Η Ευγενία Μ εξομολογείται: “Σου δίνουν ένα μωρό και πρέπει να το αγαπήσεις"

Αληθινές ιστορίες στη σελίδα της μαμάς

Από την Ευγενία Μ.

Ήταν η δεύτερη φορά που πηγαίναμε μεσάνυχτα στο μαιευτήριο για να γεννήσω,αυτή τη φορά ήταν με ραντεβού για φυσιολογικό τοκετό. Είχε προηγηθεί μερικές μέρες νωρίτερα ένα false alarm λόγω της φοβίας μου για το πως ακριβώς είναι αυτοί οι πόνοι της γέννας και αν θα τους καταλάβω ότι είναι Αυτοί  οι σωστοί πόνοι. Εδώ πρέπει να σημειώσω μια συμβουλή προς όλες τις εγκυμονούσες: δεν υπάρχει περίπτωση να μην το καταλάβετε όταν με το καλό έρθουν, οπότε μην ανησυχείτε και γι’ αυτό.

Ο σύζυγος έκανε λοιπόν την εισαγωγή και εγώ πήγα στο δωματιάκι προετοιμασίας με τις νοσοκόμες για beauté κτλ. Στη συνέχεια με μετέφεραν στο δωμάτιο  των ωδίνων,οπού και θα περνούσα τον μεγαλύτερο χρόνο της ημέρας. Αφού ξεκουράστηκα, κατά της 6 η ώρα το πρωί ήρθε στο δωμάτιο ο σύζυγος και η μαία και ξεκίνησε η διαδικασία με τον ορό προκειμένου να προκληθούν οι πόνοι. Πρέπει να πω ότι ήμουν από τις γυναίκες που δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να είναι ο σύντροφός μου μέσα στην αίθουσα καθ όλη τη διαδικασία όμως ευτυχώς άλλαξα γνώμη και πρέπει να πω πως άμα δεν τον είχα δίπλα μου θα ήταν μια πολύ μοναχική περιπέτεια και ούτε και ο ίδιος δεν θα είχε νιώσει ότι συμμετέχει στη γέννηση της κόρης μας.

Έπειτα από μερικές ώρες ήρθαν επιτέλους οι περιβόητοι πόνοι και ταυτόχρονα είχε αρχίσει και η διαστολή. Να ευχαριστήσω σε αυτό το σημείο τον καλό άνθρωπο που ανακάλυψε την επισκληρίδιο γιατί πραγματικά χωρίς αυτή τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο επίπονα και βασικά χωρίς λόγο. Μετά από τον ορό της επισκληριδίου δεν πονούσα καθόλου και ήμουν σε θέση να ακολουθώ τις οδηγίες της μαίας και της γυναικολόγου μου. Έτσι λοιπόν με λίγο σπρώξιμο και πολύ υπομονή στη μία η ώρα ήρθε στο κόσμο το πλασματάκι μου.

Όταν το πρωτοείδα η αίσθηση ήταν πολύ περίεργη. Σου δίνουν ένα μωράκι και πρέπει να το αγαπήσεις, δεν έχεις επιλογή. Δεν είναι κάποιος που θα τον διαλέξεις  χάρη στις αρετές του αλλά μόνο και μόνο επειδή είναι καρπός σου. Οπότε μόλις την πήρα στην αγκαλιά μου ζαρωμένη με τα τεράστια ματάκια της σκέφτηκα πως πρέπει να την αγαπήσω όπως και να είναι και θα της λέω συνέχεια ότι είναι και όμορφη (που σε εκείνη τη φάση μόνο όμορφη δεν ήταν).

Τώρα ενάμιση χρόνο μετά πρέπει να πω ότι την λατρεύω, όσο μπορεί να αγαπήσει ένας άνθρωπος, όχι μόνο επειδή είναι κόρη μου αλλά επειδή βλέπω την εξέλιξη της, τον χαρακτήρα της και μου αρέσει αυτός ο ανθρωπάκος που μεγαλώνω. Επιπλέον είναι και το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου- όπως θα έλεγε και η κάθε κουκουβάγια – μαμά!