Ένας μπαμπάς και η νεογέννητη κορούλα του εύχονται "Χρόνια Πολλά" στη μαμά με ένα υπέροχο γράμμα!

Δημοσιεύθηκε στις | Τελευταία Ενημέρωση

"Η πρώτη μας γιορτή της μητέρας- Οδηγός Αισιοδοξίας"

Γιορτή της μητέρας… η πρώτη για την γυναίκα μου , που στις 16 Μαρτίου έφερε στον κόσμο την μικρούλα μας και έτσι δίπλα στον τίτλο της συνοδοιπόρου μου στη ζωή, πλέον φέρει και το παράσημο της μαμάς .


Οι πρώτες σκέψεις για λουλούδια, γλυκά, αρκουδάκια αφήνουν μια γεύση ρουτίνας στο μυαλό μου, γεύση που δεν προσιδιάζει με αυτή των δύο μηνών που μεσολάβησαν από την γέννηση της μικρής μας, αλλά και με αυτή των εννέα μηνών που προηγήθηκαν.

Κάθομαι στον καναπέ και μιλάω στην μικρή με τις ώρες, της εξιστορώ την «περιπέτεια» της εγκυμοσύνης, το σθένος της μαμάς της, το χαμόγελο της κάθε φορά που την αισθάνονταν, την αγωνία της σε κάθε εξέταση, την αντοχή της σε κάθε «πόνο», την υπομονή και την επιμονή της στην καθημερινότητα και εκείνη μου χαμογελά.

Μου χαμογελά, σαν να μου λέει φτιάξε ένα κείμενο για την μαμά , να μείνουν για πάντα αποτυπωμένα όσο μου εξιστορείς μπαμπά. Γράψε ένα κείμενο που θα είναι το δικό μας δώρο για φέτος, για την πρώτη γιορτή της μητέρας, θα είναι μια μικρή ιστορία για τα κατορθώματα της μαμάς μας, ένα παραμύθι χωρίς τέλος, ένας οδηγός αισιοδοξίας για υποψήφιους γονείς.

Δεν μπορώ να χαλάσω χατίρι στην κόρη μου και ξεκινάω. Ξεκινάω με οδηγό τα χαμόγελα τους, μια προσπάθεια να αποτυπώσω σε λίγες γραμμές, εκατοντάδες ώρες γλυκιάς αγωνίας και προσπάθειας, χιλιάδες λεπτά υπομονής και επιμονής, αμέτρητα δευτερόλεπτα ευτυχίας και αγάπης.

Πριν ξεκινήσω οφείλω να παραδεχτώ ότι η φύση, ανεξήγητα για εμένα, έχει αφήσει τους μπαμπάδες σε μεγάλο βαθμό έξω από το «παιχνίδι». Πρέπει να θέλεις να γίνεις μέρος του παιχνιδιού και να επιτρέπει και η γυναίκα σου με την στάση της να συμμετέχεις σε αυτό για να το ζήσεις και να το απολαύσεις.

Δεν μπορούμε να κουβαλήσουμε το μωρό ,ξεκουράζοντας την γυναίκα μας, όταν η κοιλιά πλέον έχει παραφουσκώσει, δεν μπορούμε να υποστούμε για λογαριασμό τους την αίσθηση από τις καούρες , από τον πόνο της μέσης, να κοιμηθούμε για αυτές που μένουν ξάγρυπνες το βράδυ από την παντελώς άβολη «υποχρεωτική» στάση ύπνου, δεν μπορούμε στην πράξη να σπρώξουμε κατά τον τοκετό, δεν μπορούμε να μοιραστούμε τον πόνο του, δεν μπορούμε να θηλάσουμε και άλλα τόσα κατά περίπτωση.

Όπως πάντα όμως σε κάθε κάστρο, υπάρχει η κερκόπορτα και αυτή στην περίπτωση μας είναι η ανθρώπινη επαφή, είναι το χαμόγελο που πρέπει να γίνει το καθημερινό «κουστούμι» μας, είναι μια αγκαλιά και ένα χάδι, είναι η κατανόηση και τα μικρά καθημερινά χατίρια, τα ξενύχτια παρέα προσποιούμενος ότι πίνεις ένα κοκτέιλ στο κρεβάτι σου, είναι η παρουσία μας στις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις, η συμμετοχή μας στα μαθήματα ανώδυνου τοκετού και θηλασμού, είναι το ψιθύρισμα μας κατά τον τοκετό στο αυτί της γυναίκας μας, είναι ένα φιλί αμέσως μόλις πέσουν οι παλμοί της και τόσα άλλα μικρά , που είμαι βέβαιος ότι ο κάθε μπαμπάς , θα έχει χιλιάδες να περιγράψει.

Ζητώ συγγνώμη για την φλυαρία μου, είναι δύσκολο όμως να περιοριστείς , όταν περιγράφεις στιγμές ζωής. Είναι δύσκολο να είσαι σύντομος και περιεκτικός, όταν τα συναισθήματα σε πλημμυρίζουν, οι μυρωδιές από τις δύο πλέον γυναίκες της ζωής σου σε μεθούν και εικόνες από όλη αυτή την διαδρομή κατακλύζουν το μυαλό σου.

Για να επανέλθω λοιπόν, ήταν μέσα Ιουλίου του 2015, όταν ο ήχος από το τηλέφωνο , έσπασε την καλοκαιρινή «νιρβάνα». Βρίσκονταν για επαγγελματικούς λόγους, αρκετά χιλιόμετρα μακριά , αλλά ο ενθουσιασμός της και η χαρά της, δεν την άφηναν να περιμένει εικοσιτέσσερις περίπου ώρες για να βρεθούμε από κοντά. «Θα γίνουμε τρείς μου είπε, έκανα το τεστ και είναι θετικό» και ενώ με δυσκολία κρατήθηκα για να μην πέσω από την καρέκλα, δεν κατάφερα με τίποτα να τιθασεύσω τα δάκρυα χαράς που πλημμύρισαν τα μάτια μου. Όταν επέστρεψε στο σπίτι , η αγκαλιά μας πρέπει να κράτησε ώρες, νομίζω ότι το ταξίδι είχε μόλις ξεκινήσει και η στάση μας μαρτυρούσε πως «μπουνάτσα» και θαλασσοταραχή, ήμασταν διατεθειμένοι να τα περάσουμε χαμογελαστοί και ενωμένοι.

Οι πρώτοι τρείς μήνες πέρασαν «επιφυλακτικά», αφού γιατρός και φίλοι, μας επεσήμαναν τους πιθανούς κινδύνους του κρίσιμου πρώτου καιρού. Χάσαμε και τις προγραμματισμένες μας διακοπές και ομολογώ μας φάνηκε κάπως, όμως το σποράκι που μεγάλωνε μέσα της, γέμιζε τις καρδιές μας αγάπη, το μυαλό μας με επιμονή και υπομονή και τις ψυχές μας με γαλήνη.

Αυτούς τους πρώτους τρεις καλοκαιρινούς μήνες , αφού και η δουλειά μου το επέτρεπε, επέλεξα να είμαι κοντά της, όσο πιο πολύ μπορώ. Θα μπορούσε να το κάνει η μητέρα της, η μητέρα μου ή οι αδερφές μας , η απόφαση όμως για το παιδάκι μας ήταν κοινή και απόλυτα συνειδητή και το όποιο «βάρος», έπρεπε με τον τρόπο μου να το κουβαλήσω και εγώ. Δεν έχασα επίσκεψη στον γιατρό, βόλτα στην παραλία, ευκαιρία να την ξεκουράσω ή να την περιποιηθώ , το άξιζε άλλωστε με το παραπάνω , όχι μόνο για τους τρείς μήνες της εγκυμοσύνης της , άλλα για τα δεκατρία χρόνια που μου έχει αφιερώσει την ζωή της.

Το τρίμηνο πέρασε και οι περιορισμοί χαλάρωσαν . Η γιατρός έγινε λιγότερο επιφυλακτική , οι «φοβισμένοι» συγγενείς έγιναν πιο θαρραλέοι, η γυναίκα μου και εγώ συνειδητοποιούσαμε κάθε μέρα , ότι το παιδάκι που έρχεται είναι κομμάτι από την ζωή μας και όχι ένα βάρος, που εννέα μήνες έπρεπε να υπομείνουμε.

Ακολούθησαν εξετάσεις , επισκέψεις στο γυναικολόγο, στο μικροβιολόγο, στον εμβρυολόγο . Αποφασίσαμε σε όλα να είμαστε παρέα, φιξάραμε τα ραντεβού σε χρόνο που να βολεύει και κρατούσαμε πάντα ο ένας το χέρι του άλλου, σαν να θέλαμε να δώσουμε έξτρα κίνητρο στην μικρή να περάσει με επιτυχία το επικείμενο «τεστ» .

Ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ και για κανένα και το σποράκι μας, μεταμορφώνονταν γρήγορα σε άνθρωπο. Δεν μπορούσα να πιστέψω και σήμερα ακόμα δεν μπορώ να περιγράψω , το συναίσθημα όταν για πρώτη φορά ο γιατρός σου απαριθμεί τα όργανα της, σου μετράει τα δαχτυλάκια της, προσπαθεί να δει με ακρίβεια την λιλιπούτεια καρδιά της. Ρίγος , συγκίνηση, ταραχή, άγχος, όλα αυτά γαρνιρισμένα με τεράστιες ποσότητες αγάπης.

Φτάσαμε στον όγδοο μήνα και εκεί η γιατρός μας πρότεινε βόλτες. Βοήθησε και η παρατεταμένη χειμωνιάτικη «λιακάδα», βοήθησε και η παρατεταμένη απεργία στο επάγγελμα μου και λιώσαμε τις σόλες από τα παπούτσια μας. Η γυναίκα μου συνέχιζε όπως ξεκίνησε, χαμογελαστή, αισιόδοξη, δυνατή τόσο που αναρωτιόμουν αν ξέρει κάτι περισσότερο από εμένα, τόσο που τα μικρά καθημερινά προβλήματα συνθλίβονταν πάνω στις μοναδικές αυτές στιγμές και έμοιαζαν ασήμαντα.

Σύντομα φτάσαμε στον ένατο και ακόμα πιο σύντομα σχεδόν κοντά στον δέκατο μήνα της εγκυμοσύνης . Η ώρα είχε πλησιάσει και οι σκέψεις για την ζωή μας από εδώ και πέρα κυρίευαν το μυαλό. Αγωνία , σφίξιμο στο στομάχι, προσμονή και λαχτάρα. Η κοιλιά της γυναίκας μου πλέον τεράστια, όπως και το χαμόγελο της και η δύναμη ψυχής που απλόχερα σκορπούσε για να μου πει με τον τρόπο της , πως όλα θα πάνε καλά. Κοιτώντας πίσω οφείλω να πω, ότι είχε μια ευλογημένη εγκυμοσύνη.

Ένα βροχερό πρωινό του Μαρτίου λοιπόν, ήρθε η ώρα για την αίθουσα τοκετών. Η γυναίκα μου συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο, χαμογελαστή, γαλήνια, αισιόδοξη , τόσο που λες ότι το παιδάκι μας με κάποιο τρόπο την είχε ενημερώσει , ότι όλα θα πάνε κατ’ευχήν. Μετέδιδε την ηρεμία της στις μαίες, στο ιατρικό προσωπικό, σε εμένα και τους γονείς μας. Η προσπάθεια της μεγάλη και πολύωρη, δώδεκα ώρες περίπου , να πονάει και να χαμογελάει, να δυσφορεί και να προσπαθεί με ακόμη μεγαλύτερη θέληση, ώσπου αργά το απόγευμα το θαύμα έγινε.

Είδα για λίγο την μικρή , ήταν δραστήρια και γαλήνια σαν την μαμά της. Μου φάνηκε πως μας χαμογέλασε, ίσως και σαν χαζομπαμπάς να παραείδα ενώ με βεβαιότητα επικοινωνούσε με τα μαμά της με τα μάτια. Μια μικρή «συνομωσία» των δύο σκέφτηκα ,για να απολαύσουμε τις στιγμές και να γεμίσουμε τις ψυχές μας, με πρωτόγνωρα συναισθήματα για πάντα . Είχαμε γίνει πλέον γονείς και η κούραση πήγε περίπατο, όταν μετά από λίγη ώρα μας έφεραν ένα μικρό πλασματάκι τρεισήμισι περίπου κιλών, που προσπαθούσε να «αγκιστρωθεί» στο στήθος της μαμάς της.

Σύντομα επιστρέψαμε στο σπίτι και εκεί η γυναίκα μου , μας απέδειξε πόσο λάθος κάνουμε να χρησιμοποιούμε για τις γυναίκες τον όρο «αδύναμο φύλο» , μας απέδειξε ότι όταν θέλεις κάτι , η δύναμη που υπάρχει μέσα σου είναι αστείρευτη. Τις πρώτες πέντε-δέκα μέρες , που η μικρή μάθαινε τον θηλασμό, η γυναίκα μου 24 ώρες το 24ώρο , χωρίς διάλλειμα , χωρίς βόλτα, χωρίς παρέα για να «ξελαμπικάρει», ήταν πάντα εκεί, με υπομονή και χαμόγελο , ενώ ακόμα και τα ξημερώματα συνήθιζε να λέει « χάσαμε μια ώρα ύπνο, κάναμε ένα μεγάλο βήμα προς τον στόχο μας» .

Οι μέρες περνούσαν και η μικρή πράγματι έμαθε, και έμαθε σωστά αφού η δασκάλα της επέδειξε υπομονή, επιμονή, εξαιρετική προθυμία , και γαλήνη όπως το όνομα της. Σήμερα σχεδόν πενήντα ημερών, έχει γίνει μια φουσκίτσα, που μοιράζει απλόχερα τα χαμόγελα της, όπως η μητέρα της, ολοκληρώνοντας την ευτυχία μας.

Η μικρή μόλις ξύπνησε και με κοιτάει επίμονα, σαν να θέλει να μου πει πως ήδη είπες αρκετά μπαμπά, είπες τόσα που η μαμά θα κλαίει σαν μωρό και θα έχεις δύο κορίτσια να «νταντεύεις» .

Παρασύρθηκα, είχα σκοπό να γράψω λίγες γραμμές και μέσα σε ελάχιστο χρόνο έγραψα κάποιες σελίδες και θα μπορούσα τόσες και άλλες τόσες. Θα κλείσω όμως , όχι γιατί δεν θέλω να μεταφέρω τις εμπειρίες μας αναλυτικά, αλλά γιατί πιστεύω ότι κάθε οικογένεια βάζει τα δικά της υλικά για να πετύχει η «συνταγή» της , συνεπώς η λεπτομερής εξιστόρηση των στιγμών μας μάλλον θα κούραζε παρά θα προσέφερε.

Για τον επίλογο άφησα δυο σκέψεις ασυνάρτητες, δυο σκέψεις που θα μπορούσα να είχα «κολλήσει» , κάπου άλλου στην αφήγηση μου, αξίζουν όμως πιστεύω μιας ιδιαίτερης μνείας. Έγινα βλέπεις πλέον έμπειρος μπαμπάς τρομάρα μου και αφήνω τις συμβουλές και τις διαπιστώσεις μου για το τέλος.

Η «πρώτη» εγκυμοσύνη είναι ένα ευλογημένο ταξίδι. Ο τοκετός και οι πρώτοι μήνες του παιδιού είναι οι πρώτες εικόνες από τον μαγευτικό προορισμό. Απόλαυσε το, δεν ξέρεις ποτέ , αν θα έχεις την ευκαιρία να ταξιδέψεις ξανά. Απόλαυσε το γιατί όσο δύσκολο και επίπονο αν είναι , ο προορισμός είναι τόσο απερίγραπτα γλυκός, που θα πάθεις τουλάχιστον «ζάχαρο». Απόλαυσε το γιατί ακόμα και αν έχεις την τύχη να ταξιδέψεις ξανά , στο επόμενο ταξίδι δεν θα είστε δύο άλλα τρείς οι συνταξιδιώτες.

Ο ρόλος του μπαμπά δεν περιορίζεται στο να πληρώσει το γιατρό , να κουβαλήσει τα ψώνια από το μάρκετ, να σηκώσει τα βαριά έπιπλα στην καθαριότητα ή να βγάλει τα σκουπίδια. Ο μελλοντικός μπαμπάς, ξεκινάει την ζωή του ως «πατέρας» , από την στιγμή που θα πληροφορηθεί το θετικό τεστ εγκυμοσύνης, από την πρώτη επίσκεψη στο γιατρό, από την πρώτη αλλαγή πάνας και την συνεχίζει για πάντα. Ο μελλοντικός μπαμπάς , δεν παύει ωστόσο να είναι σύντροφος ζωής.

Τελειώνω λέγοντας πως όταν γεννήθηκε η κόρη μου ,ρώτησα την γιατρό αν είναι καλά και αφού πήρα το χαμογελαστό της νεύμα, ζήτησα να φωνάξουν τους παππούδες να την καμαρώσουν. Έπρεπε να ξεκλέψω χρόνο, η γυναίκα μου ήταν εκεί και μετά από ένα μακρύ αγώνα με είχε ανάγκη, έγινε μαμά αλλά δεν έπαψε να είναι το κορίτσι μου , έστω και αν πλέον μοιράζεται τον τίτλο με ένα μικρότερο. Εκείνα τα πρώτα λεπτά επέλεξα να της αφιερωθώ ολοκληρωτικά , σαν ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης για την αδιαμαρτύρητη προσπάθεια που κατέβαλλε όλο αυτό τον καιρό, εκείνα τα λίγα λεπτά επέλεξα να της δείξω ότι το ταξίδι δεν έχει κανένα νόημα αν δεν το ζήσεις μαζί με τον συνοδοιπόρο σου και εκείνη φρόντισε με ένα πλατύ χαμόγελο , όπως όλο αυτό τον καιρό , να μεταμορφώσει το ταξίδι για εμένα και την μικρή σε πραγματική απόλαυση…..

ΥΓ. Πριν, κατά την διάρκεια και μετά την εγκυμοσύνη, θα βρεθούν πολλοί να σας πουν ότι θα χάσετε τον ύπνο σας, τις παρέες σας, την επαφή σας σαν ζευγάρι, τον προσωπικό σας χρόνο και χίλια μύρια ακόμα δεινά. Με ένα σωστό προγραμματισμό, με θέληση και προσπάθεια και από τους δύο γονείς αλλά κυρίως με την ένταξη του παιδιού στην ζωή σας , σαν μέρος της καθημερινότητας και όχι σαν υποχρέωση… Χαμογελάστε και γράψτε τους ….εκεί που δεν πιάνει η μελάνη..

"ΥΓ.2 Χρόνια πολλά μαμά μας!!!"

Κωνσταντίνος Ν. Γούσης