάποια χάπια που θα έπρεπε να αρχίσω να παίρνω όπως όλες οι έγκυες, σίδηρο, ασβέστιο, φυλλικό οξύ κλπ, πιάσαμε το θέμα της θρομβοφιλίας.

Ενημερώθηκα λοιπόν ότι η θρομβοφιλία είναι η αυξημένη τάση του αίματος για πήξη. Δεν θεωρείται νόσος και είναι είτε κληρονομική από κάποιο ελαττωματικό γονίδιο είτε επίκτητη από κάποια δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Εμφανίζεται στον 1 στους 15 ανθρώπους και ο κίνδυνος που ενέχει αφορά την πιθανότητα να φράξει ένα αγγείο με λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές επιπτώσεις για την υγεία. Αυτό είναι όλο. Απλά περιπλέκεται λίγο περισσότερο στην εγκυμοσύνη, αφού οι ορμόνες και η διογκωμένη μήτρα προκαλούν υπερπηκτικότητα στο αίμα της εγκύου και αυτό μπορεί να βλάψει το έμβρυο, αν δεν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα.

«Ποια λοιπόν είναι αυτά τα μέτρα; Θα παίρνω πολλά χάπια;», ρωτάω με ψυχραιμία.
«Όχι, μια με δύο ενέσεις την ημέρα» μου απαντάει με ακόμα μεγαλύτερη ψυχραιμία.
«Τι ενέσεις; Τι εννοείτε; Που;;;», τη θέση της ψυχραιμίας πήρε ο τρόμος.
«Συνήθως τις κάνουμε στην κοιλιά, αλλά όπου σε βολεύει, στο χέρι, στο πόδι, μπορείς να το κάνεις όπου θέλεις στον υποδόριο ιστό».

Θυμάμαι να τον κοιτάω αποσβολωμένη αλλά και με ένα μειδίασμα στο στόμα που έδειχνε την τάση που έχω να κοιτάω τα πράγματα ψύχραιμα, πρακτικά και με μια δόση χιούμορ. Γιατί να χάνω χρόνο να ανησυχώ και να συζητάω κάτι που σε ένα μεγάλο του ποσοστό είναι πρακτικό και απλά πρέπει να γίνει; Θα τρυπιέμαι όσο χρειαστεί, αρκεί να πάνε όλα καλά! Απλά δείξτε μου το πώς, γιατί δεν έχω ιδέα...

Επί μια εβδομάδα έκανα τις ενέσεις κάθε μέρα στο μαιευτήριο γιατί φοβόμουν. Την ίδια πάντα ώρα, σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού, κάθε μέρα μέχρι να γεννήσω και δύο μήνες αφού θα γεννιόταν το μωρό, έπρεπε να βγάζω τις ενέσεις, να τις χτυπάω και να συνεχίζω την ημέρα μου κανονικά. Τώρα, που το έχω κάνει δύο ολόκληρα 11μηνα της ζωής μου μου φαίνεται πολύ απλό. Τότε όμως ήταν κάτι πολύ καινούργιο και αρκετά τρομακτικό, όση ψυχραιμία και αν επιστράτευα. Θυμάμαι ότι όταν πια αποφάσισα να αρχίσω να τις κάνω μόνη μου πρέπει να μου πήρε 45 λεπτά η πρώτη φορά. Δεν μπορούσα να τρυπηθώ, έπαιρνα ανάσες συνέχεια αλλά δεν έμπαινε η βελόνα. Και έλα που δεν μπορούσα να το κάνω απότομα. Μου το έκανε δύο φορές θυμάμαι ο καημένος ο μέλλων μπαμπάς. Αυτός πόναγε πιο πολύ από μένα που πιστέψτε με από το φόβο του μην με πονέσει με πονούσε τελικά πάρα πολύ!

Έτσι σιγά σιγά έμαθα την τεχνοτροπία και το έκανα μόνη μου. Τα 45 λεπτά έγιναν πολύ σύντομα 5 και σιγά σιγά ένα λεπτάκι. Η κοιλιά μου βέβαια, γιατί εκεί τις έκανα πάντα, ήταν μαύρη σε πολλά σημεία, δεν το έκανα όλες τις φορές σωστά. Αλλά ήμουν όσο συνεπής έπρεπε και δεν γκρίνιαξα ποτέ. Έτσι έπρεπε να κάνω, έτσι έκανα. Κάθε μέρα έκανα τις ενεσούλες μου και μία φορά το μήνα πήγαινα και έκανα μια αιματολογική εξέταση (Anti – Xa) που έδειχνε πώς πάει η πηκτικότητα του αίματος, ώστε να ξέρουμε αν η δόση που έπαιρνα ήταν καλή ή έπρεπε να αυξηθεί. Αυτό ήταν όλο. Πραγματικά ένα τίποτα μπροστά σε αυτό που προστάτευα. Ένα απόλυτο μηδενικό μπροστά στο μεγαλείο που αντίκρυσα όταν γέννησα. Και πραγματικά ανύπαρκτο γεγονός μπροστά σε όλα τα συναισθήματα που με κυριεύουν από τότε που γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος μέχρι σήμερα.

Οι μελανιές στην κοιλιά μου, οι φόβοι που νίκησα, η κίνηση να τρυπιέμαι για να μην πάθει τίποτα το έμβρυο ή εγώ που με είχε ανάγκη, για μένα ήταν ένας πολύ δυνατός συμβολισμός. Ένας συμβολισμός που με ακολουθεί και θα με ακολουθεί μέχρι την τελευταία στιγμή της ύπαρξης μου. Θα έκανα τα πάντα για τα παιδιά μου. Τα πάντα. Κάθε μου φοβία, κάθε μου σωματικός ή ψυχικός πόνος, κάθε μου υπέρβαση για να είναι εκείνα καλά, όλα αυτά που κάνει μια μαμά για να προστατεύσει τα παιδιά της είναι για μένα τα δεδομένα της ζωής και της φύσης. Όπως ο ήλιος ανατέλλει και δύει κάθε μέρα, έτσι και η μαμά βάζει πρώτα τα παιδιά της και μετά τον εαυτό της. Και δεν το σκέφτεται καν πριν το κάνει. Η κάθε μελανιά στην φουσκωμένη μου κοιλίτσα ήταν η πιο όμορφη ζωγραφιά στον πιο υπέροχο καμβά του κόσμου. Η πιο πρωτόγονη αλλά και εξελιγμένη συνάμα μορφή τέχνης. Με τα πιο απλά αλλά και βαθιά νοήματα του κόσμου. Το παν είναι τα παιδιά και όταν αυτά είναι καλά, είσαι και εσύ. Όσο και να μην είσαι, τελικά είσαι. Και ας μην το ξέρεις πάντα.