To δωμάτιο, της Πέπης Κόγια.

Τοίχοι από πούδρα, μικρά δαχτυλάκια και όνειρα.

Από τόσα δα βηματάκια, πατώματα στο ξύλο.

Από υφασμάτινα βιβλία, ξυλόφωνα, παιχνίδια, μπάλες στη γωνία.

Από παζλ μαζεμένα για να φτιάξουν παραμύθια.

Τοίχοι από μικρά βιβλία που σιγά σιγά μεγαλώνουν.

Πατώματα με παιχνίδια, ποδοβολητά και γέλια.

Με φίλους που λένε ανέκδοτα, ιστορίες.

Τοίχοι που οι γωνίες τους ταξιδεύουν με τα πρώτα μυστικά.

Και η πόρτα του δωματίου σιγά σιγά κλείνει.

Το παράθυρο βλέπει την αυγή της αλλαγής.

Τοίχοι που άλλοτε χαμογελούν και άλλοτε θυμώνουν, αγκαλιάζουν με το βλέμμα, σπρώχνουν με τα χέρια...σπρώχνουν με το βλέμμα, κάνουν αναπάντεχες σφιχτές αγκαλιές.

Πατώματα με ρούχα, παπούτσια, βιβλία, κινητό, κάλτσες, τετράδια, φορτιστές, σημειώσεις, ντοσιέ όλα ένα βουνό.

Τεράστιο. Τεράστιο.

Η πόρτα ανοίγει..

Η προσπάθεια για το βουνό περιπετειώδης κι η αγάπη είναι πάντα σωστή πυξίδα.

Είναι εκεί.. Ποτίζει τους τοίχους, το πάτωμα, το κρεβάτι, το γραφείο.

Είναι εκεί. Πάντα.

Κάθε βουνό κουραστικό, ανηφοριά, όμως η θέα μαγική.

Μικραίνουν οι τοίχοι μόλις την δεις, γίνεται τοσοδούλα η πόρτα.

Το παράθυρο θεόρατο, ολάνοιχτο, φωτεινό, ηλιούλοστο.

Καλούν τα μεγαλειώδη νιάτα οι δρόμοι, οι σπουδές, η ζωή η ίδια.

Το δωμάτιο είναι εκεί, πάντα θα είναι.

Οι τοίχοι σταθεροί, στις γωνίες οι αναμνήσεις.

Η βαλίτσα είναι έτοιμη, με ρόδες θα κυλήσει, παραμύθι ν’αρχινίσει.

Εμπρός!