Δεν αγαπώ το ένα μου παιδί περισσότερο από το άλλο

Της Τζίνας Γαβαλά,
Δημοσιογράφος

Πριν λίγες μερες, ο μικρός μου γιος έκλεισε τα τρία του χρόνια. Κάθε φορά που τα παιδιά μου έχουν γενέθλια, φορτίζομαι πολύ συναισθηματικά. Ανοίγω το κουτάκι των αναμνήσεων μου και ταξιδεύω στις στιγμές που έζησα κατά την γέννηση τους. Στιγμές τόσο δυνατές που είμαι σίγουρη ότι για όσο ζω θα είναι ζωντανές στο μυαλό και στην καρδιά μου και θα μου χαρίζουν πάντα τα πιο δυνατά συναισθήματα. Μα πόσο ευτυχισμενη ήμουν! Δεν μπορούσα να σταματήσω να τον κοιτάω. Ήμουν στον χώρο της ανάνηψης και ρώταγα συνέχεια: "Πότε θα μου τον φέρετε;". Όταν μετά ανέβηκα στο δωμάτιο,  μου τον έπαιρναν οι μαίες για τις τυπικές εξετάσεις που πραγματοποιούνται στα μαιευτήρια και κοιτούσα συνεχώς την πόρτα του δωματίου μου για το πότε θα έρθει. Ερχόταν η ώρα του θηλασμού και ανυπομονούσα, απλά και μόνο για να τον έχω στην αγκαλιά μου. Φοβερές στιγμές, εκπληκτικά ένστικτα, πολύ βαθειά και δεδομένη αγάπη.

Το μόνο παράξενο ήταν ότι μου ειχε ξανασυμβεί. Πριν 1,5 χρόνο ακριβώς, τότε που γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος. Ένιωθα τόσο έντονα πράγματα όταν έγινα για πρώτη φορά μαμά, που όταν έμαθα οτι ήμουν ξανά έγκυος, το μόνο που επισκίαζε λίγο τον ενθουσιασμό μου ήταν η ανησυχία για το αν θα μπορούσα να αγαπήσω ξανά τόσο πολύ. Για το αν θα τον αδικώ απέναντι στον αδερφό του που ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχα αγαπήσει τόσο πολύ στη ζωή μου.

Με το που αντίκρυσα όμως το μικράκι μου, όλες οι απαντήσεις μου ήρθαν στο πιάτο. Ναι, τον αγαπούσα το ίδιο ακριβώς. Ναι, η καρδιά μου ζούσε έξω από το σώμα μου εις διπλούν. Ναι, δεν υπήρχε τίποτα να αγαπώ πιο πολύ. Όλα ήταν ίδια εκτός μόνο από ένα. Παράλληλα με την ευτυχία και την ευλογία που ένιωθα, είχα και μια ανησυχία για το πώς είναι ο αδερφός του στο σπίτι. Πώς έχει πάρει την απουσία μου. Κάτι που δεν είχα την πρώτη φορά που γέννησα. Σημειωτέον δεν είχα λείψει ούτε μια μέρα από κοντά του μέχρι την ημέρα που πήγα στο μαιευτήριο για να γεννήσω. Οπότε, όπως και να το κάνουμε, είχα άγχος. Άγχος που επιβεβαιώθηκε όταν γυρίσαμε στο σπίτι. Ο Γιάννης ήταν μόλις 18 μηνών, δεν μιλούσε ακόμα και είχε συνηθίσει να είμαστε παρεούλα εγώ και αυτός παντού. Μόνοι μας. Πως να νιώσει όταν εγώ του έφερα έναν μικρό ανθρωπάκο και του ειπα: αγάπα τον, είναι αδερφός σου.

Όπως είχα διαβάσει, σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχολογίας, είναι σαν να σου φέρει ο άντρας σου μια άλλη γυναίκα και να σου πει: Την αγαπάω το ίδιο με σένα. Όχι μόνο οφείλεις να το δεχτείς, αλλα οφείλεις να την αγαπήσεις και εσύ!

Μα είναι δυνατόν; Και όμως, ετσι νιώθουν μέσα τους. Ειδικά σε τόσο μικρές ηλικίες που μόλις έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σαν ξεχωριστή οντότητα και να εδραιώνουν τη θέση τους στην οικογένειά τους!

Ο Γιάννης ξυπνούσε όλο το βραδυ, πιο συχνά απο το μωρό, έκλαιγε συνέχεια, δεν ήθελε να θηλάζω το μωρό, όταν κοιμόταν ο μπέμπης έλαμπε το πρόσωπο του, όταν ξυπνούσε σκοτείνιαζε, έπαιρνα αγκαλιά το μωρό και ήθελε και εκείνος την ίδια στιγμη, με αποτέλεσμα να τα παίρνω και τα δυο ταυτόχρονα στην αγκαλιά μου. Σταμάτησε να τρώει, εκεί που ειχε ξεκινήσει να μιλάει σχεδόν μουγγάθηκε, γενικά ότι μπορούσε να συμβεί συνέβη! Προσπάθησα πολύ. Όταν κοιμόταν το μωρό τον έπαιρνα και πηγαίναμε βόλτες οι δυο μας. Κοίμιζα πρώτα το μωρό το βράδυ ώστε να καθόμαστε μαζί και να διαβάζουμε παραμύθια ή να του δίνω με ησυχία το γάλα του. Του έπαιρνα δωράκια που είναι πολύ καλός αδερφός. Τον έβαζα να συμμετέχει στην περιποίηση του μωρού. Δεν του φώναξα ποτέ, ακόμα και αν έκανε πράγματα που ήταν αντικειμενικά έως και επικίνδυνα. Έκανα υπομονή και πραγματικά πιστεύω ότι δεν είχα μέχρι τότε κάνει τίποτα πιο δύσκολο στη ζωή μου. Αλλά τα κατάφερα! Και τώρα είναι δύο πολύ αγαπημένα αδερφάκια που φυσικά θα τσακωθούν αλλά που θα παίξουν μαζί, θα αγκαλιαστούν, θα προσέξει ο ένας τον άλλον, θα κάνουν σκανταλιές.  Και εγώ τους αγαπώ και τους δύο. Και έχω αδυναμία και στους δύο για διαφορετικούς λόγους. Δεν υπάρχει για μένα η ερώτηση «που έχεις αδυναμία;». Πιστεύω μάλιστα ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει για κανέναν γονιό. Γιατί τα παιδιά μας, δυσκολότεροι ή ευκολότεροι χαρακτήρες το καθένα, είναι ανθρωπάκια που ήρθαν στη ζωή -χωρίς να μας το ζητήσουν- με μοναδική τους ανάγκη να νιώσουν αγάπη. Και γιατί η όποια αδυναμία είναι εν γένει άδικη γιατί δεν αφορά τα ίδια αλλά εμάς...