Η μέρα που έμαθα ότι είμαι έγκυος

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Ήταν περίπου τέτοια εποχή πριν από πέντε χρόνια όταν έμαθα για πρώτη φορά ότι ήμουν έγκυος.

Και νομίζω πως πραγματικά ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου, αν όχι η πιο ευτυχισμένη.

Είχα δύο μέρες καθυστέρηση, σε έναν όχι και τόσο σταθερό κύκλο, παρόλα αυτά είχα ένστικτο ότι κάτι πολύ ευχάριστο μου συνέβαινε. Ήμουν σε άδεια οπότε δεν δούλευα και είχα ξυπνήσει από τις 6 από τρελή υπερένταση. Προσπαθούσα να ηρεμήσω αλλά ήταν αδύνατον. Έτσι, σηκώθηκα στις 8.30, ντύθηκα και χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν πήγα σε ένα μικροβιολογικό εργαστήριο. Αφού μου πήραν αίμα, η γλυκύτατη γιατρός μου είπε ότι θα με έπαιρνε κατά τις 4 να μου πει τα αποτελέσματα. Δεν ήξερα τι να κάνω μέχρι τις 4, πώς θα περνούσε η άτιμη ώρα, και δεν ήθελα να πω και τίποτα σε κανέναν γιατί δεν ήθελα να βάλω την έγνοια και σε οποιονδήποτε άλλον που ίσως στενοχωριόταν με ένα ενδεχόμενο αρνητικό αποτέλεσμα.

Πήγα για καφέ με μια φίλη μου, στην οποία «φαινόμουν χλωμή». Της εξήγησα ότι ήμουν άυπνη και προσπαθούσα να κρατάω τη συζήτηση πάνω της ώστε να μη με συνεπάρει η αγωνία και μιλήσω για αυτό! Γύρισα στο σπίτι μου κατά τις 12.30, μαγείρεψα τρία φαγητά και δύο επιδόρπια και ήταν ακόμη 3! Αποφάσισα να πέσω να κοιμηθώ για να περάσει η ώρα και στην αγκαλιά μου κρατούσα από την μία πλευρά το κινητό και από την άλλη το σταθερό. Κατάφερε και με πήρε ο ύπνος όταν κατά τις 5 παρά χτύπησε το σταθερό μου. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτόν τον ήχο..

Η ευγενέστατη μικροβιολόγος μου έκανε μια μίνι διάλεξη – εισαγωγή για το τι σημαίνει η χοριακή γοναδοτροπίνη και με ποιον τρόπο μετράμε τις τιμές, οπότε σκέφτηκα ότι «δεν θα είμαι τώρα και προσπαθεί να μου χρυσώσει το χάπι με αναλύσεις για να ξέρω για την επόμενη φορά». Στο τέλος της «διάλεξης» μου ανέφερε μια τιμή που μου ακούστηκε ψηλή σε σχέση με όσα είχα διαβάσει αλλά και με όσα μου είχε πει: 279

Γούρλωσα τα μάτια και της είπα: «Δηλαδή είμαι έγκυος;;;;;»
«Είσαι κορίτσι μου!!»

«ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΤΕ ΤΟΣΗ ΩΡΑ;;» απάντησα μεταξύ γέλιου και κλάματος. Γέλασε θυμάμαι, μου είπε συγχαρητήρια και μου ευχήθηκε να πάνε όλα καλά. Θυμάμαι να ουρλιάζω από την χαρά μου και την σκυλίτσα μου να ανεβαίνει πάνω στο κρεβάτι, να κουνάει την ουρίτσα της και να μου χαμογελάει όταν της φώναζα: «Θα έχεις αδερφάκι!!!»

Τώρα έπρεπε να το πω στον μέλλοντα μπαμπά... Και η αλήθεια είναι ότι θεωρητικά όταν το σκεφτόμουν το πώς θα του το ανακοίνωνα είχα πολλά όμορφα και ευφάνταστα σενάρια στο μυαλό μου αλλά εκείνη την ώρα δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, ούτε φυσικά να κρατηθώ. Τον πήρα στην δουλειά του και του το είπα. «Έρχομαι» μου είπε και σε 20 λεπτά ήταν στο σπίτι. Αφού κλάψαμε και αγκαλιαστήκαμε με ρώτησε αν το είπα στους γονείς μου. Του είπα όχι και τότε σκέφτηκα να εξαντλήσω εκεί την δημιουργικότητά μου, αφενώς επειδή δεν μπόρεσα να το κάνω στον άντρα μου, αφετέρου γιατί η στιγμή που ένας γονιός ακούει ότι το παιδί του θα κάνει δικό του παιδί νομίζω ότι είναι από τις πιο σημαντικές στη ζωή του κάθε ανθρώπου και ήθελα πολύ να το τιμήσω αυτό.

Έτσι, πήγαμε και αγοράσαμε ένα μικρό σετάκι για νεογέννητα με σκουφάκι και καλτσούλες. Πήρα τις καλτσούλες, τις έβαλα σε μια σακουλίτσα δώρου και έγραψα σε μια κάρτα: «Παππού, γιαγιά, επειδή την άνοιξη που θα γεννηθώ δεν θα έχει ακόμα πολλή ζέστη, βάλτε μου τις καλτσούλες μου σας παρακαλώ για να μην κρυώνουν τα ποδαράκια μου». Θυμάμαι ακόμα το ύφος του μπαμπά μου. Επικαλέστηκε ότι ήθελε να πάει βόλτα την σκυλίτσα μας και έφυγε χωρίς να με έχει ακόμα αγκαλιάσει. Η μαμά μου με αγκάλιασε και μετά άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις τύπου «Το μεσημέρι που σε πήρα τηλέφωνο γιατί δεν μου είπες τίποτα;» «Δηλαδή πότε θα γεννηθεί το μωρό;» κλπ
Ο μπαμπάς μου γύρισε μετά από πέντε λεπτά με δακρυσμένα μάτια και με πήρε αγκαλιά, με έσφιξε και μας ευχήθηκε με τον δικό του υπέροχο τρόπο. Ήθελε τον χρόνο του για να συνειδητοποιήσει ότι το κοριτσάκι του θα γινόταν μαμά και ότι ο ίδιος θα γινόταν παππούς! Το ίδιο κάναμε και με τους γονείς του μέλλοντα μπαμπά και εκείνες οι αντιδράσεις ήταν εξίσου συγκινητικές και μοναδικές. Μια οικογένεια θα μεγάλωνε. Μια αγάπη θα δυνάμωνε...

Στιγμές ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου. Δεν είχα υπάρξει πιο ευτυχισμένη! Δεν πίστευα ότι μπορεί να υπάρξει τόσο μεγάλη ευτυχία στην ψυχή μου! Θα γινόμουν μαμά! Ναι, εγώ, το κορίτσι του μπαμπά, το αιώνιο παιδί, η εύθραυστη κοπέλα θα ήμουν τώρα υπεύθυνη για μια άλλη ψυχούλα. Για ένα μωρό, το δικό μου το μωρό! Θα τα κατάφερνα; Δεν είχα ούτε μια φίλη με μωρό, πρέπει να είχα αγκαλιάσει μόνο μια φορά στη ζωή μου ένα νεογέννητο, δεν είχα ιδέα τίποτα για τα μωρά! Ακολούθησαν 8 μήνες υπέροχοι, γεμάτοι διάβασμα, όνειρα, προετοιμασίες και πολλή χαρά. Ατέλειωτη χαρά!
Η στιγμή της ανακοίνωσης στους φίλους όταν έκλεισα το τρίμηνο, η πρώτη φορά που τον ένιωσα να με κλωτσάει, η σιγουριά ότι θα ήταν αγόρι, τα ψώνια για το δωμάτιό του, οι επισκέψεις στον γιατρό, πόσα πράγματα που το καθένα από αυτά θέλει την δική του ανάλυση.

Κάθε ένα όμως από αυτά αλλά και όλα αυτά μαζί, ένα πράγμα έχουν κοινό. Την μαγεία που προκαλεί μια εγκυμοσύνη στην ψυχή και στο σώμα της γυναίκας. Ένα πράγμα συμβολίζουν. Μια οικογένεια που γεννιέται από την αρχή. Όταν παντρεύονται δύο άνθρωποι, για μένα που είμαι ρομαντική, αποτελούν οι δυο τους την δική τους μικρή οικογένεια. Και ιδανικά, είτε έρθουν παιδιά είτε όχι, οι δυο τους θα πρέπει να είναι οικογένεια για πάντα. Τα παιδιά δεν μας ανήκουν. Τα μεγαλώνουμε με την μεγαλύτερη αγάπη του κόσμου αλλά ανοίγουν τα φτερά τους και πετούν. Και έτσι πρέπει.

Όταν λοιπόν έρχεται ένα παιδί στη ζωή ενός ζευγαριού, η οικογένεια αυτή μεγαλώνει. Αλλάζει 180 μοίρες. Και είτε πατάει στα θεμέλια της σχέσης και φτιάχνει ουρανοξύστη είτε τα κατεδαφίζει όλα και χτίζει από την αρχή. Όπως και να έχει, η έλευση ενός παιδιου είναι ευλογία. Μόνο σαν ευλογία θα πρέπει να λαμβάνεται, σαν δώρο της ζωής, δώρο του Θεού, του σύμπαντος. Εγώ μόνο σαν δώρο το αντιμετώπισα. Έζησα την κάθε στιγμή σαν να ήμουν η πιο εκλεκτή γυναίκα του κόσμου. Και ήμουν. Αφού κοιτάζοντάς τον όταν γεννήθηκε, κοιτάζοντας τον όσο μεγάλωνε, κοιτάζοντάς τον τώρα, το μόνο που βλέπω είναι ότι πρόκειται για το πιο μαγικό πλάσμα που γεννήθηκε ποτέ. Και αν δεν πίστευα στα θαύματα, από την ημέρα που έμαθα ότι είμαι έγκυος μέχρι και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, μόνο στα θαύματα πιστεύω.

Στα θαύματα που λέγονται Γιάννης και Γιώργος. Στα δικά μου παντοτινά θαύματα.